Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Μωρουδιακή αποθυμιά

Για δυο μονάχα
μόνο δυο
στιγμούλες φτερωτές
από μια μονάχα
μόνο μια
μωρουδιακή αποθυμιά


σκόρπισε η υπομονή
χέρια να θυσιάζει
σε στέρφας πόλης το κορμί
που την αυγή εξουσιάζει

εσκύλιασέ μου τόνειρο
κι εκδίκηση ζητάει
σ’ότι απ των ανθρώπων
τόσονα στη θάλασσα μιλάει


Μα λίγεψάν μας τα νερά
απόνερα ξεβράζουν
κιοτήδων σπόρο μουχλιακό
που έλλογα σπαράζουν


Κουλουριαστήκαν τα μωρά
τρώνε απ το γέννημά τους
κι η αποθυμιά αγριεύτηκε
απ το περίσσεμά της
κινά και πνίγει τ’άλογο
στο μυριανάθεμά της


για δυο μονάχα
μόνο δυο γαλήνης
υποψίες
από μια μονάχα
μόνο μια
πατρίδας εξορία

2 σχόλια:

Unknown είπε...

μια πόλη παλεύει όπως άνθρωπος μόνος στον κόσμο των ξένων.

όμορφο ποίημα, δουλεμένο στη χόβολη αυτών που υποφέρουν, όπου κι αν είναι.
θα χαιρόμουνα να το έβλεπα σ' ένα περιοδικό με γράμματα στάνταρ τυπωμένα.

roula karamitrou είπε...

Σ'άρεσε κυρία μούρη ε;
Χαίρομαι πολύ :)