Κάποτε είχα ένα παιδί
π’ ανέβαινε στα δέντρα
και έχτιζε δεντρόσπιτα
να φύγει απ τα τσιμέντα
Κάποτε είχα ένα παιδί
που μάζευε κοχύλια
να τα χαϊδεύει τις νυχτιές
να του μυρίζουνε μυρτιές
Τώρα γριά λεχώνα
που ξεγεννάει όνειρα
βαμμένα σε κολόνια
να βγάνει το χειμώνα
Κάποτε είχα μια ψυχή
που γέλαγε με πίστη
που σε ξεπούλησα φτηνά
σε ποιο αλισβερίσι
Κάποτε είχα ένα παιδί
που 'κλαιγε το φευγιό σου
για έχανε τον ήλιο
το φωτεινό το φίλο
τώρα το φως σου βάσανο
ξυπνάει κοχύλια και μυρτιές
παραχωμένες εκδρομές
που κράζουνε για νύχτα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg){kind=small}
2 σχόλια:
Καλημέρα Ρούλα :)
Μου άρεσε πάρα πολύ. τόσο εύστοχο. σα να έβλεπα το δικό μου "παιδί".
Καλημέρα mamma μου :)
Νομίζω όλοι μας κοινά παιδιά και κοινές εκδρομές έχουμε παραχώσει
Να σε πω όμως, κάτι πιο ανάλαφρο... το μέιλ μου για την πρωτομαγιά το έλαβες;)
Δημοσίευση σχολίου