Με τις πέτρες πάλευε, τα σοκάκια να παστρέψει
ν’αποφασίσει η ζωή να ‘ρθει να τη γυρέψει
πόθους κάθε πρωί ετίναζε απ τ’ άσπρα της σεντόνια
τα βράδια εκοιμότανε στου λούνα - παρκ της τα λαμπιόνια
κάθε που η σκόνη στοίχειωνε τα ράφια του μυαλού της
ταξίδευε μέσα στα μπλε λαχούρια του χαλιού της
πολύχρωμα παιχνίδιζαν αέρινα δελφίνια
να κανακέψουνε τους κόκκινους διαβόλους κάθε μήνα
κι όταν ο λαιμός της που’ καιγε
άφηνε κάνα δάκρυ ξέμπαρκο
στο μάγουλό της να κυλήσει
θύμωνε με την κόρη της
που του ‘χε τραγουδήσει
Γέρνουν οι ώμοι μου
απ’ τον αμίλητο θυμό
των γυναικών του μαχαλά
κι έχω ένα όχι για κληρονομιά
που τo συχώριο καταπίνει
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg){kind=small}
6 σχόλια:
Εγώ θα στο πω σήμερα: σ' αγαπάω όλη μέρα :)
Μουτς!
Φιλιά αγαπημένο ζούδι μου
Καλημερούδια :)
ωχ! δύσκολα τα πράγματα, ε?
Άμα σε πω βαρέθηκα ναντέχω;
έλα κάτω να αλληλοπαρηγορηθούμε :-)
Μένη μου πριν το γάμο των τρομερών δεν προβλέπεται κάθοδος, οπότε αλληλοπαρηγόρια διαδυκτιακή μόνο
Να σαι καλά που ξαναπέρασες :)
Για τις εξετάσεις πάντως...πολύ μισάνθρωπος αυτός που τις ανακάλυψε,όπως και την ουρά του γαϊδάρου με τίποτα δεν καταπίνεται και δεν τελειώνει!!!
Εγώ έσβηνα μέρες τέτοιον καιρό σαν τους φυλακισμένους...το δοκίμασες;)
Δημοσίευση σχολίου