Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Καλή χρονιά, απ τη Μαρία

Θα σας πω μια πραγματική ιστορία που εύκολα διαπιστώνεται αφού γράφω με το όνομά μου. Δυο στενά κάτω από το σπίτι μου, στο άλλο στενό μένει ένα ζευγάρι. Οπως είναι φυσικό στην εποχή που ζούμε δεν τους ήξερα καλά. Για κάποιο καιρό έβλεπα τον κύριο μόνο τουΗ σύζυγος πουθενά.. Κάποια στιγμή τον ρώτησα”Έπαθε εγκεφαλικό μου απάντησε έχει παράλυτο το ένα χέρι και το ενα πόδι. Ήταν καλοκαίρι λίγες μέρες πριν την ονομαστική μου εορτή.
“Θα με τιμούσατε αν ερχόσασταν μαζί της στο σπίτι μου για ένα κρασάκι”.
Μα.. Δεν έχει μα..Θα έρθω εγώ τότε απάντησα. Πως την είδα μην ρωτάς ακόμα δεν ξέρω..
Τελικά ήρθαν. Η γυναίκα γύρω στα 55 σε άσχημη κατάσταση. Βάλαμε μουσική. ήταν η οικογένειά μου, ο Γιώργος και κάποιοι καλοί φίλοι.
Την έπιασα “κυρία Βάσω χορέψτε μαζί μου” Όπως ήταν φυσικό , αρνήθηκε και με κοίταξε σαν τρελή.Ελάτε θα σας κρατάω. Την κρατούσα εξ ολοκλήρου πάνω μου. “Μην φοβάστε έχετε και άλλο χέρι και άλλο πόδι, χορέψτε με αυτά” Η γυναίκα μετα απόλίγο πήρε θάρρος. Στηρίχτηκε στο καλό της πόδι και έκανε κινήσεις.. Το χάρηκε. Φεύγοντας με αγκάλιασε και με φίλησε. Ευχαριστώ παιδί μου είπε. Τώρα ποιός έκλαιγε περισσότερο; Μάρθα Βούρτση και Βάλε τρέλλα σας λέω.
Τώρα αυτή η γυναίκα πήρε θάρρος. Περπατά κουτσαίνοντας μόνο λίγο και ακόμα έρχετε σπίτι..Δεν υπάρχουν μόνο αχάριστοι άνθρωποι. Υπάρχει ευγένεια ψυχής ακόμη.. ΄Κρατάμε λοιπόν τους “καλούς” για εμάς και αφήνουμε του άλλους στα Goodys. ;Όσο για την παιδεία, ας κάνουμε ότι μπορεί ο καθένας γιατί αν περιμένουμε από τους άλλους σωθήκαμε.


Υ.Γ. Ένα σχόλιο στον Allu Fun Marx απ τη Μαρία...δεν την ξέρω, μάλλον δεν την ήξερα...από σήμερα την ξέρω...στη γεια σου Μαριώ :)

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Τελικά...

...για πείτε με είναι για δεν είναι ανοιχτά αύριο τα μαγαζιά;
Γιατί μέχουν περισσέψει τρία ευρώ απ το δεκαπενθήμερο και θέλω να πάρω κάτι...κάτι ρε παιδί δεν ξέρω τι ...μα κάτι να συνεισφέρω κι εγώ...να βοηθήσω τη χώρα να σηκωθεί να ορθοποδήσει

Αχ βρε γελάσαμε και σήμερις :))))))))))))))

Το άλλο με τον Τοτό θα σας το πω αύριο...όλο και κάτι, μπορεί να ανακοινωθεί από χείλια υπεύθυνα

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

Χρόνια πολλά

...και θα πρόσθετα και ψώνια καλά!!!!
Ευχή του ευφάνταστου δημάρχου μας που έδωκε δωρεάν πάρκινγκ στους δημότες της πόλης...αρκεί να προσκόμιζαν το κάτι τις τους...μια αποδειξούλα μωρέ...τι ν μια αποδειξούλα των 50 τουλάχιστον ευρώ...ρε τι έχουμε πάθει, αδέρφιαααααα ακόμα και το πνεύμα για να σε βρει ευρώ ζητάει, μες στο χορό και το πνεύμα στο χορό τον πηδηχτό και μεις οι καραμητραίοι που είπαμε να το βρουμε τζαμπαντάν, άδουμε αναντάν μπαμπαντάν...ψάχνοντας

Πνεύμα πνεύμα που είσαι πνεύμα
πνεύμα πνεύμα που θα σε βρω;
Πνευμα πνεύμα κάνε ένα νευμα
πνεύμα πνεύμα να σε χαρώ

Και το πνεύμα που χει πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ τελευταία απαντά απαξιωτικά

Άιντε ρε καραμήτρο που με θες και πνεύμα δωρεάν

και άδει κι αυτό

αστο άστο βρε συ ρουλίτα άστο άστο του χρόνου αλλιώς
του χρόνου θαρθω να σε βρώ κάνε κουμάντο μον τα ευρω
για να σε βρω για να σε βρω το πνευμα εγώ το λαμπερό


Οπότε εμείς οι καραμητραίοι αδέρφια γιοκ πνεύμα φέτο...αλλά πίσω έχει ο καραμήτρος την ουρά ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ εμείς

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΡΑΣΙΑ ΑΔΕΡΦΙΑΑΑΑΑ, ΕΜΕΊς!!!

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

προκύρηξη για τους γονείς μου

Ξέρω ότι σας χρωστάω πολλά. Με γεννήσατε, με ταίσατε, με ποτίσατε, με αναθρέψατε. Με αγαπήσατε κιόλας. Ετσι λέτε τουλάχιστον. Γιατί τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.

Με φέρατε σ’ένα κόσμο όπου είσασταν αναγκασμένοι κάθε μέρα να με παρατάτε και να τρέχετε για δουλειές. Με φέρατε εδώ και μετά ψάχνατε που να με παρκάρετε. Με πήγατε στο σχολείο κι επειδή δε σας έφτανε αυτό με τρέχετε σ’ένα σωρό φροντιστήρια και μαθήματα και μου φυτέψατε το άγχος για το αβέβαιο μέλλον μου. Αφού ήταν τόσο αβέβαιο το μέλλον μου, αφού ακόμα κι αυτό τον πλανήτη τον έχετε κάνει επικίνδυνο γιατί με φέρατε εδώ; Ποιά είναι η ζωή μου εμένα; Οι δύο ώρες τηλεόραση και games την ημέρα;

Θέλω να γνωρίσω τον κόσμο, να ανοίξω φτερά να πετάξω και να τα δώ όλα σε μιά στιγμή. Θέλω να βγώ έξω, να γνωρίσω τους άλλους, να παίξω να διασκεδάσω, να νοιώσω χαρά και να μη με νοιάζει ότι αύριο θα πάω σχολείο αδιάβαστη. Θέλω να ονειρεύομαι ένα κόσμο που δεν θα ψάχνουν να με παρκάρουν, που δε θα έχουν πάντα δουλειά, που δε θα είναι επικίνδυνο να γνωρίσω ους άλλους, που δε θα με τρομάζει το μέλλον, που δε θα έχει αφεντικά και δούλους.


Βλέπω τη μιζέρια σας αλλά δεν έχω συνηθίσει σ’αυτήν και δεν θέλω να συνηθίσω. Δε θα σκύψω το κεφάλι επειδή το σκύψατε εσείς. Δε θέλω να γίνω ούτε δούλος ούτε αφεντικό κανενός, θέλω να με αφήσετε ήσυχη.

Αυτά τα μαντρόσκυλα με τη στολή που σας τρομάζουν δεν τα φοβάμαι. Εσείς βλέπετε σ’αυτά κάποια τάξη κι ασφάλεια. Εμένα πάψτε να με κοροϊδεύετε γιατί βλέπω καλά ότι αυτή η τάξη είναι υποκρισία όσο για την ασφάλεια, οι ίδιοι είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος.

Είναι τα σύμβολα της εξουσίας. Της δικής σας, των δασκάλων, των πολιτικών, των μεγάλων που ζούν έτσι. Εσείς μάθατε να ζείτε έτσι εγώ όχι. Αν θέλουν να τα βάλουν μαζί μου αλίμονό τους. Δεν έχουν καμία ελπίδα και να το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Είμαι οργισμένη κι επικίνδυνη. Και είμαστε πολλές και πολλοί, είμαστε παντού, είμαστε ακόμα και μέσα στα σπίτια των φονιάδων. Δεν μπορούν να κρυφτούν από μας όπου κι αν σταθούν. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμείς θα μείνουμε όρθιοι, όχι εκείνοι.

Μη μου θυμώνετε, αυτό που με μάθατε κάνω. Μου είπατε ότι η εξέγερση είναι μπάχαλο και καταστροφή. Τώρα που εξεγείρομαι μπάχαλο και καταστροφή θα πάρετε.

Σας αγαπάω. Με το δικό μου τρόπο αλλά σας αγαπάω.

Εχω όμως να φτιάξω το δικό μου κόσμο για να ζήσω τη δική μου ζωή ελεύθερη και για να το κάνω αυτό πρέπει να καταστρέψω το δικό σας κόσμο. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα. Για να το πω με δικές σας λέξεις: αυτή είναι η δουλειά μου.


Αναδημοσίευση απ το Συντονιστικό Σχολείων Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος

Υ.Γ. Που θα μου πας ρε κόσμε...θα σε ξεμάθω εγώ, αργά ή γρήγορα έλεγε μια ψυχή...όχι πολύ καιρό πριν

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Και είπε ταφεντικό

« Η έννοια αυτοπροσδιορισμός είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να αναφερθεί σε ανήλικα παιδιά, σε άτομα με νοητική ή νευροψυχική αναπηρία και γενικότερα σε άτομα που δεν έχουν ολοκληρωμένη προσωπικότητα και δεν είναι υπεύθυνα για τις πράξεις τους»

και σου πα…μη βρε, μη… μη λες έτσι για θα μας πάρουν με τις ντομάτες σε λέω… έλα να σου πω να σου ξηγήσω, έλα…μη φοβάσαι βρε…χαλάρωσε τη γραβάτα σου …όι τόνειρο…δε θα σου ξηγήσω τόνειρο… αυτό το κρατάς εσύ, ακόμα…γιατί αυτά, που λέει κι η λυγερή δεν μπορούν να βγουν στο δρόμο να σας χαλάσουν τη ζαχαρένια…ακόμα αφεντικό…το δικαίωμα στόνειρο να σου ξηγήσω:

Δεν είναι μωρέ κάτι
Δεν αναφέρεται σε κάποιους και κάποιους όχι
Δεν είναι φρούτο που ωριμάζει μόναχο κάπου έξω απ το δέντρο και στις 12 και ένα… μόλις κλείσεις τα 18 …φλαπ σου ρχεται στο πιάτο…αλήθεια αφεντικό τη γραβάτα σου… μόνος σου τη διάλεξες;

Εντάψει λοιπόν με τα δεν…γκέγκε τι δεν είναι;

Τώρα τι είναι με βούλες και σφραγίδες που σαρέσουν…ερευνητικά δεδομένα απ τα εξωτερικά, που χουν μεγάλες βιβλιοθήκες και πανεπιστήμια…που τα προσέχουν και τους δίνουν και κανά δυο παράδες για να χουν ερευνητικά δεδομένα. Έλα μωρέ μην τσιτώνεις για καλό στα λέω… για θα πας σε κανά συνέδριο και θα σε ρωτήσουν τι θες να φας και θα ψάχνεις τη γυναίκα σου να σου θυμίσει τι σαρέσει

Θέλω και μπορώ το λοιπόν είναι αφεντικό ο αυτοπροσδιορισμός, πράξη είναι

Να προτιμάω
Να επιλέγω
Που και με ποιον θέλω να ζήσω
Τι δουλειά θέλω να κάνω
Ποιοι είναι οι προσωπικοί μου στόχοι
Πώς θα τους επιτύχω

Και το θέλω του καθενού, με δεδομένο ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ισότιμοι άσχετα με τη δύναμή μας...εκτός αν άλλαξε τίποτε και δεν πήρα χαμπάρι γίνεται σεβαστό από όλους τους άλλους ισότιμους,ως η καλύτερη επιλογή που μπορεί να κάνει ο καθένας μας τη δεδομένη στιγμή...γιατί που ξέρεις ρε αφεντικό τι ναι το καλύτερο για μένα, τώρα ε...το σωστό να το λέμε ρε αφεντικό...αλλιώς θα μας κάτσει στο λαιμό ρε παιδί

Και έλα και πες με ρε αφεντικό τι συνθήκες φτιάξαμε...εσύ που τα σχεδίασες κι εγώ που σε ανέχτηκα...για να μπορεί το παιδί μας αυτό που ναι στο δρόμο να διαλέξει τι δουλειά θα κάνει γιατί τη γουστάρει με 35 % ανεργία τώρα στους νέους...άσε ρόιδο τα κάναμε οι πολιτισμένοι


Ρε τον αυτοπροσδιορισμό...που λες...και νομοθετικά κατοχυρωμένος, δικαίωμα νομοθετικά κατοχυρωμένο στα εξωτερικά από το 90…έκπληξη! για όλους…ναι ναι όλους τους ανθρώπους με αναπηρία ακόμα κι αυτούς με τις βαριές πολλαπλές αναπηρίες…ναι βρε μπορούν οι άνθρωποι μπορούν να πουν τι θέλουν και τι δε θέλουν κι ας μη μιλάνε...με το χαμόγελό τους θα στο πουν, ακόμα κι αυτοί,χαμογελάνε όταν τους προσφέρεις κάτι που τους αρέσει …το πολύ το κύριε ελέησον το θυμάσαι βρε…πόσο μάλλον το άι σιχτίρι!


