γράμματα παλιά
καθισμένα στο λαιμό
ανυπομονούν
και συ δήλωνεις παρών
αν και δεν είσαι
απών παραλαμβάνεις
κιεγώ άθλια
σε εκμεταλλεύομαι
γιατί μαφήνεις
μοναχά αυτό μπορώ
σε εκμεταλλεύομαι
κάθε που γεννάς
γιατί οφείλεις
στα μωρά του κόσμου, λες
τα αβύζαχτα
ευχαριστώ σε
που σαι κεί,για όσο
κι απαλύνεις... το φόβο,
για τους φόβους μου
το φόβο
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg){kind=small}
3 σχόλια:
Οι φόβοι φοβίζουν μέχρι να τους ζήσεις... μετά.. γίνονται λιγότερο φοβεροί....
Φιλί και καλημέρα....
το φόβο για τους φόβους
αχ βρε Ρουλιώ!
(εκμεταλεύσου όποιον σ' αφήνει, σε λέω)
(και "πες")
(βοηθάει)
Φιλιά μπρε!
φόβος μήπως είναι ένα όνειρο;
πατάω καλά πάνω του, μου κάνει πλάτες
τρέμω
τρομάζω
κι ανεβαίνω στην επιφάνεια του καινούριου ορίζοντα
ίσως από δω
να δω
και η θέα να είναι λιγότερο τρομερή από όσο τη φαντάζομαι
ψάχνω μικρές σκάλες στις τσέπες μου, ανάμεσα σε μνήμες και δυνάμεις
βρίσκω κομμένα κομμάτια διάφορα,
όσο να τα φτιάξω
όσο να πεις
μπορεί να φοβηθούμε μαζί περσότερο ή λιγότερο...
αλλά, μαζί.
κόντρα στο μαράζι.
καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου