Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Θα στήσω αυτί στο παιδί

Το αίμα σου δε σακούει
χέρια πόδια σαυλή παγωμένη
με νύχια μελανά
κι ο Μανώλης πουθενά


Το σάλιο σου δε σακούει
τρέχει να λευτερώσει το αλεπουδάκι
κάτω απ το σαγόνι σου
που δε θέλει να ορθοστατήσει


Μόνο τα φρύδια σου σακούνε
και το ανάμεσά τους νταμάρι που
χτυπάει θυμωμένο την ανεπάρκειά μας
θα στήσω αυτί στο παιδί

θα μάθω νακούω τα φρύδια σου
που φωνάζουνε τραγούδα μου
για κορίτσια αγόρια τρελά
τραγούδα μου όπως σόλα τα παιδιά

τραγούδα μου για στρώματα μπλε
που γίνονται ουρανός με πάντα
σύννεφα να ξαπλώνουν το φεγγάρι
κούνια να γίνει


Θα στήσω αυτί στο παιδί
και κείνο θα μου πει
πως πριν έρθεις στο σχολειό
γελούσες με φωνή

Θα στήσω αυτί στο παιδί
και κείνο θα μου πει
πως δεύτερη νακούω
την αναπηρία



Της νύχτας τα δάκρυα

χάραξαν δροσιά
της νύχτας τα δάκρυα
πράσινου φύλλου

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Καλό τρέξιμο να χουμε, κύριε αρτιμελή

Φύσα βοριαδάκι

Φύσα πώς βοριαδάκι
της ψυχής το μεράκι
νανταμώσουμε

Έλα μάσπρη σελίδα
να διπλώσουμε ελπίδα
να σαλπάρουμε

Έλα φέρε και κύμα
για να πάρει το κρίμα
το παράπονο

Έλα φέρε κραγιόνια
να πλουμίσουμε χρόνια
αχρωμάτιστα

Μη λησμόνει να φέρεις
κι εκειό το πεφταστέρι
που το τύχαινες

Κείνο κει που μπορούσες
πα στη γη σαν βουτούσες
να το γλίτωνες

Φύσα φως βοριαδάκι
στις καρδιές των ευχών μας
ναπαντήσουμε




Στο χωράφι

λέξεις θολές
κάτι ψιθυρίζουνε
χορταριασμένο

φουσκάλες γιατρειάς
στα κόκκινα χορτάρια
πιείτε χέρια μου

νύχια με χώμα
δίψα μου να σε κρύψω
παλεύω χρόνια


Αλκυόνη

κουρνιαγμένη, γκρι
σαν πετάξει τρατάρει
μπλε με ξάφνιασμα



Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Αχ, αυτό το καινούριο!

Τρίτη δημοτικού μυαλό ξουράφι, θυμωμένος γίγαντας, ελαφριά αναπηρία στο να χέρι και στονα πόδι, κινήσεις ατσούμπαλες, φωνή καμπάνα, γνώσεις πρωτάκουστες για την ηλικία του, επιλογές περίεργες, λάτρης του Χρηστάκη... η κανάρα το αγαπημένο του την ακούει στη διαπασών στον καναπέ, που ναι καρφωμένος, κουνώντας τον κορμό του μπρος πίσω, χωρίς νακολουθεί το ρυθμό, μα μένα χαμόγελο κήπο, πονηρό. Παρέα με ενήλικες, χιούμορ ενήλικου…άκου να το πει μπέιμπυ το μπρόκολλο… γέλιο καρκαριστό. Άγχος στο φουλ, έκζεμα στο φουλ, δυσκολίες στην κοινωνική προσαρμογή στο φουλ, αλισβερίσι με παιδιά γιοκ, εκτός απ τις ψιλές που μοιράζει, όταν τον εζορίζουνε.