Και μην ψάχνεις βρε τη φρουτιέρα…το παμε δεν είναι φρούτο

Αποτέλεσμα είναι εμπειρίας και μάθησης

Αρκεί να επιτρέψεις ώρες πτήσης

Για μάθηση και εξάσκηση και λάθη...και να σαι κει όχι για να κουνήσεις το δάχτυλο, αλλά για να βοηθήσεις να σηκωθούν και να ανσχεδιάσουν
Καινα προσφέρεις δυνατότητες για συμμετοχή στη ζωή, στη μια τη δικιά μας και στην άλλη τη μια…την κοινή
Και να παρέχεις υποστήριξη και προσαρμογές σαυτούς που τις χρειάζονται


Ε…στα πα στα πα μάθε τους να ζητάνε τι θέλουν την ώρα που το θέλουν κι άκου τους και γίνε πρότυπο και ζήτα τους και συ αυτό που θέλεις κι όχι τι δεν θέλεις να κάνουν... μη μου ξύνεσαι τώρα, στα πα κι έκανες τον Κινέζο…σιγά μην βγουν στο δρόμο οι χαλβάδες είπες , ταποβλακωμένα που όλη μέρα μπροστά σ΄έναν υπολογιστή είναι…και βγήκαν…γιατί αποκλίνουν απ την κεφάλα σου, ε;

Έλα, έλα υπάρχει χρόνος, μον βιάσου… ευκαιρία είναι…βρήκες ρε παιδί μου, μα…πάρταλλιώς και συ, γίνεται…άντε μπορεί να μάθεις και συ να επιλέγεις… τι θα υπογράψεις και τι όχι ας πούμε...μα να σε παένει το μολύβι σου όπου θέλει...δεν το θεωρώ καθόλου σωστό...ευκαιρία είν τώρα να μάθεις...να γίνεις υπεύθυνος για τις πράξεις σου…ευκαιρία είναι σου λέω


Μόνο θύμισε και στον άλλονα η μόνη αναπηρία στη ζωή δεν είναι η κακή στάση ζωής…νέκρα είναι η κακή στάση ζωής

Η αναπηρία υπάρχει σε ανθρώπους, που τους υποσχεθήκαμε ισοτιμία και μπορεί να γίνει λιγότερη ή περισσότερη ανάλογα με το πόσο ανάπηρη είναι κείνη…η μία… η κοινή, που λέγαμε, που χουμε φτιάξει για μας και τα παιδιά μας

Α… να μην ξεχάσω…τα φιλιά μου στη σύζυγο…και νωρίς στο σπίτι ,ναι...σοβαρότις...δε θέλω αποκλίσεις, ε;

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Κουφό είναι το παιδί

Προσπαθώ μέρες μέρες να θυμηθώ να θυμηθώ πώς ήταν και δεν δε μπορώ το μυαλό μου δεν απαντά , δε θυμάται …θέλω να θυμηθώ να πω για όλες τις χαμένες ευκαιρίες…γιατί, γιατί τόσο παιδεμός ρε μάνα τόσα γιατί ναταφήσαμε χωρίς απάντηση γιατί επαναλαμβανόμενα… ποιος ρωτούσε τότε… και συ ναπαντάς και να προσπαθείς να εξηγήσεις ξανά και ξανά με την πλάτη γυρισμένη στο νεροχύτη… γιατί μαμά τι μου πες πριν δε θυμάμαι… και συ ξανά λόγους λόγους πολλούς, στην αρχή με υπομονή και μετά ανυπόμονα, μα κατάλαβε επιτέλους έτσι κι έτσι έχουν τα πράγματα και γω κουφή να μην ακούω…άλλος ρωτούσε και σάλλον απαντούσες ρε μάνα… και στο τέλος με θυμό με οργή μα επιτέλους κατά πρόσωπο…χίλιες φορές στο είπα θα καταλάβεις θα μεγαλώσεις θα παντρευτείς θα κάνεις παιδιά και θα καταλάβεις…θα με καταλάβεις, θα σου περάσει, δεν έχει γιατί έτσι είναι…έτσι τα βρήκαμε έτσι τα συνεχίζουμε…πορευόμαστε …κι εγώ ξανά γιατί δε μου πες…και στο τέλος πια δε θυμόμουνα, όπως και τώρα δε θυμάμαι αν σε ρώτησα…δε μπορεί αν σε είχα ρωτήσει θα μου δινες απάντηση…δεν μπορεί δεν ήσουν κουφή…μα ποιον ρωτούσα και γω και ποιος απαντούσε… στην αρχή ο νεροχύτης και τα χόρτα μέσα στη γούρνα και λίγο λίγο η πλάτη και μισογυρισμένο το πρόσωπο και τέλος ο θυμός, ο θυμός απαντούσε που ξεχείλιζε …γιατί έτσι είναι …κι ο φόβος έπαιρνε τα λερωμένα ταπλυτα και στο δωμάτιο του, στο καλάθι του κι αυτά να μυρίζουν, όλα τα γιατί ταναπάντητα να μυρίζουν και τα παράθυρα ανοιχτά στο δωμάτιο μόνιμα ανοιχτά να φύγει η μπόχα και να κρυώνω, πολύ να κρυώνω και γιατί πάλι το βράδυ, γιατί δε μου πες, δε θυμάμαι γιατί κρυώνω πες μου εξηγείσαι μου…και σκεπάσου μου λεγες κουβέρτες κι άλλες κιάλλες μου βαζες και μου κλεινες τα παράθυρα και τα στόρια να μη μπάζει και βάλε και το κεφάλι σου μέσα στην κουβέρτα μου λεγες και θα ζεσταθείς …και μύριζε μύριζε…γιατί ρε μάνα μυρίζει γιατί βρωμάει εδώ μέσα κάθε μέρα καθαρίζεις και πλένεις και λαμποκοπάνε όλα μα γιατί μυρίζει μάνα…τα λερωμένα μου μάνα το καλάθι μου…πότε… σε ρώτησα δεν θυμάμαι… πότε θα τα πλύνουμε να μη μυρίζει… ξέχασα να σε ρωτήσω μάνα για το καλάθι μου… πότε…γιατί δεν το πλένουμε…αυριο θα σε ρωτήσω …ξανά στο νεροχύτη…κι άρχισες νανησυχείς τρομοκρατήθηκες…κουφό είναι είπες το παιδί…στο γιατρό πρέπει να το δει γιατρός… του απαντάω και δεν ακούει και με ρωτάει ξανά και ξανά…γιατί, γιατί με ρωτάει …κι άρχισες να με τρέχεις ακουογράμματα εξετάσεις…όλα εντάξει… και ξανάρχισες να εξηγείς περισσότερο όλο και πιο αναλυτικά και θυμωμένα…και κει στο σχολείο το ξεκαθάρισες ακούει, ακούει μα δεν καταλαβαίνει και πήραν σειρά οι αναπτυξιολόγοι κι οι ψυχολόγοι και δεν καταλαβαίνει αποφάνθηκαν…μαθησιακές δυσκολίες σοβαρές…γιατί…γιατί ρε μάνα δε ρωτούσε το μυαλό τότε…γιατί ρε μάνα τις αφήσαμε αναπάντητες τις καρδιές μας δεν τις μάθαμε νακούν και βουβές τώρα βουβές δε μιλάνε…κραυγές μόνο… κραυγάζουν κρύες…θα σε μάθω καρδιά μου θα σε μάθω έστω τώρα…να γράφεις θα σε μάθω…και θα σε ρωτήσω μάνα πάλι θα σε ρωτήσω γιατί , γιατί…γιατί δεν ήξερες να μαγαπάς…ξέροντας πώς ποτέ δε θα μου περάσει, ποτέ δε θα καταλάβω

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Παιδί στον πάγο

Νοτιάς χαρμάνης
φυσιέται και ξεφυσά
μόνο νταβανά


Δήθεν αέρας
πνίγεται και πνίγει μας
στο δεν μπορώ του

καρδιά δίχρονου
σκαμμένη με ρυτίδες
πενηντάχρονου

κόκκινες, ροζέ
γαλαζοπράσινούλες
φτου σας τσίρκουλα!


Βαρβαρίζει! Δες!
Σαβανώνει! Άκουσε!
Παραχώνει το!

παιδί στον πάγο

ξεστολίστε, ρε
ξεκαβαλίστε τη λογική σας

παιδί στον πάγο

δεν ειν Χριστούγεννα φέτο
θέατρο είναι και σεις κομπάρσοι
της ζωής σας

ανθρώποι ρε
πότε θα γίνετε ανθρώποι

κάλπηδες είστε
χαρτιά σφραγίδες
και πτυχία βρώμικα


ανθρώποι ρε
πότε θα γίνετε ανθρώποι
το ψωμί να ξαναμοιράσετε

παιδί στον πάγο

στην καρδιά σας
μέσα σας

κάπου εκεί, κάτω απ το πορτοφόλι σας

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Θυμάμαι, θυμάμαι τώρα

Όχι, όχι δεν μπορώ… δεν μπορώ τώρα, πρώτα να καθαρίσω πρέπει να συμμαζευτώ να ψάξω… να τη βρω πρώτα . Θυμάμαι κάπου την έχω βάλει κάπου την είχα κρύψει… μη μου μιλάς τώρα, να ψάξω πρέπει …στα ρούχα στο δωμάτιο θα ναι κάτω απ τη στοίβα τις μπλούζες, ναι εδώ κάπου κίτρινη, κόκκινη, γαλάζια, ναι κάτω απ τη γαλά… όχι δεν είναι δε θυμάμαι…θυμήσου, θυμήσου…πρέπει να… αφού το χες, πάντα τα κατάφερνες στον αχταρμά…τι έπαθες τώρα…στα παπούτσια στο ντουλάπι με τα παπούτσια… πώς μωρέ το ξέχασα ναι στα παπούτσια …άσε με σου είπα δεν μπορώ να σακούσω τώρα, πρέπει να συμμαζευτώ πρώτα… μποτάκια , ίσια καλά χαμνά που στο καλό πούντη, που την επαράχωσα …α στο κουτί με τα καινούρια… ναι…άνοιξε γαμημένο μη με παιδεύεις και συ…ούτε, ούτε δώ…ναι μωρέ… τι χαζή που μαι στης δουλειάς τα χαρτιά στο γραφείο κάτω απ τους λογαριασμούς εκεί, εκεί την έβαλα να μην τη ξεχάσω να τη βλέπω κάθε μέρα να τη θυμάμαι…άσε με μωρέ, σου πα άσε με να ψάξω να τη βρω …δεν είναι… δεν είναι γαμώτο την έχασα που, που…που σε καταχώνιασα μίλα μου, πες μου από κάπου με βλέπεις το ξέρω, πες μου δε θα σε ξανακρύψω… μόνο κάνε μου ένα σήμα, πες μου δεν αντέχω άλλο… ναι, ναι α… το θυμήθηκα θα σε βρω σου είπα… θυμάμαι, θυμάμαι τώρα… στο πατάρι στο κουτί με τα χριστουγεννιάτικα να μην σκονίζεσαι σε τύλιξα καλά, μαζί με τα λαμπάκια μη και μου σπάσεις, ανάμεσα στα κλαδιά του δέντρου πρέπει να σέβαλα… βόηθα μωρέ κι εσύ βόηθα, αφού βλέπεις ότι σε ψάχνω τώρα…λαμπάκια γιρλάντες κάπου εδώ κλαδιά κι άλλα κλαδιά…που σαι μωρέ, μίλα μου…χιόνι… α ναι μες στη σακούλα με το χιόνι άσπρη, μπουζάτη να σαι να σε… όχι, όχι… ούτε, ούτε…μου φυγες μωρέ, μου φυγες… αφού σου πα περίμενε θα σε ψάξω δε …θα θυμάμαι σου πα…να ντυθώ πρέπει να βγω… τα παπούτσια μου… θα βγω σου λέω… μια βόλτα άσε με πρέπει να βγω…δεν είναι αργά, δεν είναι… κάπου δω γύρω θα ναι, να βγω πρέπει… να τη βρω, να τη βρω… τη ζωή μου να βρω μια βόλτα να κάνω… κάπου δω έξω θα ναι…δε μπορεί…της το χα υποσχεθεί…πως θα την ψάξω…δεν μπορεί να μου φυγε…δεν είναι…αργά δεν είναι

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Ανέκδοτο

Ήταν το λοιπόν ένας βουλευτής απ την παλιά Ελλάδα που αφού χρημάτισε ταπεινός υπηρέτης του τόπου του για τρεις τέσσερεις τετραετίες τον βρήκε η αρρώστεια και τα γεράματα. Εκεί στο κρεββάτι του ...λίγο πριν φώναξε τα παιδιά του, δυο κόρες κι έναν γιο για να τους μοιράσει το βιος του.
Σεσένα κόρη μου λέει της μιας όλα τα χωράφια και της πλαγιάς και τα καμπίσια
Σεσένα κόρη μου λέει της έττερης όλα τακίνητα, σπίτια και μαγαζά
Ο γιος άλλαξε σαράντα χρώματα, όσα και τα φίδια που τον ζώσανε
Εμένα πατέρα ψέλλισε;
Σεσένα γιε μου το καλύτερο...δέκα χιλιάδες βόδια!

