Φόρεσα παλιές ελπίδες

Φόρεσα τα μαύρα σου πουλιά
και πήγα, ψάχνοντας το δρόμο
με μυρωδιά σου, από φιλιά
να απαλύνει μου τον πόνο

φόρεσα παλιές ελπίδες
πώς έχει χρώματα το μαύρο,
που κάποτε φέρνουν καταιγίδες
σε χώμα που καλεί να το ξανάβρω

και μέθυσα με παιδικές φωνές
πολύχρωμες χοντρές ψιχάλες
που χαστουκίζουν μας τις ανοχές
και βρέχουν για πορείες άλλες

βρέχουν και κλαίνε τις σιωπές μας
τον ήλιο μας απ’ τον καθρέφτη
που κουρασμένος βασιλεύει
και κειο, το νιο φεγγάρι στέργει

τ’ αχνό του πώς ζηλεύει!