Αίτημα στήριξη στα μαθηματικά.
Εργαλείο σωτήρας…ευρώ πλαστικά, ολόιδια με ταληθινά…ευτυχώς υπάρχουν κι αυτά και πιάσαμε πεντακοσιάρικο
Δουλειά στον καναπέ, χωρίς μολύβι και χαρτί, μόνο πάρε δώσε
Ο γίγαντας… τραπεζίτης, μια που ασφαλείς πληροφορίες λένε… αυτό το παιδί αντί για μπαμπά, παρά έλεγε μωρό… κι η δασκαλίτσα, φευ δανειολήπτης…ο καθείς εφ ω ετάχθη σαυτή τη ζωή.
Το πράμα πάει καλά, πολύ λέει η κατεργαρίτσα και καμαρώνει απ τον πάγκο της.
Ο τραπεζίτης έχει χαλαρώσει οι ερωταπαντήσεις πέφτουν βροχή επί του καναπέως, μέχρι που η δασκαλίτσα ζαλίζεται και κάνει λάθη…ωραία δασκάλα βρήκαμε…να μας ακούσει και κανείς, εγώ να τα λέω σωστά και συ λάθος…πώς το πε πριν, πώς το πε…δεν σε προλαβαίνω δεν είπε… μονολογεί ο γίγαντας χαμογελώντας κάτω απ τα μουστάκια του.
Διάλειμμα χριστουγεννιάτικο
Επιστροφή προχτέ
Η μαμά, του χει πάρει δώρο μια μονόπολη με ευρώ
Αλλαγή πλαισίου το τάϊμινγκ άψογο…μάνα έγραψες
Παίξαμε τα χριστούγεννα…το ξέρει…μόνο κάνε εσύ τον τραπεζίτη, για δεν τα καταφέρνει…λέει η μάνα μυστικοσυνθηματικά
Ένα με το χώμα η δασκαλίτσα…τραπεζίτης…δεν τα καταφέρνει…τι σκατά κάνω τόσο καιρό…μια χαρά τα λέει το παιδί… που την εβρήκαμε τούτη τη δασκάλα…
Το παιχνίδι στρώνεται στο γραφείο του δωματίου
Καμάρι μου… τραπεζίτης, λέει η δασκαλίτσα κι ο γίγαντας αλλάζει σαρανταδυό χρώματα…τραπεζίτης …εγώ …δεν το ξέρω, δεν μπορώ…
Μα πώς βρε μάστορα εδώ και 4 μήνες είσαι τραπεζίτης και τα πας περίφημα
Σιγή θολωμένη για λίγο ο γίγαντας…και δείχνει με το χέρι του προς τα πίσω, προς το σαλόνι…
Ναι , ναι …αλλά στον καναπέ…

Επείσθη εν τέλει… μα και αναφώνησε πάνω στο ζόρι…

Αχ, αυτό το καινούριο…αυτή η αρχή, την ψυχή σε βγάζει!



Υ.Γ.Γίγαντα η κανάρα για σένα...αλλά ήρεμα,μυπομονή μωρέ... ναι;)


ΟΕ ΟΕ ΟΕ ΟΕ!!!!!

9.8 εεεε...72;
9+8 εεεε...17;
9-8 εεεε...1;
8-9 εεεε...δε γίνεται, δε γίνεται...

ΓΕΝΙΤΙ...ΓΕΝΙΤΙ...ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΣΚΟΥΛΗΚΟΥΔΙΑ!!!!

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Και τα παιδιά μαζεύτηκαν

νακούσουν παραμύθι...πες το πάλι, πες το, εναλλάσσονταν οι φωνές τους με τα στόματα τανοιχτά

ΑΘΩΌΤΗΣ...ΜΗΔΕΝ

Το παιδί που υπήρξα
δεν μιλά σε αγνώστους.
Πίνει, καπνίζει και γελά
με αμαρτίες που ξέρει.
Στα χρόνια της αθωότητας
όλα είναι στρογγυλά
σαν στήθια γυναίκας.
Το παιδί που υπήρξα
τις πιο σκοτεινές στιγμές
παίζει με τα σπίρτα.
Στα χρόνια της αθωότητας
κανείς αθώος
αν δεν έφταιγε.