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Ω… μοντιέ, παρεξήγηση!

Εδώ είμαι, καριόληδες αδακά στο σβέρκο σας τώρα, με το χνώτο μου να μυρίζει φοβισμένη ζωή τώρα και θάνατο καριόληδες σιδερωμένοι…ζωντάνεψα, ξέφυγα απ τη γαμωκαμπύλη σας, εκειά κάτω αριστερά μου πατε είν η θέση σου από γεννησημιού και μύριζε πείνα εκειά κάτω και κλάμμα μωρού που του τάξατε θάνατο, «κανονικής κατανομής», εσείς…και δεν έφτανε η μυρωδιά μας, σε σας, οι πλάτες σας γυρισμένες και να κοιτάτε μπροστά, σίγουρα μπροστά… στη θέση σας και σεις… απέναντι, κάτω και σεις, μα δεξιά, στην καλή μεριά, μες στακριβά σας ταρώματα…πού να μυρίσει η πείνα; Μόνο το κλάμμα των μωρών μας, σας έφτανε κάποτε κάποτε… κι ω μοντιέ, παρεξήγηση… αναφωνούσατε συντεριμμένοι, που σας χαλούσε το τσάι…ω μοντιέ, μωρέ καριόληδες δεν τον ελέτε το θεό που σας ακούει…παρεξήγηση… το δικό σας θεό… σαν τα μούτρα σας, φτιασιδωμένος…παρεξήγηση κι αυτός.
Φοβάστε σεις ρε κουφάλες τις μύγες, φοβάστε ότι θα ναι κάποια στιγμή πιο δυνατές απ τα χέρια σας και δε θα μπορείτε…δύναμη δε θα χετε να τις διώξετε απ τα μούτρα σας και θα παρακαλάτε το θεό να τις πάρει και κείνος θα ναι με τις μύγες…ω μοντιέ…παρεξήγηση,καρνάβαλος…ω μοντιέ…παρεξήγηση, καρνάβαλοι!
Φοβάστε ρε σεις τη ζωή τη φοβάστε…φοβάστε ότι θα χει βαρύνει μια μέρα τόσο πολύ που δε θα την αντέχετε κι ημόνη επιθυμία θα ναι ναπαλλαγείτε …την παρεξήγηση δεν θαντέχετε…παρεξήγηση…δε μπορεί…δε μπορεί αυτή την αθλιότητα να την ονοματίζουμε ζωή, θάνατος είναι … εβδομήντα χρόνια χωρίς ελπίδα είναι πολλά…άνθρωπος χωρίς ελπίδα δε μπορεί, χωρίς ελπίδα για δίκαιο…παρεξήγηση…δεν μπορεί να υπάρχει…νακούει να μιλάει να βλέπει να μυρίζει να αισθάνεται να περιμένει να εξηγήσετε γιατί μπορεί και να έπρεπε να πεθάνει ένα παιδί 15 χρονών…παρεξήγηση πεθαμένοι είμαστε…ζωντανοί νεκροί…μον να πονάει μπορεί, για την παρεξήγηση… και να μην την αντέχει και να μην την ανέχεται
Κρυφτείτε γαμημένοι κρυφτείτε τώρα, σφαλίστε αεροδρόμια, ξενοδοχεία, εστιατόρια, θέατρα…ω μοντιέ…κρυφτείτε σταυτοκίνητα στις βιτρίνες σας στα σπίτια σας, στο βιος σας…δε μπορεί τόσο μοχθήσατε για να το φτίάξετε…δε μπορεί θα βοηθήσει το βιος σας θα βοηθήσει να λυθεί η παρεξήγηση… δε θα σας περιμένω άλλο,το μωρό μου νακούσετε…εδώ μαι τώρα αδακά στο σβέρκο σας πείνα δε θα μυρίζω, φόβο τώρα, το φόβο σας θα ντυθώ και θα τάξω στα δικά σας παιδιά… φοβισμένη ζωή και θάνατο από παρεξήγηση.

Έτσι για ναρθουμε στα ίσα μας…όλοι ζωντανοί νεκροί…όλοι αποκλεισμένοι, εγώ απαπελπισία και σεις από φόβο…κι εβδομήντα χρόνια φοβισμένα είναι πολλά όσο και να σιδερωθείτε…όλοι στη σειρά τώρα, στην απόκλιση απ την ανθρωπιά... όλοι μαζί ναποκλίνουμε αποκλεισμένοι απ τονειρο…δε μπορεί θα το χατε και σεις κάποτε…αλλά μετά παρεξήγηση…το κάνατε δικό σας…βιο σας

Κι όσο για σας εκεια πάνω στα ψηλά που σας βάλανε, στο κέντρο να παριστάνετε το μέσο όρο…καημένοι καταρέετε κι από ψηλά είναι χειρότερα…ω μοντιέ…παρεξήγηση…δε σας ειδοποίησαν ότι μπορεί και να πρεπε να πέσετε…παρεξήγηση… προσοχή μην και χτυπήσετε


ΓΚΝΤΟΥΠ!
Κι έπεσα και σκόρπισα...σαν, αυτό το σαν Δεκέμβρη που λίγο πριν τα σαν Χριστούγεννά του ανέχεται φόνους... σαν, από ανθρώπους...σαν που δεν αποκλίνουν, προστατευμένοι απ το βιος τους...σαν σκόρπια εγώ, σαν αποκλεισμένη, σαν ζωντανή, σαν να κλαίω, σαν να φωνάζω, σαν να καταλαβαίνω, σαν να μυρίζω, σαν να αισθάνομαι πώς δεν υπήρξα ποτέ...εκεί στο βάθρο μου...στο μέσο όρο.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Ο ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΤΩΡΙΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

«...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους, ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

.

Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται ν' αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.



Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ' «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν ...ανακαλύπτονται.



Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ.»




Άρθρο του Μάνου Χατζιδάκι για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986….

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Το Τέταρτο".


Αναδημοσίευση απ τη διέξοδο

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Ποιος σέκλεψε λιγότερο

βρίσε μας γαμώτο μόνο για βρισίδια και φτυσιές είμαστε...ψέματα είμαστε, αφού τώρα χέρι δεν μπορούμε να δώσουμε...ψέμματα είμαστε κλώτσα μας σαν τις καρέκλες και τα τραπέζια είμαστε...εκεί μαζί με την παγωνιά και τη φωτιά...εκεί αναγνώστες του πόνου σου,παρατηρητές της θλίψης σου,αναλυτές της οργής σου αμμέτοχοι, ακούμε την κραυγή σου, ψεύτικα...κλώτσα μας σου λέω, μπας και πονέσουμε...ψέμματα είμαστε αλλιώς...κλώτσα μας μπας και βγάλουμε αχ και σε φτάσουμε, σαγγίξουμε...φτύσε μας μπας και ντραπούμε και θρηνήσουμε...μπας και ξεβολευτούμε απ το εκεί και γονατίσουμε εδώ μαζίσου

Κι ήρθε η κλωτσιά
Και μεις τώρα, καταγραφείς του θανάτου σου,προσπαθούμε ναποδείξουμε, ποιος έκλεψε λιγότερο την ελπίδα σου

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Καταιγισμός γλαστρών και άλλων αντικειμένων από μπαλκόνια, χτες βράδυ.

Με γλάστρες και άλλα αντικείμενα, πολλοί κάτοικοι των Εξαρχείων υποχρέωσαν χτες βράδυ την αλητεία των ανθρωποειδών να αποχωρήσει από πολλά σημεία της συνοικίας. Πνιγμάνοι επί δυο μέρες στα χημικά, μέσα στα ίδια τους τα σπίτια, οι κάτοικοι εξεγέρθηκαν. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα ακούγονταν από ανθρώπους κάθε ηλικίας:

"Έξω αλήτες απ' τη γειτονιά μας!", "Εξω φονιάδες!", "Δρόμο κοπρόσκυλα!" κ.ά.

Οι φονιάδες τα μάζευαν και έφευγαν, χωρίς να τολμήσουν να απαντήσουν. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό δείγμα για το πως θα γλυτώσουν τα Εξάρχεια απ' την πανούκλα.


.....................................................................................


Οτι εχει προκαλεσει τρομερη εντυπωση αλλα και φόβο η αντιδραση των κατοικων των εκεί περιοχών καθώς τους πετούσαν απο τα μπαλκόνια γλάστρες , τασάκια και τους καταβρεχαν με λαστιχα.

Νομίζω το mega το έλεγε...


.....................................................................................

και βγαινει ενας απο μπαλκονι και μας φωναζει να προσεχουμε το αμαξι του....
και το φοβερο μια γιαγια καμια 70αρια χρονων του απαντα απο το απεναντι μπαλκονι "εδω σκοτωσαν ενα παιδακι και εσυ λες για το αμαξι σου" . Καμια 10αρια ατομα που ημασταν κατω μειναμε κοκκαλο...

Μετα η γιαγια κατεβηκε μας εφερε νερο ξεκλειδωσε τη πολυκατοικια και μας ειπε αν χρειαστει να κρυφτουμε να παμε σπιτι της....

Αυτο τα λεει ολα....

.....................................................................................




http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=935325

…..μεμονωμένο περιστατικό νούμερο 81…..

μερικά μόνο από τα σοβαρότερα περιστατικά που έγιναν την τελευταία 12ετία…


20/1/96, σε "σκούπα" στη Σκάλα Ωρωπού, ο αστυνόμος Διονύσης Καρακαϊδός σκοτώνει Αλβανό μετανάστη.

6/4/96, ο 25χρονος Αποστόλης Κεραμιδάς δολοφονείται από τον αστυνόμο Σάββα Αγαπίου στη Νίκαια.

14/6/96 Ο αγροφύλακας Αθανάσιος Μάτος δολοφονεί τον 20χρονο Φαντίλ Ναμπούζι, για δύο καρπούζια.

5/6/96, ο αστυφύλακας Ηρακλής Νικολακόπουλος σκοτώνει τον Γιώργο Φραγκογιάννη.

23/6/96, Ο Αναρχικός Χριστόφορος Μαρίνος, δολοφονείται από τις ειδικές δυνάμεις στην καμπίνα 53 του πλοίου "Πήγασος"

10/11/96, ο αστυνόμος της τροχαίας Δημ. Τρίμης σε μπλόκο έξω από τη Λειβαδιά σκοτώνει τον τσιγγάνο μικροπωλητή Τάσο Μουράτη που βρισκόταν ακινητοποιημένος στο έδαφος.

8/2/97, ο 19χρονος Εριόν χάνει τη ζωή του όταν «εξοστρακίστηκε» η σφαίρα από το όπλο του Μιλτιάδη Ανδρεόπουλου, των μεταβατικών αποσπασμάτων της αστυνομίας.

15/4/97, ο αστυνόμος Στέργιος Ταγάρας δολοφονεί δύο Αλβανούς στην Καστοριά.

25/5/97, ο 28χρονος Φίλιππος Παπαδόπουλος «γαζώνεται» κυριολεκτικά από τις σφαίρες των λιμενοφυλάκων που τον καταδιώκουν γιατί πήρε για βόλτα ένα εγκαταλελειμμένο σκάφος.

3/8/97, ο 26χρονος Ηλίας Μέξης δολοφονείται από τον αστυνόμο Τσαγκράκο, γιατί οδηγούσε ανάποδα σε μονόδρομο στη Νίκαια.

18/3/98, ο 29χρονος αγρότης Ιωάννης Κεχαιτης δολοφονείται στην Καστοριά «κατά λάθος» από μεθοριακή περίπολο της ΕΛΑΣ.

2/4/98, νεκρός από σφαίρες αστυνομικού στη Θεσσαλονίκη ο 29χρονος τσιγγάνος Άγγελος Τζελάλ.

27/5/98, ο 30χρονος Ευστράτιος Κυρέλης δολοφονείται στην Ξάνθη, από αστυνομική περίπολο.

5/6/98, ο 28χρονος Μπόκαρι Μπάχο πέφτει νεκρός από «τα εκφοβιστικά πυρά» μεθοριακής περιπόλου.

Οκτώβριος '98, πεθαίνει στα κρατητήρια του Μελιγαλά ο Πολωνός Σμπόμπεκ Μιέσιτς, καθώς η αστυνομία παρά τη ρητή εντολή της γιατρού αρνήθηκε να τον μεταφέρει σε νοσοκομείο.

23/10/98 ο 17χρονος Σέρβος μαθητής Μάρκο Μπουλάτοβιτς πυροβολείται στην καρδιά από τον αστυνόμο Βαντούλη γιατί θεωρήθηκε "ύποπτος για κλοπή".

27//1/99, ο αστυνόμος Κ. Ταολτσίδης δολοφονεί τον 23χρονο Γ. Μιγκίπη στη Θεσσαλονίκη.

13/3/99, στην Κοζάνη ο αστυφύλακας Αθανάσιος Καναβάς σκοτώνει τον Αλβανό Αρμπέν Βεζί.

