Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014


Ευτυχώς και δεν πάθαμε, είλωτα
προς αρμό δεν χαρίσαμε τίποτα
μον’ μαζί άφθες κάναμε ανύποπτα
ταφουδάκια αστών που ξεκλήρισαν γης


με το λέτσο εδρών μας, αντί όχι που σφίγγει
ναι, φουντάραμε μέσα ευθύς, σαν παιχνίδι
που επίθετος σμίγει, μα νανθρώπων
την πέτσα σα ‘γγιζει, απαρνιέται νομή,


αχ μα άμα συνεχάει,κάθκα αδά μου,κόμη να τηράεις πάνωγομι
κλατς… μα ίσως βρέχει, ζόρι από σπόρι αφρικάνικο
φραπ… μα,λίγο πιο σφικτά από το αμερικάνικο,γκλόρυ ανά ταχτά
ευμυρίστου ταύτη, γλαφυράτη! ποπουδάκου η βρώμα


κι άλλωτε βαλκάνιο, απάχικο
πα σε πτώμα με ρίπες
κάποτε παλαιστίνιο κι ύστερα αφγάνικο
ψυχογρέζια σταυρωτές
σε μεθόριων αρπαχτές
κι ιρακινό και πακιστάνικο και σύριο
γιουρού σφαχτά το καθαρτήριο
σε αποβάθρων λύματα
να ρωτάν για μνήματα να στριγγλίζουν χώμα


κι εγκλεισμένοι ευτυχείς, λες υπάρχουμε ακόμα
σ’ αγορά ευρωπλακούντια, κόζια για γερούνδια
ρέστοι, χαύνοι θεατές, με τους δείχτες από τα μέσα
μουφλουζίδικα διλήμματα, συνηθάμε τ’ αποπατήματα
διηγούμαστε, τα βολτάρουμε πατερούλη κογιονάρουμε,
συλληπούμαστε, τα στορύσαμε, τα μετρήσαμε, ταξηγησαμέ, τα λιανίσαμε εν χορώ
κι άχου δευ, δεύτε μάινα αχ βρεμμένα συναυγά, ευ τυχωωωωωωωωώς!
δεν τα πατήσαμε θαρρώ


ναι, αχ πράγματι γρεκοί, γιές ινντίιντ ταγοί εμείς,
ευτυχώς δεν επάθαμε τίποτα οι αρίστοι αρεστοί
μόνο λύκο αποκτήσαμε αλύπητα
σε μπαλόνια φαρσούλες ευχής
την υγειά μας να έχουμε μόναχα
νέα ήθη να εισρεύσουμε αυτόματα
νεκροφόρα δυτικά με καπίκια λερά
μεσογείου οι φαύλοι, μόκο πρίμα, άστους νά ναι ακόμα,
μια immoral κρυψώνα να ξοδιάζουν παιδιά για το λήμμα