Μόνο...μη γίνεστε

Χώθηκε ανάμεσα…βυζί και κοιλιά, εκεί στην κούρμπα κι αφέθηκε μένα μμμμμμμ αργόσυρτο, χουχουλιαστό…ερωτευμένος με την κοιλιά από παιδί από τότε που βλεπε τη μάνα του να πλένει στη σκάφη κι άνοιγε το κουμπί της ρόμπας της…κι όταν την κρυφοκοίταζε που κανε μπάνιο… και μόλις την έβλεπε να κοντεύει να βγει, το σκαγε σαν το γατί και βουρ στον κήπο στη λάσπη να φτιάσει την κοιλιά της, ένα βουναλάκι με μια τρύπα στη μέση και δώστου να τη χαϊδευει για να τη στρώσει…άμαν, γιετέρ του λεγε εκείνη με τη λάσπη τσαμουρλού ολντούν, ένα με τη λάσπη έγινες…μπορεί και να χε καταλάβει το ερκέκι της. Μα και για το βυζί ύμνος…και κείνη του λεγε ποιο μωρέ το γερασμένο το πεσμένο το ραγαδιασμένο…΄σταμάτα να σου πω της έλεγε τι έχει να σου πω, όι τι δεν έχει…μαλακό όσο πρέπει για να παίρνει το σχήμα της χούφτας μου και μεγάλο όσο πρέπει να χωράει και να μη χωράει κι η ρώγα του ούτε πολύ μικρή ούτε πολύ μεγάλη κι ούτε πολύ σκούρη ούτε πολύ ανοιχτή…το τέλειο βυζί της έλεγε…κι εκείνη γελούσε… και τουλεγε όσο πρέπει με δουλεύεις… κι ούτε, ούτε του παππά δε θα το πω.
Αι μωρέ παιδιά είμαστε οι άντρες της είπε, έτσι συνεχίζοντας το χουχούλιασμα, παιδιά και στην καρδιά και στα χούγια
Και μεις του απάντησε κοφτά
Γιοκ γιοκ, μπεκλέ, περίμενε άκου να σου πω τι είστε σεις…ωραίο, ζεστό, μαλακό,τεμίζ-τεμίζ, καθαρό, μοσχομυριστό…μόνο παιδιά μη γίνεστε