16/7/99, ο Αλβανός Αρμπέν Σούφα δολοφονείται από την αστυνομία στη Φλώρινα.

16/1/00 Ο 24χρονος τσιγγάνος Θ. Βασιλόπουλος δολοφονείται από αστυνομικό στον Ασπρόπυργο.

19/1/00, ο 20χρονος Ρουμάνος Βασίλιε Ιόν δολοφονείται από αστυνομικούς στην πλατεία Βάθης.

22/2/00, ο Ρουμάνος Νικολάι Γκορέα δολοφονείται από αστυνομικό στην Πετρούπολη.

25/3/00, ο 17χρονος Νίκος Λεωνίδης, πρόσφυγας από τη τον ασφαλίτη Ατματζίδη στη Θεσσαλονίκη.

20/2/01, ο 23χρονος Μιχ. Κιβωτός πεθαίνει στις φυλακές Κορυδαλλού, έπασχε από καρδιά και μεσογειακή αναιμία αλλά οι εκκλήσεις του για μεταφορά σε νοσοκομείο αγνοήθηκαν.

24/10/01, ο αστυνομικός Γ. Τυλιανάκης δολοφονεί στο Ζεφύρι τον 21χρονο τσιγγάνο Μαρίνο Χριστόπουλο.

21/11/01, ο αστυφύλακας Γιάννης Ριζόπουλος δολοφονεί στην πλατεία Αμερικής τον 20χρονο Σέντακ Σελνίκου μετανάστη από την Αλβανία.

1/12/01, Συνοριοφύλακες πυροβολούν εναντίον δύο νεαρών Αλβανών σε παραμεθόριο χωριό της Θεσπρωτίας, ο ένας πέφτει νεκρός.

23/9/03 ο 18χρονος Αλβανός Βούλνετ Μπίτιτσι τραυματίζεται θανάσιμα από Έλληνα συνοροφύλακα όταν προσπάθησε να διασχίσει τα ελληνοαλβανικά σύνορα και τράπηκε σε φυγή.

7/5/03 "Μυστηριώδης" θάνατος του 25χρονου Αριστείδη Νεοφώτιστου στο αστυνομικό τμήμα της Νέας Φιλαδέλφειας. Το παιδί πήγε για εξακρίβωση και βγήκε σακατεμένο και νεκρό.

24/9/03 Συνοριοφύλακες που καταδίωκαν μετανάστες που είχαν περάσει τα σύνορα στην Ιεραπηγή Καστοριάς, πυροβολούν και σκοτώνουν 18χρονο Αλβανό.

9/12/03 Νεκρός από σφαίρες ειδικών φρουρών, ο 22χρονος Ηρακλής Μαραγκάκης. επειδή το αυτοκίνητο οπού επέβαινε δεν σταμάτησε σε μπλόκο των (Τ.Α.Ε) στην περιοχή Ανωγείων Ρεθύμνου.

13/1/04 O 42χρονος Μοχάμετ Χαμούτ πεθαίνει από “παθολογικά αίτια” ενώ κρατούνταν από την Αστυνομία Ρεθύμνου, με εμφανή τα σημάδια κακοποίησης και ξυλοδαρμού σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση.

13/3/04 πέθανε στα κρατητήρια του αστυνομικού τμήματος Βύρωνα όπου εκρατείτο για να απελαθεί o τριανταεξάχρονος Πολωνός Γιαντέους Κότσεβα.

21/12/04 Σε φρικτά βασανιστήρια (ξεγύμνωμα, φάλαγγα, εικονικές εκτελέσεις και άγριο ξύλο) υπέβαλε τουλάχιστον 40 Αφγανούς μετανάστες ομάδα αστυνομικών και ειδικών φρουρών - περίπου 15 – του Αστυνομικού Τμήματος του Αγίου Παντελεήμονα.

17/11/2006 . ο κύπριος φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου ξυλοκοπείται ανηλεώς από 8 αστυνομικούς με πολιτικά άνευ αιτίας. Η αστυνομία αναφέρει ότι «έπεσε και χτύπησε σε ζαρντινιέρα». Για κακή τους τύχη η κάμερα της τιβι έχει καταγράψει όλο το περιστατικό.



ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

16/11/1980 Νεκροί οι Σταματίνα Κανελλοπούλου και Ιάκωβος Κουμής από ξυλοδαρμό των ΜΑΤ κατά την διάρκεια της πορείας του πολυτεχνείου

17/11/1985. Νεκρός από πισώπλατο πυροβολισμό ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας αθωώθηκε για « δολοφονία μεν αλλά εν βρασμώ ψυχής δε»


.....................................................................................



Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε

πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,

γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.

Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.

Στο μυαλό είναι ο Στόχος

το νου σου ε;

Κατερίνα Γώγου



http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=935560

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Μαρτυρία 7/12

Κατέβηκαν πεζοί απ τη Ζωοδόχου πηγής τη μεσολογγίου, δυο αστυνομικοί ήταν.
Πυροβόλησε ο ένας τρεις φορές
Φωνάζουν τα παιδιά τον χτύπησες, έπεσε κάτω και σηκωθήκαν και φύγανε
Δεν υπήρχαν μολότοφ, ούτε επίθεση, μόνο λεκτικοί διαπληκτισμοί, το λένε οι αυτόπες μάρτυρες ήταν πολλοί.
Εμένα με ειδοποίησαν, ήμουν στο Βύρωνα κοντά και πήγα
Ήταν πεθαμένο όταν τον είδα τον άγγιξα ήταν μικρούλι...δεν έχει γένια...είχε τραύμα στην αριστερή θωρακική χώρα...

Δημοσιογράφος: Όχι στην κοιλιά;

Όχι Όχι τι μου λέτε τώρα, στο στήθος στην καρδιά...αφού φωνάζαν τα παιδιά δεν έχει σφυγμό...και φύγανε...φύγαν οι αλήτες


http://www.megatv.com/summaries.asp?catid=14539&subid=2&tag=11465&pubid=1041255


Τι λέει το web για τη δολοφονία του δεκαεξάχρονου

http://www.insideabox.gr/police-shoot-dead-teenager-griots/

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Orhan Veli Kanık

Ο Σαμπρί, ο μηχανικός

Μαζί με τον Σαμπρί το μηχανικό
πάντα τη νύχτα
και πάντα στα σοκάκια
και πάντα μεθυσμένοι μιλάμε.
Αυτός κάθε φορά
"Άργησα...για το σπίτι" λέει
και κάθε φορά
κρατάει στο χέρι του δυο οκάδες ψωμί



(Mehmet Ali Sel, Kasım 1937 / Varlik 15.1.1938)

Montör Sabri
Orhan Veli Kanık




Γαρύφαλλο


Δίκαιο έχετε, πιθανόν να μην είναι τόσο ωραία
η τέχνη της υπερβολής,
όσο ο θάνατος δέκα χιλιάδων ατόμων στη Βαρσοβία
και να μη μοιάζει μια μηχανοκίνητη ήπειρος
σένα γαρύφαλλο απ τα χείλια μιας αγαπημένης



Eylül 1939 / Varlık, 15.10.1939)

Karanfil
Orhan Veli Kanık




Πουλί και σύννεφο


Ε...θείε, με τα πουλιά!
Εμείς έχουμε και πουλί και δέντρο
εσύ μόνο σύννεφο δος μας
για εκατό παράδες



Oktay Rıfat-Orhan Veli
Varlık,15.3.1940


Kuş ve bulut
Orhan Veli Kanık

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης...πάντα

Φεύγω το μεσημέρι...Αθήνα μωρό μου, μια μούτζα σόλους τους και δέβα χαθ, άι πάγαινε απάδά να δεις άμα έρχομαι...ε μέσκασαν πια...φεύγω σε λέω, Μακρόπουλο θα μαι το βράδυ...θαρθεις να σε πάρω, όμορφη;

Άντε με το καλό καμάρι μου...που θα πας, είπες;

Στο Μακρόπουλο, καρντιά μου, θα ρθεις, πες με

Όι μωρε Λευκή...μακάρι να μπορούσα, ωραία είν η Αθήνα για εκδρομή...αλλά ρε Λευκή μη λες έτσι,θα μας κοροϊδεύουν οι Αθηναίοι...στο Μαρκόπουλο θα πας,όι στο Μακρόπουλο

Άιντε άιντε, μωρέ ξανθιά...ποιο Μαρκόπουλο και ποια Μεσόγεια θα πάω...άκου βρε να μαθαίνεις, εκεί ψηλά στον Υμηττό που δε σας το πανε το μυστικό...

...(πέφτει το άσμα κι η Λευκή άδει)...ΕΊΜΑΙ ΣΕ ΚΑΤΆΣΤΑΣΗ ΕΚΤΆΚΤΟΥ ΑΝΆΓΚΗΣ σε λέω βρεεεεε...άκου Μαρκόπουλο, που θα με κοροϊδευουν κιόλας...που ζεις ωρέ ξανθούλαααα;

Να μου το φιλήσεις Λευκή το παλουκάρι...μην και το ξεχάσεις, πολύ θα στενοχωρηθώ, μωρέ,που δε θα το δω...κι είναι και πονεμένο κι έκτακτο...αχουτό, ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ,μακούγεται να το προσέχεις

Περσινός ο διάλογος...και που τον εθυμήθηκα θα με πείτε...μα συναντηθήκαμε...όι στο μαγαζί,μη βαρούτε βρε, δεν πήγα...όι,όι δε με βρήκε στο δρόμο,ούτε αναφώνησε γεια σου βρε ρουλιώ,με τις ωραίες ιστορίες σου...για την ακρίβεια δε συναντηθήκαμε εγώ κι αυτός...μα το μάγουλό μου με τον προφύλακτήρα του. Ναι, ναι, βρε εγώ κάτω απ το πεζοδρόμιο,πεζή, τελευταία απο μια ουρά καμιά πενηνταριά ανθρώπων κι αυτός πάνω στο πεζοδρόμιο και μέσα στη τζιπάρα του ε...δεν είμαι και πρώτο μπόι...εντάξει, εντάξει τα μάτια μου με τα φώτα του τα μεγάλα ναναβοσβήνουν...σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης...πάντα αυτό το παλουκάρι, μέναν παρκαδόρο μπροστά να προσπαθεί να μας πείσει ναραιώνουμε τα μυγάκια, γιατί ο κουραδοπρίγκιψ ΒΙΑΖΕΤΑΙ και δε μπορεί να περιμένει

Άιντε κυρία μου, μου πε ο παρκαδόρος να φύγει ο κύριος Μακρόπουλος...κάντε πιο σύντομα,κάντε πιο σύντομα όλοι σας, θέλει να φύγει ο άνθρωπος.
Και κοίταξε η ξανθούλα πάνω απ το γυαλί, ανασηκώνοντας το φρύδι...υπομονή να του πείτε να κάνει , όπως όλοι μας...

...Και ναι...δεν τον έπιασε κρίση...ω, ναι ΠΕΡΙΜΕΝΕ

Κέρασμα στην Κλελια :)

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Η παλιά μου γυναίκα

Γιατί άραγε, ξέρεις;
Κάθε βράδυ που μπαίνεις στα όνειρά μου
ανταμώνω το διάολο, κάθε βράδυ;
Γιατί άραγε, ξέρεις;
Σ’αγαπάω ακόμα, παλιά μου γυναίκα.
Αχ, και να ξερες τι γυναίκα είσαι!


Eskı karım
Orhan Veli Kanık

Αλμπάνισσα

Είστε υπερβολική κυρία μου…ακούς εκεί ένας προς έναν διδασκαλία για πέντε ώρες την ημέρα που τοδατε γραμμένο κυρία μου παρουσιάστε τη θεωρητική του στήριξη, παρακαλώ…δώστε μας βιβλιογραφία, αδόκιμη είστε…και με την εξάρτηση τι θα κάνετε…το παιδί πρέπει να ενταχτεί μες στον κύκλο των συνομηλίκων του κι όχι να εξαρτηθεί από έναν ενήλικο…τι σκοπό έχετε, δεν είστε μητέρα του…τι θέλετε να τον ξαναυιοθετείσετε;

Το κατάπια τότε, για κείνον μόνο, συνειδητά γιατί ήθελα τη γαμωέγκρισή της δε μενοιαζε που μειπε αλμπάνισσα ήξερα πως τούτο το παιδί δε χωράει στα βιβλία τους στα κουτάκια τους, κραυγάζει τη μανά του ψάχνει δε θέλει δασκάλα…κι ήξερα πως δε θέλω να τον υιοθετήσω, δεν ταντέχω τα παιδιά μετά το μεσημέρι…μόνο το ρόλο θάπαιζα, θέατρο για έναν… μάνα και δασκάλα μαζί κιαυτός θα σκηνοθετούσε την ανάγκη του, και το δεν μπορω του, το φοβάμαι του, την καταστροφή του… το χειμώνα του θα παίζαμε… ελπίζοντας στην άνοιξη του.
Μόνο τη γαμωέγκρισή της ζητιάνευα τη βούλα της, πώς δεν είναι τρελλός, πώς είναι μέσα στον κύκλο αν και ακροβατεί στην περιφέρεια, μα είναι μέσα ακόμα.Και την πήρα, της το έκλεψα το ναι της, πατώντας στην ανοιχτή πληγή τη δικιά της και δικιά μου, την από τότε, που μας πετάει ακόμα… ξαφνικά και μένα και κείνη στην περιφέρεια, μαζί του.

Κοιτάξτε κυρία μου… μου χε πει… το παιδί παρουσιάζει μια ψυχοπάθεια, διακατέχεται από παράλογες σκέψεις, για παράδειγμα μεταφράζει όλα τα βλέμματα συνομηλίκων και ενηλίκων, εσείς το πατε, ως απειλή κι επιτείθεται, λεκτικά ή βιαιοπραγώντας... αυτή τη συμπεριφορά, το σχολείο δεν μπορεί να την ανεχτεί.
Μαζί σας είμαι…της είπα, όντως δεν μπορεί και δεν πρέπει, αλλά παράλογη δεν είναι η σκέψη του… η αλήθεια του είναι...πώς να σας το πω...πώς είναι για μένα θα σας πω...κι ίσως γίνω πιο κατανοητή.... κι εμένα με παιδεύουν του δρόμου τα βλέμματα,ακόμα, σαράντα ούσα… κάποιες φορές μου είναι ακόμα δύσκολο να νιώσω πως οι άλλοι στο δρόμο κοιτούν εμένα κι όχι τα κιλά μου, βέβαια δεν τους πλακώνω στο ξύλο…αλλά ομολογώ πως πολλές φορές θα το θελα…
Ξεροκατάπιε η ψυχογιατρέσσα, καμποσούτσικο ευρύεδρη, γαρ κι ανασηκώθηκε στην καρέκλα της, ψιλοτραβώντας την μπλόυζα της να κρυφτεί η κοιλιά και το βυζί…αχ μωρέ συναδέλφισσα, κρυμμένοι πόνοι είμαστε, ντυμένοι ντεμέκ ενηλικίωση…σκέψη η αλήθεια του καθενού για τον άλλο, σκέψη παράλογη…μέχρις ότου γίνει νιώση κι απ το κεφάλι κατεβεί αδακά στο στήθος… κι ενώσει, έστω λίγο, τον καθένα με τον άλλο.

Εκεί στο λίγο τσακώνεις και τη βούλα!

Εντάξει κυρία μου…μου είπε, θα σας στείλω τη βεβαίωση για παράλληλη στήριξη του παιδιού από δάσκαλο ειδικής αγωγής…δεν νομίζω ότι θα σας δώσουν την έγκριση απ την υπηρεσία…είναι μεγάλη πολυτέλεια αυτό που ζητάτε…αλλά αφού επιμένετε…

Χίλια ευχαριστώ και να ξέρετε πολλοί θα σας ευγνομωνούν σε κάποια χρόνια…ειλικρινά πιστεύω ότι η χώρα μας θα χάσει, αν χαθεί αυτό το παιδί…

Πώς δε μου φερε το πρες παπιέ, που στριφογύριζε νευρικά στο χέρι της, στην γκλάβα μου, δεν ξέρω…ήθελα όμως μια θριαμβευτική έξοδο απ το γραφείο της…όχι ότι δεν το πίστευα αυτό που της είπα…αλλά ήξερα…ήταν πολύ για κείνην

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Η Γενιά των «420 και κάτι ψιλά» Ευρώ

Ποια 700 ευρώ ρε παίδες;! 700 ευρώ είναι παράδεισος! Με το ζόρι πιάνουν τα 500 ευρώ στην πιάτσα! Και γαμώ τη μου! Σταματήστε πιά να μας αποκαλείτε με τέτοιο χαρακτηρισμό! Βρείτε κάτι άλλο. Αποκαλέστε μας η γενιά των απελπισμένων, των χαμένων, των θυμάτων, των νέο-προεπαναστατικών (ελπιδοφόρο αυτό), κάτι άλλο τέλος πάντων!



Γενιά των 700 ευρώ στα μούτρα σας!



Έγραψε ο ναυτίλος του διαδικτύου, συνκολυμβητές, ιστορίες καθημερινής αθλιότητας που ζει ο ίδιος κι οι λοιποί απελπισμένοι της γενιάς του...της γενιάς των νεο-προεπαναστατικών...πάτε να διαβάστε όχι για τον ναυτίλο... για τα παιδιά σας

Ψωμί

Στην άκρη της γλώσσας μου τόνομα ενός παλιού φίλου
τα σύννεφα που κουβαλάνε μορφές ξεχασμένες
ένας ουρανός στην απεραντοσύνη του μπαίνει στην ψυχή μου
η γεύση, κάθε που ξαπλώνει κανείς ανάσκελα, μες στα χορτάρια

Στη χούφτα μου η ζεστασιά του ψωμιού, που έχω ακούσει
βουτάει πάνω μου σαν όμορφη φθινοπωρινή ανάμνηση
σαυτά τα κάτασπρα τα πεντακάθαρα σύννεφα.
Σκέφτομαι τραγουδώντας ένα παιδικό σκοπό

Ekmek
Orhan Veli Kanık

Συγγνώμη μαρουδίτσα

Μία ή άλλη κι όποιος ανθέξει, βρε μανταμίτσα
μου πες μια νύχτα με μπόλικο καπνό
Μία ή άλλη δεν ειν για χόρταση βρε μαρουδίτσα
άνοιξη πάντα δεν την αντέχει ούτε κι αυτός

Κι αυτός ο κούκος που την εφέρνει
όταν δεν είναι μοναχός
Είναι κι ο τζίτζικας που περιμένει
μέσα στα πεύκα σκεφτικός

Μα και o άρκων που κουρασμένος
άλλο νανεβεί κι μπορεί
σπηλιά που ψάχνει να θυμηθεί
πως θα ναι πάλι απ την αρχή

Κι είμαι και γω που άλλο δε θέλω
πια το φθινόπωρο αυτό
για θα κρυώσει για θα ζεστάνει
αναποφάσιστο γραφτό

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Αρτίν

Αρμένης, άνθρωπος πολύ. Πολύ ψηλός, πολύ χοντρός, πολύ κουβέντα, πολύ ποτό πολύ κάπνισμα, πολύ έκζεμα… στα χέρια,ανάμεσα στα δάχτυλα ευτυχώς υπήρχε ο καπνός τουτουνούμ μπενίμ ίνσαλάχ… ο δικός μου καπνός, δόξα το θεό Οσμάν, του λεγε.
Τραπεζάκι δε χρειαζόταν, ο Αρτίν, είχε την κοιλιά του, εκειά κουμπούσε τα τσιγάρα του. Ένα άναβε κι ένα έσπαζε και με τον καπνό έτριβε τις πληγές απ το έκζεμα ανάμεσα στα δάχτυλά του,ενώ η στάχτη απ ταναμμένο έπεφτε ολούθε, καθώς μιλούσε και τα Καρέλια χοροπηδούσαν, μαζί με την κοιλιά στο ρυθμό του γέλιου του. Έτριβε κι αναστέναζε με ικανοποίηση και το ίνσαλάχ εναλλασόταν επαναληπτικά με το δόξα το θεό…για τον Οσμάν το κανε…για κείνον… μπας κι ένας απ τους δυο θεούς, ακούσει τον πόνο του…πάεσε ο Αρτίν που να τον εβρείς να τον ρωτήσεις.

Πρωί βράδυ στον Οσμάν…τον αγαπούσε, τσάι καπνό και λακιρντί…δε χόρταινε κουβέντα ο Αρτίν. Μα ο Οσμάν έπρεπε να δουλέψει κουγιουμτζής,χρυσοχόος μάστορας , μόνο σαυτόν έστελνε δουλειά ο Μαρντιρός ο αδερφός του Αρτίν, που συνέχιζε την οικογενειακή παράδοση…κουγιουμτζήδες κι αυτοί εμπόροι…ντιπ χαμπάρι, ούτε από σχέδια, ούτε από χύσιμο στης σουπιάς το κόκκαλο, ούτε από χάραγμα.
Α, ρε Οσμάν…κλέφτης θα γινόταν ο αδερφός μου χωρίς εσένα…σάματις δεν είναι τώρα θα μου πεις και δίκαιο θα χεις…απόλους μας κλέβει κι από σένα κι απ τους μουστερήδες κι απ τους προμηθευτές του… και μαζεύει, μαζεύει…μόνο εμένα έχει να τον κλέβω και τον εκδικούμαι για όλους σας.

Το μόνο λίγο έως καθόλου που χε ο Αρτίν ήταν η δουλειά… ένας σκλάβος στην οικογένεια φτάνει Οσμάν…ποιος τον εφταίει τον Μαρντιρός, αφού δουλεύει για δυο…

Ο Οσμάν σκυμμένος με το λαμπατεράκι του πάνω απ τα δαχτυλίδια, κεφάλι δε σήκωνε, ούτε απαντούσε του Αρτίν…κάνα γιοκ ζαράρ… δεν πειράζει, που και που…και κανά ίνσαλάχ…δόξα το θεό για να συνεχίζει ο Αρτίν το μονόλογό του.
Μόνο όταν του λεγε για τα χέρια του…σαν ψωμάκια είναι ρε ουστά τα χέρια σου…πώς τα καταφέρνεις μαυτά τα εργαλεία τα λεπτά και γράφεις κι όλοκληρα ονόματα στις βέρες…τι να πω… γιασά μπε ουστά, μπράβο σου.. μόνο τότε σήκωνε το κεφάλι ο Οσμάν και γελούσε ευχαριστημένος.

Λίγο πριν το μεσημέρι έπαιρνε τις τελειωμένες παραγγελίες…παράδες μη ζητάς από μένα ουστά, εγώ μόνο χαμόγελα…ο πατρόν, ταφεντικό τα γράφει…γράφε κι εσύ μόνο …είπαμε για…
Ταμάμ Αρτίν, ταμάμ…κονουσούρους…θα τα πούμε ταπόγευμα

Στην ώρα του ο Αρτίν … ταμ έξι, στο σκαμπώ του…ούτε γεια δεν έλεγε του Οσμάν…ήταν ώρα για ταπογεματινό παιχνίδι , με τον Τζίνκο τον ανηψιό του Οσμάν που κάθε απόγεμα πήγαινε στο θείο για κανά θέλημα. Έδινε λοιπόν ο Αρτίν στο Τζίνγκο τις νέες παραγγελίες να τις δώσει στον Οσμάν, εκείνος έσκυβε το κεφάλι κι οι δυο έξω στα σκαμπώ άρχιζαν τον πόλεμο.

Δυο πλαστικά στρατιωτάκια ο καθένας περασμένα σε μπισινέντζα λεπτή, έτοιμα για μάχη. Το σκαμπώ του καθενού ήταν ο πύργος του κι οι πολεμίστρες τανοίγματα απ τα σκαλίσματα, στις τραβέρσες του σκαμπώ. Ο εχθρός έκανε περιπολία ανάμεσα στα δυο πόδια του σκαμπώ κι ήταν υποχρεωμένος να κοιτάει κάτω, μόνο τον πολεμιστή του. Από τανοίγματα στην τραβέρσα, κατέβαινε αργά αργά κι ύπουλα ο μαχητής του πύργου, με στόχο να πέσει πάνω στον εχθρό, που περιπολούσε από κάτω και να τον λιανίσει. Μια ο ένας μια ο άλλος…γέλια μα και ψιλοκλάμματα απ το μικρό, μια που ο Αρτίν ήταν πρώτος στη ζαβολιά.
Κάθε που ο Οσμάν άκουγε το ανηψούδι του να διαμαρτύρεται, σήκωνε το κεφάλι κι έριχνε μια αυστηρή ματιά στον Αρτίν…
Τι τα θες, μωρέ ουστά του λεγε εκείνος τα παιδιά είναι σαν τη δουλειά… δεν είν για όλους μπε ουστά, δεν είν για όλους .

Κάποτε νύχτωνε τελείωνε κι ο Οσμάν κι η μάχη.
Οι εχθροί έδιναν τα χέρια και ραντεβού για την επομένη.
Α, ρε Τζίνγκο, έλεγε ο Αρτίν χαϊδεύοντας του παιδιού το κεφάλι…πολύ καλό παιδί είσαι…μόνο ένα κουσούρι έχεις γιαβρούμ…
Παύση εδώ ο Αρτίν…και μιλούσαν τα χέρια…δείκτης και μέσος, γινόταν πιστόλι για λίγο και μετά ψαλίδι που ανοιγόκλεινε… τρεις φορές.

Μια δυο τρεις το παιδί δεν καταλάβαινε…μα και δε ρώταγε…ντρεπόταν. Όλη η πρώτη χρονιά στο μαγαζί πέρασε με τον Τζίνγκο ναναρωτιέται…ποιο ήταν το κουσούρι του.
Την επόμενη χρονιά προς το τέλος, λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία, αποφάσισε να τον ρωτήσει.

Κομμένο το χεις μπε Τζενγκιζίμ… τούπε, κομμένο... συμπλήρωσαν δείκτης και μέσος.

