Σε νιώθω πες, σαν το γατί

Έλα, πε μου στη γεια σου, αρχή να στήσω
Πες μου, πώς είσαι δω να ξεκινήσω
Πες μου, μη φοβηθείς, πες μου θυμάσαι
Βήμα το βήμα, αν το πατάς δεν το φοβάσαι


Σε νιώθω πες, σαν το γατί,
που σε παρκέ μεγαλωμένο
Στέκει και βλέπει αχόρταστο
το δρόμο, ανταριασμένο

Κάνει να πάει κατά δω
μεμιάς το μετανιώνει
Τρέχει να πάει κατ’ αλλού
και πάλι δε ζυγώνει

Να το μυρίσει, να το πατήσει
Τι να ναι ‘κειο το πράσινο
κι αν το χαλάσει
κι αν την πατούσα του θα βάψει

Μα τι ναι πες χειρότερο
απ το στανιό σπαγκάτο
η μάνα σου σε γέννησε
γατί μου για φευγάτο

άφηκε την κυρία σου
να τρίβει το παρκέ της
και άντεσε στη γειτονιά
που αλυχτά τον γκαϊλέ της