φελιά, φελί

φελιά αφελή, φελούκας  γιοί
από κουπί  χορτάτοι
πως  κάμνονται  αμαναχοί
καμώνονται μονάχοι
θαρρείς  πατέρα, υπάρχεις

στερνός, στερνή  σε  γέλιου  γης
στης   πίκρας  το  κουρμπέτι
μετράμε  την,  λογούμε της
για  να μας εφτουρίσει

τη  μάμα που  δεν  είχαμεν
πανάκι να περμένει
για κόρη   που την  πέμψανε
της  άμμου η παινεμένη

στην άμμο εκεί, φουσκί
κουπί να μάθει μας, μπουχέσα
κι  είνι ναργκίς, που κρένει
στενά, άστα, χωρεμένη

σε   άφελο   γινάτι, από στουπί  χορτάτη
σε άφελο μονό εγώ, κορμάκι  μας αμοναχό
σε  άφελο χωρίς,  χ ωρίς μαζί

φελιά,  φελί
φελούκας  τα  μεινάρια

ήταν ένα πουρκό καράβι

ήταν ένα μικρό καράβι ήταν ένα μικρό καράβι
που ήταν α α αχ  ταξιδευτή
που ήταν  α α  αχ  ταξιδευτή
οέ  οέ  οέ  οέ


από  τα κάστρα στο  γεντί
κουλέ  καφέ  ως θαλασσί
μαντήλι δο  δο δόντι στο  καρφί
δόντι  μαντη  ντη ντήλι  στο  καρφί
με   μια  κραυγή,  αχ τι  κραυγή
ταχιά  κραυγή  μπλαβιά   κραυγή
από παιδί,  από  παιδί


αφού δε  μπόρα  τα  να  δει
ξύλα δεν μπόραε  να   δει
να  σκιζονται ντε  ντε μ  ένα  καρφί
να σκιζονται  ντε  ντε  μ  ένα καρφί
από  παιδί,  από  παιδί


πώς  να το   πει,  να  καταπιεί
με  σκλήθρες  θε  μου,  ποιος  μιλεί

στην κατηφόρα τα μαστόρια
στην  κατηφόρα  τα  μαστόρια
καρφώνανε  νε νε  μανιακά
καρφώνανε  νε  νε μανιακά
ως  να  φανεί
ως να  φανεί

ο σκεπαρνής,  ο  σκεπαρνής

όπου  κολόνα  και δεντρί
μαντήλι  δο  δο  δόντι στο καρφί
δόντι  μαντή ντη  ντήλι στο καρφί
ως να  σταχτεί,  ως να  σταχτεί
ωσότου αίμα  να  σταχτεί


σκουριά  να  πάρει  να  κυλήσει
αγιά  σοφιά  να  προσκυνήσει
ως θαλασσί,  ως θαλασσί
με  μια κραυγή, μπλαβιά  κραυγή
από  παιδί, από  παιδί


ήταν  ένα  πουρκό  καράβι,
ήταν 'ενα  πουρκό  καράβι
που  ήταν α α  αχ  ταξιδευτή,
που  ήταν  α α αχ  ταξιδευτή
οέ  οέ  οέ  οέ

Ευτυχώς και δεν πάθαμε, είλωτα
προς αρμό δεν χαρίσαμε τίποτα
μον’ μαζί άφθες κάναμε ανύποπτα
ταφουδάκια αστών που ξεκλήρισαν γης


με το λέτσο εδρών μας, αντί όχι που σφίγγει
ναι, φουντάραμε μέσα ευθύς, σαν παιχνίδι
που επίθετος σμίγει, μα νανθρώπων
την πέτσα σα ‘γγιζει, απαρνιέται νομή,


αχ μα άμα συνεχάει,κάθκα αδά μου,κόμη να τηράεις πάνωγομι
κλατς… μα ίσως βρέχει, ζόρι από σπόρι αφρικάνικο
φραπ… μα,λίγο πιο σφικτά από το αμερικάνικο,γκλόρυ ανά ταχτά
ευμυρίστου ταύτη, γλαφυράτη! ποπουδάκου η βρώμα


κι άλλωτε βαλκάνιο, απάχικο
πα σε πτώμα με ρίπες
κάποτε παλαιστίνιο κι ύστερα αφγάνικο
ψυχογρέζια σταυρωτές
σε μεθόριων αρπαχτές
κι ιρακινό και πακιστάνικο και σύριο
γιουρού σφαχτά το καθαρτήριο
σε αποβάθρων λύματα
να ρωτάν για μνήματα να στριγγλίζουν χώμα


κι εγκλεισμένοι ευτυχείς, λες υπάρχουμε ακόμα
σ’ αγορά ευρωπλακούντια, κόζια για γερούνδια
ρέστοι, χαύνοι θεατές, με τους δείχτες από τα μέσα
μουφλουζίδικα διλήμματα, συνηθάμε τ’ αποπατήματα
διηγούμαστε, τα βολτάρουμε πατερούλη κογιονάρουμε,
συλληπούμαστε, τα στορύσαμε, τα μετρήσαμε, ταξηγησαμέ, τα λιανίσαμε εν χορώ
κι άχου δευ, δεύτε μάινα αχ βρεμμένα συναυγά, ευ τυχωωωωωωωωώς!
δεν τα πατήσαμε θαρρώ