Στην τρύπα του, στο υπόγειο εργαστήρι του, τον θυμόταν τον Αρτίν, όταν η στάχτη απ το τσιγάρο του σκορπούσε στην ποδιά του και στον πάγκο του...α ρε Αρτίν αμπί, που σαι... και δε σε ρώτησα...γιατί είναι κουσούρι;

Μη την αγάπη, μη

είπε σοφά
το μαύρο το γατί

Σκουλήκι

Τώρα πια κι η όψη η δικιά μου κίτρινη
η φλέβα δεν κυκλοφορεί το αίμα μου
σε καμιά ακτή δεν με βγάζουν
της Σεχραζάτ τα παραμύθια

Δεν καταλαβαίνω απ’ τη γλώσσα, πια
της ομορφιάς που αγκαλιάζει τη νύχτα
το μέσα μου βαθύ, τυφλό πηγάδι
δεν περιμένει τίποτε, από μένα, πια

να σωπάσω θέλω, να σωπάσω σήμερα
να σωπάσω, χωρίς καθόλου αγωνία
ένα μεγάλο πουλί κατεβαίνει απ τον ουρανό.
Σιγή κείνο που βλέπεις να κατεβαίνει

Η μουριά στη μέση του κήπου μου
δεν ταϊζει πια τους μεταξοσκώληκες.
Στο κεφάλι μου προσγειώθηκε η αιώνια σιγή.
Η μέρα δε θέλει να ξαναγεννηθεί


Αν κι έχω γίνει κώλος και βρακί με το πουλι
υπάρχει ένα σκουλήκι που τρώει το μυαλό μου.
Θέλω να καταλάβω τι κάνει.
Το πανί, όταν ταδειάζει ο αέρας

(Άγκυρα, Σεπτέμβρης 1936/ Varlık 1.1.1937)


Kurt
Orhan Veli Kanık

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

Ω… μοντιέ!

Εδώ είμαι, καριόληδες αδακά στο σβέρκο σας τώρα, με το χνώτο μου να μυρίζει φοβισμένη ζωή τώρα και θάνατο καριόληδες σιδερωμένοι…ζωντάνεψα, ξέφυγα απ τη γαμωκαμπύλη σας, εκειά κάτω αριστερά μου πατε είν η θέση σου από γεννησημιού και μύριζε πείνα εκειά κάτω και κλάμμα μωρού που του τάξατε θάνατο, «κανονικής κατανομής», εσείς…και δεν έφτανε η μυρωδιά μας, σε σας, οι πλάτες σας γυρισμένες και να κοιτάτε μπροστά, σίγουρα μπροστά… στη θέση σας και σεις… απέναντι, κάτω και σεις, μα δεξιά, στην καλή μεριά, μες στακριβά σας ταρώματα…πού να μυρίσει η πείνα; Μόνο το κλάμμα των μωρών μας, σας έφτανε κάποτε κάποτε… κι ω μοντιέ αναφωνούσατε συντεριμμένοι… που σας χαλούσε το τσάι…ω μοντιέ, μωρέ καριόληδες δεν τον ελέτε το θεό σας… το δικό σας θεό… σαν τα μούτρα σας, φτιασιδωμένος κι αυτός. Φοβάστε σεις ρε κουφάλες τις μύγες, φοβάστε ότι θα ναι κάποια στιγμή πιο δυνατές απ τα χέρια σας και δε θα μπορείτε…δύναμη δε θα χετε να τις διώξετε απ τα μούτρα σας και θα παρακαλάτε το θεό να τις πάρει και κείνος θα ναι με τις μύγες…ω μοντιέ…καρνάβαλος…ω μοντιέ… καρνάβαλοι!

Κρυφτείτε γαμημένοι κρυφτείτε τώρα, σφαλίστε αεροδρόμια, ξενοδοχεία, εστιατόρια, θέατρα…ω μοντιέ… δε θα σας περιμένω άλλο,το μωρό μου νακούσετε…εδώ μαι τώρα αδακά στο σβέρκο σας πείνα δε θα μυρίζω, φόβο τώρα, το φόβο σας θα ντυθώ και θα τάξω στα δικά σας παιδιά… φοβισμένη ζωή και θάνατο.

Κι όσο για σας, εκειά πάνω στα ψηλά που σας βάλανε, στο κέντρο να παριστάνετε το μέσο όρο…καημένοι καταρέετε κι από ψηλά είναι χειρότερα…ω μοντιέ, προσοχή μην και χτυπήσετε

Μόνο...μη γίνεστε

Χώθηκε ανάμεσα…βυζί και κοιλιά, εκεί στην κούρμπα κι αφέθηκε μένα μμμμμμμ αργόσυρτο, χουχουλιαστό…ερωτευμένος με την κοιλιά από παιδί από τότε που βλεπε τη μάνα του να πλένει στη σκάφη κι άνοιγε το κουμπί της ρόμπας της…κι όταν την κρυφοκοίταζε που κανε μπάνιο… και μόλις την έβλεπε να κοντεύει να βγει, το σκαγε σαν το γατί και βουρ στον κήπο στη λάσπη να φτιάσει την κοιλιά της, ένα βουναλάκι με μια τρύπα στη μέση και δώστου να τη χαϊδευει για να τη στρώσει…άμαν, γιετέρ του λεγε εκείνη με τη λάσπη τσαμουρλού ολντούν, ένα με τη λάσπη έγινες…μπορεί και να χε καταλάβει το ερκέκι της. Μα και για το βυζί ύμνος…και κείνη του λεγε ποιο μωρέ το γερασμένο το πεσμένο το ραγαδιασμένο…΄σταμάτα να σου πω της έλεγε τι έχει να σου πω, όι τι δεν έχει…μαλακό όσο πρέπει για να παίρνει το σχήμα της χούφτας μου και μεγάλο όσο πρέπει να χωράει και να μη χωράει κι η ρώγα του ούτε πολύ μικρή ούτε πολύ μεγάλη κι ούτε πολύ σκούρη ούτε πολύ ανοιχτή…το τέλειο βυζί της έλεγε…κι εκείνη γελούσε… και τουλεγε όσο πρέπει με δουλεύεις… κι ούτε, ούτε του παππά δε θα το πω.
Αι μωρέ παιδιά είμαστε οι άντρες της είπε, έτσι συνεχίζοντας το χουχούλιασμα, παιδιά και στην καρδιά και στα χούγια
Και μεις του απάντησε κοφτά
Γιοκ γιοκ, μπεκλέ, περίμενε άκου να σου πω τι είστε σεις…ωραίο, ζεστό, μαλακό,τεμίζ-τεμίζ, καθαρό, μοσχομυριστό…μόνο παιδιά μη γίνεστε

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Ποσοτικός

Αγαπάω τις ωραίες γυναίκες
Αγαπάω και τις εργάτριες
Τις ωραίες εργάτριες,
περσότερο τις αγαπώ


Quantitatif
Orhan Veli Kanık
(Varlık,15.3.1940)




Περπατώντας στα σοκάκια


Περπατώντας στα σοκάκια, εγώ μεμένα
κάθε που παίρνω πρέφα ότι χαμογελάω
σκέφτομαι, πως θα με περάσουν για τρελλό
Χαμογελάω


Sokakta Giderken
Orhan Veli Kanık
(Varlık,15.3.1940)





Γκάνγκστερ

(Ο Χίτλερ θ’αφοσιωθεί στη λογοτεχνία)


Ποίημα έγραψα, τόσα χρόνια
Τι βρήκα;
Ληστής θα γίνω, από δω και πέρα

Ας έχουν χαμπάρι αυτοί που κόβουν τους δρόμους
δεν θα χουν πια δουλειά
πάνω στα βουνά

Αφού τους παίρνω το ψωμί
απ τα χέρια τους
ας ορίσουν κι αυτοί στο χώρο μου
έχει χηρέψει μια θέση στη λογοτεχνία
( Σεπτέμβριος του ’39)


Gangster
Orhan Veli Kanık




Μες στη

Θάλασσες έχουμε, μες τον ήλιο
δέντρα έχουμε, μες στα φύλλα
πηγαινοερχόμαστε πρωί βράδυ
ανάμεσα στις θάλασσες και στα δέντρα μας
μες στη φτώχεια


İçinde
Orhan Veli Kanık




Ποίημα με ουρά

Δεν ταιριάζουμε, οι δρόμοι μας χωριστοί
Εσύ χασαπόγατα κι εγώ κεραμιδόγατα
Το φαί σου σε τάσι γανωμένο
το δικό μου στου λιονταριού το στόμα
εσύ βλέπεις έρωτες στα όνειρά σου, εγώ κόκκαλα.

Αλλά και το δικό σου δεν είν’ εύκολο, αδερφέ μου
Καθόλου εύκολο
κάθε μέρα του Θεού, έτσι να κουνάει κανείς την ουρά του.



Kuyruklu şiir
Orhan Veli Kanık
(Yaprak, 15.12.1949)






Απάντηση
( από τον χασαπόγατο στον κεραμιδόγατο)


Μιλάς για την πείνα
Άρα είσαι κομμουνιστής
Άρα εσύ είσαι που έχεις κάψει όλα αυτά τα κτίρια
Αυτά στην Κωνσταντινούπολη, εσύ
κι αυτά στην Άγκυρα, εσύ…
Α ρε σύ, τι γουρούνι είσαι συ




Cevap
Orhan Veli Kanık
(Yaprak, 15.12.1949)

Άμα τη επιστροφή από εκδρομή

Πωωως περάσαμε;

Ωραία γιατρέ, είναι ωραία να σαι τoυρίστας

Και το χειμώνα, ακόμα καλύτερα. Είχαμε... τίποτα ύποπτο;

(Ώπα ώπα ώπα το…και έλα έλα έλα το… για θα μας πάρουνε φαλάγγι)

Υποθέτω... για το δόντι ρωτάτε γιατρέ

Ε… για το δόντι, μα και βεβαίως για το δόντι…το δόντι είναι η αρχή των πάντων, εξάλλου

Δόξα το θεό γιατρέ, όλα πήγαν κατ’ευχήν, δόξα το Θεό δαγκάμε…ακόμα ικανοποιητικά




Δυο τρεις μέρες μετά το κρύο σφίγγει, δόξα τον πανάγαθο επιτέλους χειμώνας...μα το δόντι αρχίζει ναντιδρά στο κρύο κι αυτό...ένας βαθύς πόνος, απ τα μέσα σε κάθε ποτήρι νερό...εμείς μπεκρούλιακες δεν είμαστε, νερό σαμπουάν και πότε πότε και λάδι κυκλοφορεί σε υγρή μορφή στο σπίτι... που σε κάνει να μαζεύεις μάγουλα και ούλα μπας και το φυλακίσεις το κρύο και το ζεστάνεις. Το ύποπτο που λέγαμε, ευτυχώς χτύπησε στην έδρα μας. Περνάν οι μέρες με όσο το δυνατόν λιγότερο νερό... ευτυχώς στο φαϊ ζεστό κρύο, βράχος το δόντι...και όσο το δυνατόν λιγότερο βαθιές ανάσες...είπαμε το κρύο έχει σφίξει οπότε στη βαθιά εισπνοή τα πράγματα είναι δυσκολα.
Θενκς γκαντ ις φράϊντευ κι έχω ραντεβού...πρωϊνο και με τον οδοντίατρο...έρμα μου νιάτα πού τσαλακωθήκατε...ας είναι θα δει το δόντι... μπας κι ησυχάσουμε από έναν πόνο


Μπαίνω το λοιπόν στο ιατρείο με βαθύ αναστεναγμό αγκαζέ με πόνο του ιδίου φυράματος...είπαμε καλός καλός ο γιατρός...μα τους προηγούμενους πώς να του ξεχάσεις, ε;

Καλημέρα γιατρέ

Καλημέρα, πώς είστε;

Μια χαρά...(και κάθομαι)...εσείς;

Καλά κι εγώ...πωωωως τα πάμε με το κρύο;

(Δεν είναι δυνατόν...με βλέπει...έχει κάμερα ο άνθρωπος με βλέπει πού ξέρει για το κρύο... θα βλέπει και που δεν πλένω τα δόντια μου...ε όχι και τελείως, όχι τόσο συχνά...κάτσε κάτσε δε γίνεται...)

Για το δόντι λέτε γιατρέ;...για το κρύο και το δόντι;(πιο έντρομη απόταν με ρώτησε για το ύποπτο...)

Όχι όχι αυτή τη φορά λέω για το κρύο...όντως για το κρύο!!!

(Χαμόγελο ανακούφισης...ευτυχώς δεν προχώρησε τόσο...ακόμα η επιστήμη...βαθύς αναστεναγμός και σουβλιά απ τα μέσα...)

Εγώ ταπολαμβάνω το κρύο γιατρέ...το δόντι μου δεν το θέλει κι αντιδρά

Για ελάτε να σας δω...


