Ζεις μωρ’ αννέ με δαγκωνιές

Θα σε λιανίσω δασκαλίτσα
όχι όχι στο μύλο της αναπηρίας
αυτόν σάμα τον ένιωσες να σου τραβά το φουστανάκι
και φλάγεσαι τελευταία απ το στέρφο βέλασμα
ημίμαθης γκιόσας συμπεριφορίστριας
υπο ερώτηση μήπως εξαίρεσης πια, ενσυναισθητική λες σουσουραδίτσα;

Τώρα δασκαλίτσα… αναγνώστρια ακόμη στο μπαλταδάκι της γύμνιας μου;
που άκουσε…ζεις μωρ’ αννέ με δαγκωνιές… τα πρωινά μου χάλκινα
πετρίες να πετσικάρουνε των στομαχιών το γάνωμα
κι άρχισε να θυμάται πως και τα μπλάρια απόλναμαν
κάποτε κι από ντροπή για την ανήλεη ελπίδα
πώς θα φαρδαίνει κάποτε η μάνα και θα το μαζέψει
έστω στο μερί της το κόκαλο που έχασκε
εκεινά που κουτουλούσαμε για χάδι
βρεφούδι’ αφημένα στα χασαπιά των συνόρων
να βυζαίνουν μόνο αίμα απ της μάνας τους τη σπλήνα
και κείνη να τ’ αφήνει να τ’αφήνει να τ’αφήνει
μπαλόνι να τους γίνεται για μάσημα
μ’ επιθυμιά περίσσια για μια όπως όπως χρήση
απ ’του δαγκάματος να τους δίνει τ’ αγάλιαγμα
και της λαστίχας την αντοχή
στο σάλιο τους που ρισπεντάλ μυρίζει
και κάτι υπόκωφα σαθρό από πατέρα
στενό ανήλιαγο στα πλαϊνά του σπιτιού
χορτασμένου κρύο
ορεσίβιον επιβιώσαν μύστην
που ρούχο τη νογάει τη ζωή
μόναχα να το φέρει .

Κι έλα τώρα εσύ δασκαλίτσα έλα να σε ιδρώσω γι’αλλαγή
να μου μάθεις πώς η ζωή σου δίνει κι εκτός από φαί με τη χούφτα
έλα με την τάβλα να με πείσεις να διαλέξω απ’ ένα μενού για όλους
δημοσιουπαλληλίστικης συνεστίασης σερβιτοράκι για το μεροκάματο
που έφτασε να παίζει στο σχόλασμα και τις αφορμές του
τα τελειώματα της αχρηστίας του
τα πρώην παιδιά
τους κάποτε μαθητές
τα νυν υποκείμενα
τα μέλλοντα αντικείμενα
σκουλήκια στης πόλης τα χεσμένα
να ταϊζουν την ανακοίνωσή τους σε βουλιμικές αυτόχειρες
σάντουιτς να πάρουν μαζί στο σπίτι το απόγευμα
πνιγμένη σε μιαν ανέραστη ερωτική αποποίηση σάλτσα