παράκληση σε μόσκου βολιά

Μοναξιά στημένη σάμα να υστερίζει
σταυρουδάκι βελονιά σ’ εποχής καμβά
να διπλώνει την με πείσμα και αιθάλη
πόνων στη γύρα, ζητιανιά
απ’ ακακίας ρίζα κι ανθάκι φλαμουριάς
μπηγμένη ενοχή στη γειτονιά
λυκανθρωπιά π’ αλλάζει μ’ αποκτησιά
και δημοσιά χωμάτινη μ’ υπόγα μαζωχτή
αποδείξεων αντιβίωσης, στου γύφτου τη γαρδένια
παράκληση κι αυτό το Μάη για έλεος
σε μόσκου βολιά, το λίγο να υπερβάλλει



μοναξιά στημένη θάμα να υστερίζει
σταυρουδάκι βελονιά σ’ εποχής καμβά
φαρδομάνικο φουστάνι απ τη λεβάντα του
τραβά σε μαγίσσας μετερίζι που λέλε ξεχειλώνει
τρούπες μωρέ, ψυχίσιους γρύπους αδερφέ σηκώνει
σε χέρια τανυσμένα να κοιτούν μας, μοίρα σερνικιά
ν’αποσώνει χρόνο και γητειά να στομώνει λέλε πεθυμιά
θυμωμένη, σ’ αχάραγα φορτιά με θηλιά και χαλάλι βρόγχο
μοναξιά στημένη λάμα να υστερίζει