για αθωότητες παραχωμένες

έγραψε ο ΑΛΛΟς ΡΕ...

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Πριγκίπισσα Τζουλιάνα

Νερό μαι και σε γλύφω
λυμπηστερή πράσινη
στις αυλακιές σου

κρυμμένο χώμα


Σημείωση
Πριγκίπισσα Τζουλιάνα :σπανακοποικιλία μακράν καλύτερη του πλατύφυλλου Άργους

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Θα δεις

Θα δεις που τα πουλιά
θαναθαρρήσουν πάλι
θα ξανταριάσει

τσουλήθρα τουρανού
θα δεις θα ζωγραφίσουν
τα παιδιά αντί για τόξο

γιατί χρωστάμε
ντοκιάδικα στο τότε
που δεν είχαμε

ντόκος,για τώρα
για βαρκάκια χάρτινα
μάνα,για μένα

θα δεις κάποτε
που μαυτό το μέσα μας
θα ρηνέψουμε

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

Μιας όμορφης νύχτας

Δικιά μυρωδιά από καπνό
αλκοόλ κι ιδρώτα μας
κι η Αγγελική στο πάλκο
να μας τρατάρει σμυρνέϊκα

με τονα χέρι σαρμά να τυλίγει
από χνώτα και θύμησες
και να σαλιώνει με μουσική
της καρδιάς το τσιγάρο


μιας κοκκόνας με πλεξούδα
να μυρίζει ξύδι και σαπούνι
μετά του Σαββάτου το λουτρό
καθαρή να λουλουδίζει, σαν άλλοτε


παρέα μένα φεγγάρι πανταμώνει
με τάσπρο και την αχλή του
κι αχνοδείχνει πλάι στο ρέμα
το ταβάνι του καημού μας

κι όλα να γίνονται δρόμος
μιας όμορφης νύχτας
με τραγούδια ταξιδιάρικα
κι αγάπη πονεσιάρικη

για προσφυγάκια
βυζαγμένα με θυμό
διψασμένα στο πετσί
άτσαλα μεγαλωμένα

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Χρόνια πολλά, βρε !

Τυχερά είμαστε φέτο ο αρχηγός μαζί μας, δώδεκα χρόνια γκαντεμιάς τέρμα λέει, νισσάφι πια. Και θα ναι πλάι μας λέει φέτο και για μας, θα κάνει τη χρονιά σταθμό, τη χρονιά των μεγάλων προσδοκιών, τη χρονιά των μεγάλων ευκαιριών και της ανάπτυξης…άι μανάκαμ, άι… άμα το χει το ζώδιο το τάϊμινγκ στο πετσί του, ούτε ο Δίας δεν ξεφεύγει…η χειρότερη χρονιά της υφηλίου από το 30 ΕΙΝΑΙ Η ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΥΔΡΟΧΟΆΚΙΑ!

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Εμείς οι βόρειοι τι κάνουμε,για;;;;;;

Σε ένδειξη συμπαράστασης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα που δέχθηκε δολοφονική επίθεση στις 22/12 έξω απο το σπίτι της, διοργανώνουμε μια βραδιά στο Bios (Πειραιώς 84) με σκοπό την ενημέρωση του κόσμου, αλλά και τη συγκέντρωση χρημάτων για την ενίσχυση της ίδιας και της οικογενείας της. Η συγκεκριμένη βραδιά θα είναι η ερχόμενη Πέμπτη 15/1.

Θα προβληθούν οι ελάχιστα παιγμένες στην Ελλάδα ταινίες Two Lane Blacktop [Monte Helman, 1971], και Radio On [Chris Petit, 1979]. Δύο ταινίες δρόμου που συνδέονται άμεσα με την rock n’ roll κουλτούρα.
Μετά τις προβολές θα ακολουθήσουν dj sets απο bloggers και djs.
H είσοδος θα είναι δωρεάν.

