Σαν το πρωτάκι

Τα μάτια της άρρυθμα,τρελλά μπρος, πίσω απελπισμένα.Πάνω στα μέτωπά τους. Σ'όλα γραμμένα κάτι, έπρεπε να τα διαβάσει.Μα μόνο το πρώτο φωτεινο, ταλλα τρία σκοτεινα σαν το τρενάκι του τρόμου, που ποτέ δεν ανέβαινε στο λουνα παρκ. Τέρατα, τέρατα τετρακέφαλα οι λέξεις, το ξερε, ήξερε να μετράει μέχρι το τέσσερα. Μα κολλημένη στο μέτωπο της πρώτης … όχι… αυτό το διάβαζε, σαν φωτογραφία, ζωγραφιά… της άρεζαν οι ζωγραφιές και το ‘γραφε το όχι με φακόσπορους, πάνω στο μαξιλάρι της. Κι ύστερα τους μάζευε και τους έβαζε στο βαζάκι τους, χαϊδεύοντάς τους, όσο να κοιμηθεί. Μοιάζανε, δεν μπορεί θα τις ξέρανε, θα τις ξέρανε τις φουσκίτσες του καλοκαιριού να τις φέρουν να πάρουν το χειμώνα.