Το αντεράκι της γαρίδας

Πόση απόλαυση ακουμπισμένη στο νεροχύτη, που μοσχοβολάει θάλασσα, με την καρφίτσα στο χέρι να τα βάζεις με το αντεράκι της γαρίδας. Να το ετσακώνεις εκεί που παράφαγε κι είναι μπαμπάτσκο και κορδωμένο και μαυρίζει κομματάκι παραπάνω, με τη γνωστή αλαζονεία του χορτάτου.Eκειδά ακριβώς να μπήγεις, την καρφίτσα και να το εσηκώνεις λίγο, λίγο να εμφανιστεί ίσα τόσο, που να μπορείς να το πιάσεις με τα δάχτυλα. Και με αντίχειρα και δείχτη να το τραβάς αργά-αργά ηδονικά, στη σωστή φορά κι αυτό να γλιστράει χωρίς κιχ να σου παραδίνεται σαν έτοιμο από καιρό. Κι αφού το σκουπίσεις στη χαρτοσακούλα του ψαρά να γυρνάς στην πλάτη της γαρίδας που σε κοιτάει ανοιχτή και καθαρή με ευγνωμοσύνη. Έχω σακατέψει πλάτες και πλάτες μέχρι να το μάθω. Οι δόλιες, πεθαμένες, δεν παραπονιούνται. Ασκήσεις απελευθέρωσης στου νεκρού κασίδα το κεφάλι

Απόλυτος, ύπουλος εχθρός το κάθε αντεράκι, σαν την τρίχα που κουλουριασμένη μεγαλώνει, εγκλωβισμένη σ’ ένα σπυρί . Μόνο που εκεί, εσύ είσαι και το σπυρί και η τρίχα κι η γαρίδα ζωντανή και δεν μυρίζει καθόλου θάλασσα, ούτε τσιντσιρίζει το τηγάνι