Πρώτη σκηνή

Καρέκλες άδειες και σκοτάδι
η προβολή ακυρώθηκε
για σήμερα το βράδυ
λόγω λιποταξίας

Δεν είναι δα και τραγωδία
μία κοινή λειψή ταινία
δυο ανθρωπάκια τελειωμένα
απ' το εμείς τους φοβισμένα

Και όμως παίζω, φυγάδα θεατή
παίζω επιτέλους τη ζωή μου
έστω κουβάρι στην πρώτη σκηνή
στα πόδια αυτού του νιούτζικου
νιαούρη του θυμού μου


Υ.γ. Ένα ευχαριστώ στον κύριο Πετεφρή για το νιούτζικο
και στο θαλασσοκόριτσο για το νιαούρη...
και το κουρκουμαδένιο το ψωμί!!
Στη γεια σας :)

Αγάντα, όσο να γεννεί

Ώρες απαντοχής μ'έναν αέρα
να κάνει τόπο στη φωτιά
γλείφοντας σαν κλέφτης
τους τοίχους για ασβέστη

σπάζοντας σε κομμάτια τον καθρέφτη
κομμάτια καθρεφτένια χελιδόνια
χώμα να ξεπλένουν απ τα πρώτα
για να φωλιάσουνε τα ύστερα

Ώρες απαντοχής, αγάντα θερμαστή
κι εφάνει ξεστοιχιωμένο το γιατί
τώρα που καζαντίζει η πληρωμή
θα ηχήσει απ' τις νότες μουσική

Αγάντα, όσο να γεννεί
η γούβα πρόσωπο
κι αυτό το αφόρητο, ο γιος μου

Αντί ευχής

Λύκαινας φτυσιές
σαράντα μπόγια όχι
το κάθε μας ναι

Για ένα γάμο κόκκινο

Για τίποτα λιγότερο
από ένα φωναχτό ζεϊμπέκικο
μην ζήσεις, κόρη

με χέρια τ'ουρανού να δέονται
σύννεφα να τρυγήσουνε
για δύο προσκεφάλι

και πόδια, φούρλα τη φούρλα
να σφουγγίζουνε από τη γης
αγκάλη

με πόνο για τα χρόνια
που δεν ήτανε

Για τίποτα λιγότερο
από ένα φωναχτό ζεϊμπέκικο
μην ζήσεις, κόρη

λόγο για ένα γάμο κόκκινο
τρίλια την τρίλια για ψαλμό
ατάκα και μονόπετρο
άγγιγμα και στεφάνι



Για τα νιόπαντρα :)

Έλεγε ο γέροντας, που λες

Και κει δίχως αφορμή
για μια ζήση στο ψυγείο
τρικυμία εν κρανίω
εμολόγησε η γυνή

λαχταρώ ένα μεσημεράκι
που να μην το επληρώσω ακριβά
έναν ύπνο γάργαρο νεράκι
να ξεπλύνει της ημέρας τα μισά

κι όσο τον παρακαλάω
δώστου αυτός και με παιδεύει
με σηκώνει αλαφιασμένη
κι ως το βράδυ θυμωμένη

Σου ‘χω είπε ο ντοτόρε παρευθύς
φίλου συμβουλή π’ απέχει πόρρω
από φάρμακο για να το πιεις
ραντεβού με δικηγόρο περιωπής

Κι όπως ήταν φυσικό εξεμάνει η γυνή
κι έχυσε κι αυτή χολή, σου φυλάω συμβουλή
γέροντα αειθαλή,χωραφίσιας μήτρας ποιητή
πώς να ματαγίνεις φίλος καρδιακός
ντοτόρε μου, από υπερφίαλος γνωστός

Έλεγε ο γέροντας, που λες
κάθε π' άκουε ξερωολίστικες υπερβολές
κάλλιο να νογάς παρά να ξέρεις, αδερφέ
όταν οι καρδιές μιλάνε, φόρα ανοιχτές


Έτσι έγινε μια νύχτα στα τσαμούρια
που χαν τα μαχαίρια φούρια
και μια μαυρομάτα απ’ το παραθύρι
ελυπόταν για τ’ άνθρώπων το μπαϊρι

Κόρη κίτρινη

Σε ζήλευω κόρη κίτρινη, πως κολυμπάς θλιμμένη.
στα κακοκαίρια της καρδιάς αιώνια ερωμένη
χωρίς μιλιά, χωρίς ματιά, χωρίς θυμό και πόνο
πανώρια ασυννέφιαστη στου ουρανού το δρόμο

Πάρε τα μάτια μου και κρύψε συ τη θλίψη
Πάρε το στόμα μου και σκίσε την κραυγή
Πάρε τα χέρια μου να μη ζητούν αγκάλη
Πάρε τα πόδια μου που ‘ναι ταγμένα στη φυγή

Και δως μου κόρη λύτρωση, δως μου γαλήνη
να σωπάσω, του μυαλού μου τη φουρτούνα
να μη φθονά σαν σε κοιτά, πάλλιντα λούνα

Πάρε και κείνα τα κραγιόνια μου τα παιδικά
που να χαμογελάς σε είχαν ζωγραφίσει
για τ’άφταστα τ’ανθρώπινα
τα μισερά τα πάθη

κοντά μου κλάψε κόρη τ’ ουρανού χλωμή
τη σκοτεινή μου την πλευρά,
να με δεχτώ μικρή θολή και φοβισμένη
με τις γωνιές μου φιλιωμένη
άλλο να μη με μάχομαι, θέλοντας να σου μοιάσω

Ευθανασία

.....Χθες το βράδυ, καθόμασταν με τη γυναίκα μου στο τραπέζι και όπως βλέπαμε τις βραδινές είδησης για ένα θέμα ευθανασίας που έχει προκύψει πρόσφατα στην Ιταλία με μία κοπέλα, και έτσι αρχίσαμε να μιλάμε για την ευθανασία. Στο θέμα της επιλογής μεταξύ ζωής και θανάτου, της είπα: " Μην μ' αφήσεις ποτέ να ζω σαν φυτό και σε αυτή την απαίσια κατάσταση, να εξαρτώμαι από μία μηχανή και να ταΐζομαι από το υγρό μιας μπουκάλας. Εάν με δεις σε τέτοια κατάσταση, αποσύνδεσε άμεσα τα μηχανήματα που με κρατάνε στη ζωή". Οπότε η γυναίκα μου σηκώθηκε από το τραπέζι, τράβηξε την πρίζα για την τηλεόραση, έσβησε τον υπολογιστή και πέταξε τη μπύρα μου.

Η μαλακισμένη!!

Κατερινάκι...την ήθελε τη δημοσίευσή του, τούτο :)

Χώμα δεν άφησες

τσιγκούνα πόλη
σε υγρή προσμονή
μας συνήθισες

ιδρωμένες παλάμες
βιαστικά αγγίγματα
μουχλιασμένα διλήμματα

μοναχές σκόρπιες ψιχάλες
που αν ακουμπήσουν
θα χαθούν

χώμα, χώμα δεν κράτησες
να μας πιεις να μυρίσεις

τσιγκούνα πόλη
βροχή δεν μας έμαθες
να είμαστε

Σινεφίλ

Δυο φεγγάρια καρφωμένα σε δυο στύλους καίγανε τη θάλασσα τ’ απόγιομα
κι αυτή γαλήνια έκανε χώρο για τα παράλληλα κίτρινα.
Σινεφίλ που λες αδέρφι, παρακολουθούμε την πρεμιέρα. Θριλεράκι περίεργα δοσμένο, θύτης και θύμα ένα. Το αντάμωμα