...κι από δω και πέρα...ξέρετε όχι περάσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...αλλά άνοιξε, φτύσε, υπομονή...άνοιξε, φτύσε, υπομονή


(Ζούδι μου κι η συνέχεια :)

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Κατάλαβα

μην ανησυχείτε
γιατρέ μου, καταλαβα πως είναι
τις οδηγίες πάραυτα, θακολουθήσω


μην ανησυχείτε
γιατρέ μου, κατάλαβα τους λόγους σας
τη χειραψία σας, σαν συνταγή θα την κρατήσω

μην ανησυχείτε
γιατρέ μου, κατάλαβα τα μάτια μου
ναι,που να τα βάλω να κοιτάνε

μην ανησυχείτε
γιατρέ μου, κατάλαβα ταυτιά μου
πως δε θα ταφήσω, άλλο να μιλάνε

μην ανησυχείτε
γιατρέ μου, κατάλαβα τα χέρια μου
βάλσαμο να τα σταυρώσω στο θρανίο

μην ανησυχείτε
γιατρέ μου, κατάλαβα τα πόδια μου
τόπατε εξάλλου δε με πάνε

μην ανησυχείτε
γιατρέ μου, κατάλαβα τα βράδια μου
πια,δε θα τα μυρίζω

μην ανησυχείτε
γιατρέ μου, κατάλαβα πως ξημερώνει
τα χρώματα θαρχίσω να ορίζω

μην ανησυχείς…αλήθεια

κατάλαβα

μαλάκας δεν είμαι

ανάπηρη είμαι

λοβοτομή δε θα σαφήσω να μου κάνεις

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Είναι κάποιες μέρες

Είναι κάποιες μέρες, που παίρνω το κεφάλι μου
και πηγαίνω
στην μυρωδιά των διχτυών, που μόλις βγήκαν απ τη θάλασσα
από νησί σε νησί, το δικό σου το δικό μου
ακολουθώντας τους θυελλοπόρους

Υπάρχουν κόσμοι, που δεν μπορείτε να φανταστείτε
τα λουλούδια με πάταγο νανοίγουν
το χώμα π’ακούς να καπνίζει

Προπάντων οι γλάροι, προπάντων οι γλάροι
σε κάθε τους φτερό μια άλλη ταραχή

Είναι κάποιες μέρες, μέχρι τα μπούνια το γαλάζιο στο κεφάλι μου
Είναι κάποιες μέρες, μέχρι τα μπούνια στο κεφάλι μου ο ήλιος
Είναι κάποιες μέρες, όπως ο τρελός…

Gün Olur
Orhan Veli Kanık

Σκιά του κρύου

κλόουν γρήγορος
παιχνίδι στο κόκκινο
σκιά του κρύου

κορνέτες άσπρες
πιάνει και στέλνει
γέλιο απ' τα φανάρια
να κλέψει ψάχνει

τέλος... μαζεύει
κυνηγάει βλέμματα
τη συνήθεια στάσχημο
το κυνήγι του πράσινου

παράξενος που είσαι
δε θα με ξεγελάσεις
δε θα με κλέψεις

τζάμπα παλεύεις
σε κρύβει το πράσινο
μονάχα αυτό
να μου το κλέψει μπορεί

άναψε γαμημένο
να τον βλέπω δεν μπορώ
γελάει στο κόκκινο
Νοτιάς

Κλουβί τρελάδικου, αυτός είν' ο νοτιάς
η ανάσα των αμαρτωλών νεκρών, κεζάπι γεμάτη
(1939)



Τι γυρεύω;

Είναι στιγμές που νιώθω περίεργα
Τι να γυρεύω άραγε σαυτόν τον άθλιο κόσμο;
(1976)


Λέξη

Πίστη,παράκληση,έκσταση,έρωτας...κάποιες λέξεις...
Λέξεις...αχ και να μου τις έδιναν στο χέρι μου, θα τις έπνιγα...
(1983)


Το παιχνίδι μου

Έσπασε το παιχνίδι μου, δε θα γελάσω πια
σκόνη θα γίνω, χώμα θα γίνω, καπνός θα γίνω...δε θα πεθάνω
(1983)


Necip Fazıl Kısakürek

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Μα;

λαλήσας τοίχος
επιτέλους...μα τώρα;
γιατί δεν ξέρω

θύμωσε, λες να;
μα θυμώνουν οι τοίχοι;

το είδα όμως
το χέρι να πετάει
τη μπάλα πίσω

να παίξει, λες να;
μα παίζουν οι τοίχοι;

και το μπαλάκι
στα γκράβαρα ζητιάνος
πεζούλι ψάχνει

καλό μας δρόμο
μα εκδράμουν οι τοίχοι;
χειμωνιάτικα;

πρωταθλήτρια
του σκουός συνομιλεί
με τη ρακέτα της

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Για σε... που περιμένω

Άρρωστος δεν έχει περιμένει τόσο
το πρωί
ούτε κι ο τάφος το φρέσκο πτώμα
ούτε κι αυτός ο ίδιος ο διάολος, την αμαρτία
να συμβεί
όσο περιμένω
εσένα.

Πέρασε,
δεν θέλω ναρθεις πια
σε βρήκα στην απουσία σου`
άσε τη σκιά σου, μόνο
στους παράλογους φόβους μου
μην έρθεις,
σε τι θα ωφελούσε;


Necip Fazıl Kısakürek
(1937)

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Υποκλίνομαι

Κοκορακίου
τσιτάτο ξεθάφτηκε
το γεια χαρά να πνίξει

μπας και ο θρήνος
ντυθεί θυμός, ποτάμι
και καθαρίσει

τύψεις κι ενοχές
ζέχνει το σενάριο
κυρ σκηνοθέτα

φόβο κιδρώτα
για την πρωτιά που τρίζει
μα μη φοβάστε

στην κωμωδία
ήμουν πάντοτε καλή
καιρός να ξαναπαίξω
αντικέρασμα
στο πιάτο φάρσα

τσάκω το λοιπόν
με μυρωδιά βαρδάρη
τριαντάφυλλο

μύδι αχνιστό
θάλασσα να μυρίζει
ιώδιο και κύμα
χωρίς μουστάρδα

να γουστάρουμε
και να γλείφουμε
με όλο μας το μέσα
χοντρά, χορτάτα

ειδαλλιώς παρτεί
μα ελάτε πριν
τον ίδρο να σας πάρω
για την προσπάθειά σας

και το κέλυφος
χαλάλι του μαγαζιού
αντίδωρο της χοντρής
που δεν μπορεί γωνίες
να χαϊδεύει

α...και μην ξεχάσετε
τα κόκκαλα μου
και αυτά δε μαντέχουν
τους πέφτω βαριά
θα συνεννοηθείτε

άντε γεια χαρά
κυρ σκηνοθέτα
στο ταλέντο σας
υποκλίνομαι

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Το νατασσάκι καλεί για συμμετοχή...Αναδημοσιεύστε

Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα στις 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το παρακάτω κείμενο και όλους του χρήστες του διαδικτύου να το υπογράψουν.

Όχι στο Όνομά μας

“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.

–Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08

“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”

- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08

Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.

Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.

Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια.Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.

Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.

Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από το blog “Όχι στο όνομά μας” Το να το αναδημοσιέυσω και να υπογράψω είναι δυστυχώς το λιγότερο που μπορώ να κάνω, σήμερα. Το λιγότερο, όταν πάνω από 6.000 άνθρωποι κάνουν απεργία πείνας..!

Καλημέρα…

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Για τους φόβους μου

γράμματα παλιά
καθισμένα στο λαιμό
ανυπομονούν

και συ δήλωνεις παρών
αν και δεν είσαι
απών παραλαμβάνεις

κιεγώ άθλια
σε εκμεταλλεύομαι
γιατί μαφήνεις
μοναχά αυτό μπορώ


σε εκμεταλλεύομαι
κάθε που γεννάς
γιατί οφείλεις
στα μωρά του κόσμου, λες
τα αβύζαχτα

ευχαριστώ σε
που σαι κεί,για όσο
κι απαλύνεις... το φόβο,
για τους φόβους μου
το φόβο

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

τσουβάλιασμα

μόνο τον κώλο σου εγωιστικό κοπρόσκυλο του κερατά, μόνο τον κώλο σου και το μουνί σου... ζουμ σε σένα πάντα... τσουβάλιασες ανθρώπους ανάσες βιώματα, ένα αχταρμά τα κανες για σένα όλα, κομματάκια τους ανθρώπους... μωρή σκύλα είσαι... κόκκαλο κόκκαλο τους χώρισες τους ανθρώπους για να χεις να γλείφεις μια ζωή πεινασμένη, αχόρταγη, αχόρταστη...θλιβερή είσαι...όχι όχι επικίνδυνη είσαι,θλιβερά επικίνδυνη... χασάπης έκοψες κι έραψες κατά το δοκούν...ΑΝΘΡΩΠΟΥς, μωρέ, μες στο αίμα είσαι... δέσε σφάχτης... μυρίζεις... τώρα πια το μυρίζεις το αίμα, για όχι ακόμα... και τους έφτιαξες ένα αυτό που ήθελες σαν παιχνίδι,για τη συγκίνηση, για σένα μπας και λειψή δε νοιώθεις...λείψε κοπρόσκυλο, χάσου...γράψε τώρα λεξούλες μπας κιεξιλεωθείς, μπας και καθαρίσεις...γράψε και χτυπήσου... ανθρώπους μωρέ έχεις απέναντι ανάσες δάκρυα γέλια χέρια πόδια τι έκανες, μωρέ,δεν είναι παιχνίδι μωρέ, δεν είναι παιχνίδι η συγκίνηση... πως θα το συμμαζέψεις τώρα πως θα σε αντέξεις

για πάρτη μου

άχρηστη, πάλι αδύναμη μικρή ακινητοποιημένη, εσωτερικά προσανατολισμένη με το στόμα ανοιχτό χάνος που δεν αντέχει τον πόνο... συγχώρεσε με μωρέ, δεν έχω... δεν μπορώ δεν έχω προστάτη να σου στείλω μου... το λεγε κειος ο μικρός σηκωνόταν ξαφνικά απ το θρανίο του κι έπαιρνε το μολύβι του και το βαζε να βλέπει το ταβάνι και γω του λεγα κάτσε κάτω... άχρηστη, για πάρτη μου τον γείωνα... και μου λεγε δεν είναι μολύβι ραβδί είναι μαγικό, ούτε ταβάνι είναι, ουρανός είναι ανοιχτός... και μαυτό "καλώ τον προστάτη" μου λεγε... κι εγώ τρόμαζα με το φευγιό του παιδιού τρόμαζα που τον άβλεπα νανεβαίνει ο μικρός να μας αφήνει τους άχρηστους, τους φυτεμένους και να τον φωνάζει μαπελπισία τον προστάτη... όχι όχι δεν τον φώναζε... αυτός ήθελε νανεβεί να πάει μαζί με τον προστάτη κι εμάς να μας αφήσει να μας διαγράψει που του λέγαμε πως ζει σε ταινία πως δεν πατάει, πετάει, πως δεν είναι ραβδί μολύβι είναι , πως δεν είναι ουρανός, ταβάνι είναι...ναι ναι έλεγε να πετάξω θέλω,ξέρω ξέρω τι θα μου πεις... ξέρω ξέρω δεν υπάρχει αλλά κι εσύ δεν τον ψάχνεις εσύ δε θα θελες να υπάρχει... "καλώ καλώ τον προστάτη" κι εγώ εκεί να τον γειώνω να πατήσει γιατί αν πετούσε θα τον έχανα θα μαφηνε μόνη να πατάω... για πάρτη μου σου λέω για πάρτη μου τον γείωνα και τώρα μεκδικείται που τον καλώ και δεν έρχεται... δεν έρχεται να στον στείλω... σχώρα με μωρέ να πετάξω δεν μπορώ χρόνια πατάω, πατάω γερά καρφωμένη

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Βζζζζζζζζ....λες κουνουπάκι;

Νε ολί ζούδι;
βζζζζζζζζζζζ
Προλαβαίνεις ακόμα...
σου φεξε, τζάμπα
βζζζζζζζζζζζ

Άλλος πληρώνει
Εσύ αυτό που ξέρεις
βζζζζζζζζζζζζζζ
μ’αίμα δάγκαμα


Λαχείο φέτο
μεγάλο φθινόπωρο
βζζζζζζζζζζζ
Απεγνωσμένο

Λίγο ακόμα
εκλιπαρεις για δώρο
βζζζζζζζζζζζ
ζέστη άρρωστη

Λες κουνουπάκι;
Λες να τα καταφέρεις;
βζζζζζζζζζζζζ
Κατσαριδούλα;

Μη μου κρύβεσαι
Τονειρευόσουν πάντα
βζζζζζζζζζζζζζζζζ
Παντός καιρού να γίνεις

Τζάμπα

Τζάμπα ζούμε, τζάμπα
ο αέρας δωρεάν, το σύννεφο δωρεάν
τα ρυάκια, οι λόφοι δωρεάν
η βροχή, οι λάσπες δωρεάν
πεζός, δωρεάν
οι πόρτες των κινηματογράφων, δωρεάν
οι βιτρίνες, δωρεάν
το ψωμοτύρι δεν είναι, αλλά
το πικρό νερό, δωρεάν.
Χαράτσι,ακριβό η ελευθερία
η σκλαβιά, τζάμπα.
τζάμπα ζούμε, τζάμπα


Bedava
ORHAN VELİ KANIK

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Ψευδαίσθηση

Απελευθερώθηκα, από μια παλιά αγάπη.
Τώρα πια, όλες οι γυναίκες είναι όμορφες.
Το πουκάμισό μου καινούριο
έχω πλυθεί
έχω ξυριστεί.
Ήρθε η ειρήνη
Ήρθε η άνοιξη
Ο ήλιος βγήκε
Στο δρόμο έχω βγει,οι άνθρωποι είναι ήρεμοι
κι εγώ, ήρεμος είμαι


Illusion
ORHAN VELİ KANIK

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Για το τσιμπιδάκι...ποίημα






Ούτε βόμβα ατομική,
ούτε του Λονδίνου η σύνοδος
στόνα χέρι το τσιμπιδάκι
και στάλλο τον καθρέφτη...
στο μουνί της, ο κόσμος


Cιmbιzlι siir

ORHAN VELİ KANIK




Περιπέτεια

Ημουν μικρό, μικράκι
έριξα στη θάλασσα την πετονιά
μαζεύτηκαν ψαρούλια
τη θάλασσα, είδα

έφτιαξα ένα χαρταετό
με τούλια και κορδέλες
της ουράς του τα χρώματα, ουράνιο τόξο
μεμιάς... τον άφησα στον ουρανό
τον ουρανό, είδα

μεγάλωσα, έμεινα χωρίς δουλειά
πείνασα, χωρίς φαϊ έμεινα
με τους ανθρώπους ανακατεύτηκα,
είδα... τους ανθρώπους

ούτε απαγάπη, ούτε από ζόρι κώλωσα
ούτε από θάλασσες...απ τον ουρανό, ούτε
το τελευταίο που είδα, όμως...δε μαφήνει
το κάθε μέρα...της επιβίωσης...δε μαφήνει

του καήμένου, του ποιήτη...
αυτό, λέω...του πρεπε να δει



Macera

ORHAN VELİ KANIK



Για την πατρίδα

Και τι δεν κάναμε γιαυτή την πατρίδα
μερικοί, πεθάναμε
μερικοί...λόγους βγάλαμε



Vatan icin

ORHAN VELİ KANIK

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Τηλέφωνο για ραντεβού...στον απαπάπαπάγιατρό!!!

