Περίμενα

Σαν το παιδάκι που του ‘τάξαν εκδρομή
κι όλη τη νύχτα μάλωνε με το κεφάλι του
που ένευσε φοβούμενο να μην κακοκαρδίσει
πώς θε να κάνει υπομονή κι άλλο δε θα ζητήσει


από δαχτυλοχρώματα να χει να ζωγραφίζει
βαρκάκια με πανάκια προσμονής, λησμονημένα αρόδο
να τραγουδούν βιράρουμε, μονάχα εν παρόδω
κι ας είν’ η θάλασσα γυαλί κι ας έχει και φεγγάρι


Όνειρα σε ουρά αναμονής σπαθιά μες στο φηκάρι
που γλύφουνε παλιές πληγές, άφατα παραμύθια.
Σ ’ένα μοιρολόι ατέλειωτο μιας χορωδίας παιδικής
που συντονίζεται μ’ ένα φτερούγισμα στα στήθια