Φρου και φρου και τσίμπι, τσίμπι

Μάθαιναν τα χελιδόνια,
μια φορά, ν’ αγαπιούνται
και με πόθο ν' αμολιούνται
πα στα κύματα

Φρου και φρου και τσίμπι,τσίμπι
τυχερά τα ζωντανά,
λέξεις δεν τα κυβερνούσαν
Φτεροκόπημα μπαλάντζο
άνοιξη ‘χαν στο κουμάντο


Φρου και φρου και τσίμπι,τσίμπι
σ’ ένα ατέρμονο παιχνίδι
ερωτoκαπετανάκια, με τιμόνι την ουρά
εστροφίζαν θαρρετά
κι άιντε βουρ για τα βαθιά


Φρου και φρου και τσίμπι,τσίμπι
ατελεύτητο ταξίδι
απ’ το σύννεφο στο κύμα
κι η βουτιά στο κάθε βήμα.
Φόβια μου καρδιά, τι κρίμα


να χεις χέρια για φτερούγες
και να ζεις μ’ ελπίδες φρούδες
πώς μια μέρα θε να πάψεις,
πια να θέλεις να πετάξεις


Φρου και φρου και τσίμπι,τσίμπι
επιμένουν τα θρασίμια
σήκωσαν και μπαϊράκι,
κόκκινο σ’ ένα βαρκάκι
την καρδιά μου δε πιστεύουν
την ψυχή μου εγυρεύουν