ναι, αχ πράγματι γρεκοί, γιές ινντίιντ ταγοί εμείς,
ευτυχώς δεν επάθαμε τίποτα οι αρίστοι αρεστοί
μόνο λύκο αποκτήσαμε αλύπητα
σε μπαλόνια φαρσούλες ευχής
την υγειά μας να έχουμε μόναχα
νέα ήθη να εισρεύσουμε αυτόματα
νεκροφόρα δυτικά με καπίκια λερά
μεσογείου οι φαύλοι, μόκο πρίμα, άστους νά ναι ακόμα,
μια immoral κρυψώνα να ξοδιάζουν παιδιά για το λήμμα

helas parfum

κι είχενε πια ταβάνι πιάσει η πίκρα / κι εκείνη δα η αναπνιά, πνεμόνι 'γρό
με μύτη χαρωπούλι κολιγιά
πόλης, σαμαρωμένης ρήτρα
για τον ξεστρατισμένο εχτρό


σ' άμαθο χωριατάκι, κλάμα ρετσινιά
από σάλια, που αχνούν κατουρημένη την ποδιά
και νίκη λάμα μπουκωμένη στα λαιμά
αλοίμονο μυρωδικό σε παζαρτζούδι, στης ξομονιάς την ώρα


Ακούεις λαντζεράκι; σε φέραμε να ζεις, τα τώρα ιστόρα
νοιχτό λοιπόν το στόμα κι η φωνή σου δυνατή, αντήλιο
κρυφτό σου, πρέπει να πουλήσεις αλλαχτή, helas parfum στο μύλο


helas parfum απ' τα καταπιωμένα κλάματα
του γανωμένου ουρανί
νίσκου λαντζεράκι

Μεταζωγραφή

μεταζωγραφή
μεταζωγραφήματα
με δελφινοδίκια γλαρογωσκορπίματα

άπό ευλαβητές γιαζωδούς ασίκηδες
εμμονόλυκους μπαζωμένους φρίκηδες

σε κουκοσχολειά χολιασμένα κρίματα
άι νταή ντουνιά ποιων;
αφήεις θύματα

άι καντή νταλγκά
ξερα έβρηκες και πας
άι καντή νταλγκά
ανθρωπίσια πελαγάς

άι νταβούλ ζορμπά
μικροπαραποίματα
φκιάνε γλιτωμό
από στραγγισμέ
ξεβρασμένα κύματα

ήτανε 'να μου χνούδι

ήτανε 'να μου χνούδι
κουφών καιρό μία φορά
φυσογυρνούσε στα στενά
κι εγυρολόγαε κλεφτό μπελιά
να του φκιανε τραγούδι
από τη χούφτα αγοριών
που 'ρμούραγε πεινάω
από τη φούστα κοριτσιών
που σάλευε βοήθεια
αμοίρι αυτός να
ν'ανιστοράει γεια
στου εσπασμένου τού καρπού μου τη ζαϊφια

και δαύτος μου, φλασιά μες το τζεπιό

του αρουριού νανιστοράει του καμψιά

εχε γεια χαρά

καρά καμψιά

παρά καμψιά

λιλά ν'αποπετάξει μακριά





Wednesday, September 14, 2011
Πλατεία Μαβίλη - Μετρό Μεγάρου Μουσικής. Πέντε "βοήθεια" και τρία "πεινάω" δρόμος...

έγραψε το χνούδι

xnoudi,blogspot,com

Αλισβερίσια

αρχιδοκρατούσες καημενιές περιφέρουμε θορυβιάζοντας μέλη κομμένα εντρόμως δοξάζοντάς τον μη και φέρει άλλη αναπηρία, πατρός κληρονομιά...στεράκια γκιαούρικα παραδομένα στου τόπου τη φτιαξιά κι απ'αντίδωρα νταλγκά θεού αποκαμωμένα κοντής πνοής αλισβερίσια που η μάνα μπάμπω γδικιάρα βηχάει τα...κρυμμένη γέλια στ'ανάμεσα... βηχάει τα γέλια μ'αίματα στις κλεμμένες της γλάστρες πενθούς χειμάρρους μες από τα τρία της δόντια αλούπω στραβοκάνα κυρα-Μάρω αυτοκολοβομένη επιτέλους μηχανή φυσικής επιλογής ταϊστής γιατί έτσι γέννας λευκού εμετού που εκσφενδονίζει εαυτόν να πισωγυρίσει το γάλα σκόνη ματαιωμένο ανθρωπάκι κοκκινομπλαβί για βυζί και μέλι να ξερνάει αντανακλαστικά θανή φυγή απ'το νερουλιασμένο θάμα καλιακούδων σαούλ που παύλου δίκιο συγχωράνε. Επιτέλους ο κι εμείς, μάνα ο κι μεις οκι μεις όχι εμείς μάνα, κυρίαρχοι γεννητωραίοι αποτελεσμάτων αποτυπομένων σε ζευγάρια παιδούδικα μάθια εξόφθαλμα, ναι μάνα,,, να κατρακυλάνε από ξεχαρβαλωμένες κόγχες κόρες για πάτημα, λέσι ζάρι αποστολικό τριτοδρομίτη πρίγκιπα,όχι εμείς μάνα, γέννα εμείς σταματημού