Να ‘χα να κόβω, να μας δίνω πασχαλιές

Άσπρο και ησυχία να μπορούσα να φυτέψω
για ‘κειες τις μέρες μάτια μου, που δε μπορώ ν’αντέξω
και λίγο ζέστη για τα πόδια μας, που σήμερα κρυώνουν
να 'χα να κόβω, να μας δίνω πασχαλιές να μας ελευτερώνουν

Σπόρο να 'χα από χρώμα και νερό, τώρα που το χώμα χάσκει
και χάντρες γυάλινες για το θλιμμένο μου γυφτάκι
και μουσική… αχ, εκείνο το παλιό μου το βιολάκι
να το φυτέψω στο μυαλό, να σβήσει τη νταρμπούκα

Να κάτεα πώς θα 'θελα, τη γλώσσα των φτερών
απ’ το πρωί οι όμορφες λαλούν το μυστικό
για ευτυχίες ανοιξιάτικες και φτου ξελεφτερίες
πώς δε λυπούνται μας, καθόλου τους παρίες

ίσως και να τολμούσα τότε να σου πω
πώς σα ‘νταμώνει μωβ με πράσινο
και τ’ άσπρο τ’ άγκαλιάζει, ο αφαλός μου χαίρεται
και η ψυχή μου σταματά να σκιάζει