..την πέμπτη το βράδυ στις 9.00 στο bios..

Αυτός είναι ο λογαριασμός για την οικονομική ενίσχυση της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα που δέχτηκε την δολοφονική επίθεση με βιτριόλι από τους μπράβους των εργολάβων σαν τιμωρία για τη δράση της ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία.

5012 019021 277 Τράπεζα Πειραιώς
DECHEVA ELENA KUNEVA KOSTADINKA NIKOLOVA



από τη ρίτσα

Βρέχει βροχή

Μωρέ…
Έλα που σαι;
Μόλις πέρασα το μαγαζί…και το πέρασα…
Τι πέρασες και το πέρασες;
Συνέχισα, ρε παιδί μου…το προσπέρασα

Τι είπες;
Τι να σου πω…λέω!
Τι να μου πεις, για…καλά λες…τι να μου πεις…γυρίζω πίσω
Καλά, καλά.

Τι να μου πεις για…κι άμα σου πω ότι είχα πιάσει κουβέντα με το μπρελόκ σου…και το ρώταγα πώς τα καταφέρνει και μου χαμογελάει με την πέτρα στο στομάχι…και μου λεγε σόλους χαμογελάω, δε χαμογελάω σε σένα και δεν είναι μια πέτρα στο στομάχι μου, μα πέτρα είναι το στομάχι μου…και προσπαθώντας να καταλάβω, γέλαγα κι έτσι τόχασα το μαγαζί…άμα σου πω, τότε να δω τι θα με πεις, για…


Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Απεξάρτηση

…κι άρχισε νακολουθεί οδηγίες και να ξεντύνεται να πετάει το καπέλο και τη μύτη
και να τρίβει το πρόσωπό του για να φύγουν οι φακίδες και να κλωτσάει το κοντό το παντελονάκι, όπως του παν, γυμνός… μέσα στο δωμάτιο με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες γυμνή εικόνα… άνθρωπος ρε αλήτες, καθρέφτες

καθρεφτίστε, το λοιπόν… εμπρός καθρεφτίστε, αλήτες… δείξτε μου και μένα ποιος, ποιος είμαι μάθετέ μου πώς να είμαι… μην και ρωτήσετε, αλήτες… δεν υπάρχουν ερωτήσεις στις οδηγίες δεν ρωτάνε οι καθρέφτες… δείχνουν αλήθεια… γυμνή, τη δικιά τους

άδειος… περίγραμμα, πλαίσιο έτοιμο για γέμισμα… κρυώνω… κρυώνω ρε, αλήτες καθρέφτες… το καπέλο μου, που ναι το καπέλο μου κι η μύτη κι οι φακίδες μου…
τα δεκανίκια μου

μα όχι, όχι πισωγυρίσματα… πρέπει… πρέπει ναπεξαρτηθώ, με πείσατε… πρέπει να μεγαλώσω, να θυμηθώ πως είμαι άντρας

με το πιστόλι στο μηνίγγι που χτυπάει φουσκωμένο, ψάχνοντας δρόμο… να διώξει το περίσσιο αίμα, που έβρεξε τα φτερά του περιστεριού… και δεν ταφήνει να πετάξει

και τώρα ακούω πείτε…πείτε την επόμενη οδηγία, πείτε μου τι να κάνω… να μιλήσω πρέπει, να μιλήσω ναι; Θυμάμαι καλά την οδηγία; Στο κενό να μιλήσω; Στο άδειο μου περίγραμμα; Να με αγκαλιάσω πρέπει; Να με αγαπήσω; Να με θυμηθώ;

