Πες του, πως θα φωνάξουμε

Αφού φυσάω σε, γιατί δεν πρασινίζεις
Αφού ρωτάω σε, γιατί δεν μου μιλάς
Αφού κοιτάω σε, γιατί δε λουλουδίζεις
Αφού περμένω σε, γιατί δε μ’ απαντάς

Σήκω που σε σκουντάω, σήκω να μου το πεις
πως δε θα μάθεις μου το ψι, να ξεχωρίσω ποιο ειν’ το ψέμα
πως δε θα μάθεις μου το βήτα να ξέρω ποιος, δεν είναι βασιλιάς
Μον’ θα μου δείχνεις τ’ αλητάκια, υπόγειος, θκος τους αηλιάς

Πεσμένο, ακριβό μου καραγάτσι, μπρος στο μπαλκόνι μου
στα πόδια μου θυσία να μην φοβάμαι μόνη μου
μόνη εγώ που καρτεράω ένα σου φύσημα
πνοή ζωής μες απ’ το πνίγος, πρώτο μ' ανάστημα

Σήκω που σε σκουντάω, σήκω να μου το πεις
πώς μον’ παιδάκι το μπορεί, με μαυροδέντρι να μιλήσει
να πλημμυρίσει του ζωή, άνοιξη να μυρίσει
πώς μον’ παιδάκι το μπορεί σαν σε να μ’αγαπήσει

Πες του κι εσύ παππά να σηκωθεί, πες του εσύ, που λες σ’ ακούει
Πες του ανθίσαν πασχαλιές, λαλούνε τα πουλάκια
Πες του, πως τα παιδιά της γειτονιάς θα βγούνε στα σοκάκια
Πες του, πως θα φωνάξουμε για ‘κεια τα αλητάκια