Κι εσείς θα στε κει…χαχαχαχα εκεί…εκεί…εδώ που ναστε, εδώ δεν έχει…εδώ ειν το πουθενά, αλήτες… Για να βοηθήσετε… χαχαχαχα να βοηθήσετε…τι καλοί…να βοηθήσετε αλήτες…πόσο, πόσο καλά ξέρετε να λυπάστε… Να με βοηθήσετε Να χτυπηθώ Πάνω σας…χαχαχα για να μάθω… Για να με δω Σπάζοντας…χαχαχαχα… και τους δυο μας…


ποτέ ρε αλήτες, καθρέφτες… ποτέ δε θα με αφήσω… άντρα να με κάνετε, πινόκιο… καραγκιόζης… πίπη φακιδομύτη… θα ντύνομαι… κάθε που κρυώνω και στον δικό μου τον καθρέφτη θα κοιτιέμαι, που καθρεφτίζει το μέσα μου

με χρώματα…χρώματα… κόκκινα της οργής, κίτρινα της θλίψης, μωβ του γκρεμού, γκρι της βροχής… μαύρα της τρύπας, μπλε, μπλε… της θάλασσας…κι άσπρο, άσπρο, άσπρο… της ευχής για το περιστέρι… που δε βρήκε καθαρούς ουρανούς


σαυτόν… που μου δείχνει εκείνο το κοριτσάκι το ξανθό… με τα γαλάζια τα μάτια… που περιμένει… με τα χείλια κατεβασμένα… το γενάρη τα χριστούγεννα


αρκεί να βγω… να βγω…να βγω… να βγω απ το δωμάτιο



Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

Βουρ για εκλογές

Λέω εγώ...

Κουστούμι καινούριο

Να κλείνει,χωρίς τσίτωμα δεξιά αριστερά απ το κουμπί και χωρίς ρούφηγμα της στομαχοκοιλίας

Σκαρπίνι καλογυαλισμένο να κοιτάει ούλο ιυθεία ντιπ στροφή, ούτε κατά δεξιά ούτε καταριστερά

Βήμα ταχύτερο

Κουκλί τονεφτιάξανε τον Κωστάκη...κουκλί έτοιμο για φάγωμα...μείνει, φύγει...τη σειρά του περνάει και δαύτος με φαίνεται

Το ανέκδοτο

Μια φορά κι έναν καιρό κυκλοφόρησε ένα ανέκδοτο που ρώταγε

Ποιο είναι το αντίθετο του οδηγώ και σε σκέφτομαι;
Αφού ρώτησε κανάδυο τρεις κι έλαβε το γνωστό δεν ξέρω δεν απαντώ, βρέθηκε ένας χριστιανός και του πε

Περπατώ και σε γράφω…δεν είναι;

Αφού το ανέκδοτο γέλασε πολύ, αποφάσισε να εκδοθεί για να γελάσει και κανά άλλο χείλι, οδηγού, περιπατητή…πικραμένου ή όχι

Έγιναν οι απαραίτητες διορθώσεις και το ανέκδοτο κυκλοφόρησε ευρέως

Ποιο είναι το αντίθετο του οδηγώ και σε σκέφτομαι;

Μα…περπατώ και σου γράφω…βεβαίως, βεβαίως

Πανάθεμα τη φούρια σου

Το κοριτσάκι

το κοριτσάκι

με ψαθάκι μόρτικο
και περπατούρα πολύχρωμη
να τρακάρει στα κάγκελα της αυλής
κι αγάντα να κάνει στη μουριά

και πότε πότε ναποφασίζει
να μη μετρήσει τα σκαλάκια
και να σαλτάρει απ την πόρτα
για νά βγει στο δρόμο


το κοριτσάκι
που χαμογελούσε
στη ζωή
γι αυτό σας λέω

φύγετε εσείς
οι τρελοί θα μετρηθούμε
κι όποιος αντέξει
το γύρο του θανάτου

ήσυχοι φύγετε
και να παρακαλάτε
να μην αντέξει η γραία
για δεν παλεύεται

η ενηλικίωση
με το στανιό

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

Φλας μπακ

Μυρωδιά από καπνό ιδρώτα κι αλκοόλ. Ξαστεριά στο ταβάνι μένα φεγγάρι να ζεσταίνει με τάσπρο και την άχλη του. Η Αγγελική στο πάλκο να τραγουδάει σμυρνέϊκα και να μπλέκει τα χνώτα μας και τις θύμησές μας. Να τραγουδάει και να στρίβει με τονα χέρι, το τσιγάρο της και τις καρδιές μας, σε μια πλεξούδα χοντρή βρεγμένη σαν άλλοτε, το Σάββατο, μετά απ το μπάνιο της γιαγιάς . Κι όλα να γίνονται δρόμος, μιας όμορφης νύχτας, με τραγούδια ταξιδιάρικα κι αγάπη πονεσιάρικη

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

Κυριακή πρωί

Θέλω να ντυθώ
να βάλω τα καλά μου
που μου φέρατε

Μου το χρωστάω
Σας το χρωστάω
γι αυτό το ξημέρωμα

αντίδωρο ζωής

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Μαζί, ματάκια μου γλυκά

Επιθυμία
για μιαγκαλιά θάλασσα
στο ενυδρείο

ψάρι ψυχάκιας
να θυμηθεί προσπαθεί
τα γλαροπούλια


σε αναμονή
για ένα καθάρισμα
για να κοιμηθεί

κι αναπάντεχα
μια πετρούλα πράσινη
του πε σαγαπώ

χαμηλόφωνα
κι ο ψυχάκιας… άκουσε
στο τσακ… και σπαρτάρτισε

ψυχούλα για λίγο

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Δεν την παλεύω κατάλαβες;
Δεν την παλεύω μονάχη τη ζωή.
Την καθημερινότητα δεν την παλεύω
Ώμο θέλω νακουμπήσω
Χέρι να κρατήσω
Χέρι μωρέ τι σου ζήτησα;
Χέρι δανεικό για λίγο, μέχρι να σηκωθώ να περάσω
Και συ κοίταξες υπό γωνίαν
Δανεικά δε σου ζήτησα μωρέ
Χέρι δανεικό σου ζήτησα
Χέρι χέρι δως μου
Ναντέξω
Να ξέρω ότι είμαστε δυο
Δυο τουλάχιστον
Και θα τη μοιραστούμε
Την πίκρα
Το δάκρυ
Ταναφιλητό
Θα το μοιραστούμε
Έστω για μια στιγμή, μαζί
Για τη μέρα που πέρασε
Χωρίς δάκρυ
Χωρίς πόνο χωρίς χέρι για τη Μαρία που φυγε
Για τη ζωή που την προδώσαμε
Μαζί
Με λόγια
Με υποσχέσεις
Πως θα την τιμήσουμε
Θυμάσαι μωρέ
Θυμάσαι τι τραγουδάγαμε
Τι ελπίζαμε
Σε τι πίναμε;

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Άλλα παιδιά

Δεν είναι παιδιά
μεγάλοι σβώλοι, μπάλες
χωμάτινες στην πλαγιά

που κατρακυλάνε

δεν είναι παιδιά
κραυγές είναι άφωνες
αγκαλιές χωρίς χέρια

που μας ακούνε

δεν είναι παιδιά
εικόνες λίγων λεπτών
μιας οχιάς κοινότητας

που μας κοιτάνε

Τα μάτια κλείσε!
Κλείσε τα μάτια
μη και μας δούνε

χείλια που τρέμουν
δάχτυλα που φάρμακα
ψάχνουν στις πέτρες

μάτια, κεφάλια
κόκκινα στο πάτωμα
ζωή φωνάζουν

Ακούς μωρέ;
Μπορείς νακούσεις τα μπαλόνια;

μπαλόνια είναι
κίτρινα πανεβαίνουν
τον ήλιο να μεγαλώσουν

να τα χωρέσει

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

Παλαιστίνη

Μπερδεύω τ’ αλφάβητα, σου παίρνω την ψυχή και την κάνω πέτρα
Καλά, στο ‘χα πει
Να είσαι σκληρή
Ποιος σου είπε να γεννάς παιδιά με χαμόγελο
γυναίκες με ταπεινωμένη γλύκα στην ανωτερότητα της ανάγκης
Άντρες να φέρνεις στην επιφάνεια που κάνουν άτρωτο έρωτα σαν το τοπίο του παραθύρου

Έπρεπε την ψυχή απ’ την αρχή να φτιάχνεις σκληρή πέτρα,
Να μολύνεις τα νερά σου με κατάρες
Να ετοιμάζεις τροφή με μίσος
Να χαραμίζεις τα παιδιά σου σαν οβίδες
Να γεννάς εξαρχής εκρηκτικά
Να θωπεύεις με οβίδες

Μα δεν μπόρεσες.
Γέννησες ξανά ανθρώπους που ονειρεύονται.
Τούτο,
Είναι το πιο σκληρό απ’ όλα.


ελένη κονδύλη.‏2009‏‏-‏01‏‏-‏03‏

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009

Βροχή αλλούτερη

Για φαντάσου τώρα , λέει…όλα τα θλιμμένα παιδιά να κυκλοφορούσαν μένα μπαλόνι κίτρινο, δεμένο στο χέρι. Και να τα ξεχώριζες…




Όχι, όχι μόνο τα θλιμμένα, αλλά και τα θυμωμένα, τα μπουχτισμένα, τα απογοητευμένα, τα φοβισμένα, τα ντροπιασμένα…




Όλα, όλα τα παιδιά που δεν είναι χαρούμενα να κυκλοφορούσαν μένα κίτρινο μπαλόνι στο χέρι δεμένο και να τα βλεπες, να τα τσάκωνες με τη μία… και να κανες κάτι…




Κάτι ρε αδερφέ αστείο, περίεργο…




Να ας πούμε να βάλεις πολύ αέρα στα μάγουλά σου και να κάνεις σαν να είσαι έτοιμος να σκάσεις…



Να αλληθωρίσεις τα μάτια σου…



Να τους βγάλεις τη γλώσσα…



Να κάνεις ότι κοιτάς δεξιά αριστερά σα χαμένος και να τρακάρεις σ’ένα δέντρο



Να κολλήσεις τη μούρη σου στο τζάμι του αυτοκινήτου και να σε δει το παιδί, που περιμένει και να γελάσει…



Κάτι, κάτι να κάνεις…ένα κόλπο, ένα ανέκδοτο να πεις, μια χαζή ιστορία, ένα τραγούδι…κάτι να κάνεις …κάτι... να χαμογελάσουν τα παιδιά.


Και τότε φαντάσου να γίνεται… ΜΑΓΙΚΟ…



Κι όλα τα μπαλόνια απ τα χέρια των παιδιών να χαμογελάνε και να λύνονται και ν’ αρχίσουν ν’ ανεβαίνουν στον ουρανό…ψηλά και πιο ψηλά κι όλο πιο ψηλά.



Κι όσο ανεβαίνουν… να χαμογελάνε πιο πολύ και ν’αρχίζουν τα μπαλόνια να βγάζουν πέταλα και φύλλα και να γίνονται χαμογελαστές μαργαρίτες



Κι όταν φτάσουν ψηλά, ψηλά, ψηλά να κρύβονται μες στα σύννεφα να μην τα βλέπεις…μα να ξέρεις ότι υπάρχουν…είναι εκεί και περιμένουν



Περιμένουν ήσυχα, υπομονετικά, χωρίς να κουράζονται, χωρίς να φοβούνται, χωρίς να θυμώνουν, χωρίς να ντρέπονται, χωρίς να αγωνιούν…γιατί ξέρουν ότι θαρθούν κι άλλες χαμογελαστές μαργαρίτες κι άλλα λουλουδάτα χαμόγελα παιδιών



Που θα τις στέλνουμε συνέχεια όλοι μας… που θα βλέπουμε, θα βλέπουμε τα μπαλόνια τα κίτρινα και δε θ’αφήνουμε, δε θα μας γλιτώνει κανένα παιδί…θα τα τσακώνουμε… όλα τα παιδιά, τα αγέλαστα



Και για φαντάσου όλα τα λουλουδάτα χαμόγελα των παιδιών να κάθονται το ένα δίπλα στο άλλο κρυμμένα στα σύννεφα και να περιμένουν… και τ’άλλα… ν’ανέβουν και να μαζευτούν και να σταθούν μαζί, μαζί…μέχρι να σχηματίσουν το 2 και μετά το 0 και πάλι το 0 και τέλος το 9…


Και κάθε φορά που μαζεύονται…λέει… 2009 χαμογελαστές μαργαρίτες…να βρέχει…να βρέχει χαμόγελα…για φαντάσου να γινόμαστε παπιά από λουλουδάτα χαμόγελα παιδιών…



Και μόλις στεγνώνουμε ν’αρχίζουμε ξανά και ξανά… ατελείωτα να μαζεύουμε όλη τη χρονιά χαμόγελα παιδιών και να τα στέλνουμε στον ουρανό και να βρέχει να βρέχει όλη τη χρονιά συνέχεια…να βρέχει 2009 χαμόγελα, κάθε φορά…



Για φαντάσου…βροχή αλλούτερη σου λέω… βροχή από χαμογελαστές μαργαρίτες…φαντάσου πόσο αλλιώτικοι θα μασταν…για φαντάσου …αγνώριστοι θα γινόμασταν έτσι λούτσα… από τα λουλουδάτα παιδικά χαμόγελα


Υ.Γ. Φχαριστώ να πω , στον Allu fun Marx, στην Ελένη, στον MZ και στο ΝατασσΑκη που εδώ και μέρες δείχνουν το δρόμο :)

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

Μήνυμα ελήφθη

ένα εκ τριών πρωτοχρονιάτικων

τα δυο πρώτα... απ αυτά τα κονσερβοποιημένα, τα της προώθησης...ένα για όλους κι όλοι για έναν...ντορβά, κουβά ότι έχει πρόχειρο ο καθένας.

Και το τρίτο...χιουμοριστικό...των καιρών

"Κατέθεσα στο λογασριασμό σου με αριθμό 2009 στην Τράπεζα Τύχης
365 μέρες γεμάτες αγάπη, υγεία, χαρά και ευτυχία. Ξόδεψέ τες με κέφι.
Καλή χρονιά"

Τι να κάνω δεν ξέρω...να στείλω απάντηση ρωτώντας για τα επιτόκια καταθέσεων της Τράπεζας Τύχης...μήπως και δε συμφέρει ρε παιδί να τα ξοδέψω φέτο τα κατατεθειμένα, μήπως να τα κάνω σέιβ, μπας κι αυγατάνουν και του χρόνου τα πουλήσω και κάνω και πρόφιτ... πονηροί οι καιροί γαρ... ή να προχωρήσω στο πλαν μπι που λεγε κι ένας φίλος και να φουλάρω το αεροθούμενο με ντι ντι ντι και να περάσω πάνω απ τα κεφάλια μας να μας ψεκάσω...και βουρ στο κονσερβοποιείο πουλαδολαών σε σήψη...κι απά κει βουρ στην αφρική μπας και χορτάσουν τα παιδιά

Και ο ΜΖ προχτέ έλεγε...πόσο άλλαξες...πόσο άλλαξα...μακάρι ναλλάζαμε μόνο, αγνώριστοι έχουμε γίνει