Καλημέρα

Γεια σαααας (με ελαφρύ αναστεναγμό)

Θα θελα να κλείσω ένα ραντεβού

Γιαααα νακούσουμε;

Για αύριο ας πούμε...Τετάρτη, μπορείτε;

Τι πρόβλημα;

Έσπασε ένα δόντι μου... (τρία είναι σπασμένα...αλλά τι να σου λέω τώρα...)

Μεσημεράκι;

Δηλαδή;

Μία;

Εντάξει

Ονοματάκι;

Ρούλα καραμήτρου

Ο.Κ....γειααααα

Γεια σας!!!!!!


Μαρέσει να μη λέω πολλά ο γιατρός...άμα μαρέσει και να ...μην παίρνω πολλά...κι άμα μαρέσει κι όταν θα πέσει παγωνιά...που πέφτει πάντα άμα τη θέα της γαμωκαρέκλας... να φτιάχνω κήπους σαν ολόγιομο φεγγάρι στη σκηνή...ή έστω έχω διάθεση να το προσπαθήσω...μπορεί και να τη γλιτώσουμε τη μασέλα...
Α, να δούμε σαν να έχω καλό προαίσθημα, μετά το τηλεφώνημα




Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008

Μπρε κου μπρε ρα μπρε στη μπρε κα

Και εν δύο τρία χοπ!

κε κου κε ρα κε στη κε κα!

αι μωρε πως κου...ου..ου πως ρα, πως στη, πως κα..α..α!

μαρί κου, μαρί ρα, μαρι στη, βρε, βρε στη...μαρι κα!

ολέο κου
ολέο ρα
ολέο στη
ολέο κα!

τζουστ ταραραμ κου, τζουστ ταραραμ ρα, τζούστα, τζούστα στη... τζουστ κα!

κου...ρα...στη...κα!

κ...ου...ρ...α...σ...τ...η...κ...α!

κο..υ..ρα..στη..κα......μη και με πεις ω..ρα..ι..ος κα..ι..ρος για θαπαντήσω!

Αει μωρε ζλάπια (χτύπημα στο γόνατο!)...φέγατι και κουράστκα σήμερα!
Σκόρπσα συ λιέω, σκόρπσα

Α... θα μας τριλάνς Ελενίτσαμ κουράσκα και κουράσκα...ολημερίς κι ολονυχτίς το λούαμε...το βράδυ χτενιζόταν!

Μανταμίτσα... το λοιπόν...σιλανσιέ, τουμπεκί...για κουράστηκε το παλουκάρι, γκέγκέ μανταμίτσα;

Νύχτααααα!

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Φουρφούρι μου πήρες μωρέ;

Μην τυχόν και το ξεχάσεις κακομοίρη μου φορφούρι χρωματιστό …μην έρθεις χωρίς φουρφούρι… να το φυσάμε να τρέχουν οι άκρες του να κυνηγιούνται οι γωνιές του και να μην προλαβαίνονται, ποτέ να μην προλαβαίνονται μόνο να κυνηγιούνται, φουρρρρρρρ, φουρρρρρρ το κόκκινο να πάει να χτυπήσει τον ώμο του πράσινου και κεινο να φεύγει…φρρρρ φρρρρ για κυνηγάει το κίτρινο που λάμπει και φρουπ… μεμιάς κι αυτό να του ξεφεύγει για το μπλε που δεν το φτάνει και κείνο στο κατόπι το μωβ που ναι ακριβοθώρητο και μόνο την πασχαλιά μυρίζει…μη μωρέ το ξεχάσεις…και δε θα γίνει ο κύκλος αλλιώς…για θα το βάλουμε στη γλάστρα μετά, στο χώμα θα το μπήξουμε να 'ναι στέριο κι από μακριά θα το κοιτάμε και κείνο φρρρρρ…φρρρρ…φρρρρρ θα γυρίζει και θα γυρίζει και θα γυρίζει μόναχο…φρρρρ…φρρρρ….φρρρρρ και θα τις ενώσει τις γωνιές… κύκλο θα φτιάξει…ένα …χρωματιστό… δε θα γίνει ένα, αλλιώς…αέρα και φουρφούρι…αέρα και φουρφούρι, χρωματιστό, φέρε μου…μην έρθεις χωρίς φουρφούρι


Μπουμπού μου, κάτσε φρόνιμα

Μπουμπού μου, τι σου κάνανε
και ύπνος δε σε πιάνει
καντή μου, πες να σε χαρώ
τιν’ τούτο το φιρμάνι

ισόβια με δίκασες
νταλγκάς να με βαραίνει
πες με πώς να δικαιωθώ
πως μπλέχτηκα η ψημένη

Μπουμπού μου,μη μπερδεύεσαι
κούνησες την ουρά σου
μην τώρα μυξοκλαίγεσαι
για θα βρεις το μπελιά σου

και το ισόβια δεσμά
που δεν καταλαβαίνεις
μπορώ να κάνω πάραυτα
βουνό να ανεβαίνεις

και δε σε κόβω, βρε μπουμπού
ναντέχεις ανηφόρα
τα έχεις τα κιλάκια σου
τι να τα λέμε τώρα

κυρ δικαστη κατάλαβα
άλλο δε θα ρωτήσω
αχ, τι το ήθελα ουρά
στερνά να σε γνωρίσω

κι από μπουμπού, τρελή μπουμπού
τωρά μπουζουριασμένη
και σε σεβντά, ντελή σεβντά
τωρά παραδομένη



Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Την Ιστανμπούλ ακούω



Την Ιστανμπούλ ακούω, τα μάτια μου σαν κλείνω
τα φύλλα στα δέντρα, σιγά σιγά κουνιούνται,
προτού αρχίσει να φυσάει το ελαφρύ αεράκι
τα κουδούνια των νερουλάδων από μακριά, από πολύ μακριά
χτυπούν ασταμάτητα
Την Ιστανμπούλ ακούω, τα μάτια μου σαν κλείνω

Την Ιστανμπούλ ακούω, τα μάτια μου σαν κλείνω
τα πουλιά περνάν από ψηλά σμάρια, σμάρια που λέμε
ενωμένα κραυγή, κραυγή
στα νταλιάνια τα δίχτυα τραβάνε
μιας γυναίκας τα πόδια στο νερό ακουμπάνε
Την Ιστανμπούλ ακούω, τα μάτια μου σαν κλείνω

Την Ιστανμπούλ ακούω, τα μάτια μου σαν κλείνω
δροσερό δροσερό Καπαλί τσαρσί
Μαχμούτπασά, που τιτιβίζεις ασταμάτητα
σαν τις αυλές τις γεμάτες περιστέρια
μυρωδιές ιδρώτα στο όμορφο αεράκι της άνοιξης
Την Ιστανμπούλ ακούω, τα μάτια μου σαν κλείνω

Την Ιστανμπούλ ακούω, τα μάτια μου σαν κλείνω
στο κεφάλι μου το μεθύσι παλιών κρασοκατανύξεων,
αμυδρό φως στης βάρκας τη φωλιά,
μέσα κει που κόβει το βουητό του νοτιά
σένα σπίτι του γιαλού, στο Βόσπορο
Την Ιστανμπούλ ακούω, τα μάτια μου σαν κλείνω

Την Ιστανμπούλ ακούω, τα μάτια μου σαν κλείνω
ένα κορίτσι περνάει απ’ το καλντερίμι
βρισιές, τραγούδια, πειράγματα
κάτι της πέφτει απ το χέρι
τριαντάφυλλο πρέπει να ναι
Την Ιστανμπούλ ακούω, τα μάτια μου σαν κλείνω

Την Ιστανμπούλ ακούω, τα μάτια μου σαν κλείνω
ένα πουλί σπαρταράει στα φουστάνια της
ξέρω, αν το μέτωπό σου είναι ζεστό ή όχι
ξέρω, αν τα χείλια σου είναι υγρά ή όχι
πίσω απ τις φυστικιές ανατέλει ένα άσπρο φεγγάρι
το καταλαβαίνω απ τους χτύπους της καρδιάς σου
Ιστανμπούλ σακούω




İstanbul'u dinliyorum

ORHAN VELİ KANIK







Θέλω

μες στις συλλαβές… ανάσες μετράς, ακούς… ζώντα παιδεμό… άλλοτε νερό που κυλάει κερνώντας ζωή στα χέρια… άλλοτε στάλα αρμυρή ιδρωμένου εργάτη, σκαφτιά… κι άλλοτε δάκρυ κοριτσιού… για τέλειωσε το καλοκαίρι

κάποτε όμως… γεροντοσάλια στάζουν που δε θυμούνται… μυρίζει μούχλα το νιώθω που έγινε ξέρω, κατοχή…χειρίζομαι σε,σου δείχνω πόσο πάει… το απόφθεγμα

του σκατομυαλού… τις ασκήσεις σας, όρσε! Θέλω της ψυχής!
να νιώσω, μαζί… θέλω με υπερβολή… ασκήσεις ψυχής

δε θέλω γλαρους… τρύπα στο κεφάλι μου,λάκο νανοίγουν


θέλω να τους χαρίσω το κεφάλι μου…γλαροφωλιά να χτίσουν…για να σας σβήσουν




Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

Γιαννοευτύχης, μαμά;

χρυσαφιά μπούκλα
μιλάει με τα χέρια
ακαταπαυστα

υποκάμισο
καρώ στριφογυρνάει
ψάχνοντας θέση

από αγκαλιά
σαγκαλιά μουτσουνιάζει
μπομπιρίζοντας

άξαφνα... τέλος
άμα τη εμφανίσει
φευ, του ιατρού

κολοκυθάκι
άλαδο στο καρότσι,
έκπτωτος Γιάννης

γκρίνια, πιπίλα
πανικός… χαιρετώ σας
παίδες, ο γιατρός

αναστεναγμός
μάτια ερωτηματικά
μαμά μιαγκαλιά;

κι ένα κομμάτι ψίχα
στο λάδι βουτιά
Γιαννοευτύχης, μαμά;



Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

Και τώρα;




Ωρέ πώς μπλέξαμε;





Τώρα πώς τηνεκοπανάμε δεν ξέρω

Ούτε κι απόψε

Ούτε κι απόψε δε θα μπορέσω να σου πω, πόσο σε θέλω. Ούτε κι απόψε λέξεις θα βρω να το χωράνε. Μακάρι να ξερα να σου το ζωγραφίσω…το κόκκινο θα στο λεγε.
Μα έχει λέξεις, που να χορεύουν;Θα θελα να μπορούσα να σου το τιτιβίσω…μήπως ο σπίνος που σου έστειλα…πες μου, πως σε βρήκε
Ούτε κι απόψε λέξεις θα βρω, που να αντέχουν.Μακάρι να γινότανε και να σου το θροϊσω…το καραγάτσι θα σου το λεγε
Πες μου πού έχει λέξεις να σε διψάνε; Θα θελα να σου το πω με το φλοίσβο της...να σου το φλοισβομουρμουρίσω, μωρέ...πώς θα ταν...ακούγεται...όχι δεν ακούγεται δεν ακούγομαι...όχι όχι...όχι δε μακούς...θυμάσαι...όχι... όχι...όχι...μήπως...μήπως σε βρήκε…η θάλασσα… πες μου, πως σε βρήκε
Ούτε κι απόψε λέξεις θα βρω, να τις μυρίσεις…βγες έξω… μύρισε τη νύχτα…απ αυτήν δεν ξεφεύγεις, ακούγεται...ίσως αυτή μπορέσει

Δε θα'ρθει

Η μεγαλοκοπέλα νύχμμμφη ιδρωμένη, αγχωμένη, λασπωμένη τρέχει μες στη βροχή με το στόμα ανοιχτό, προσπαθώντας να δει…πώς, πώς κλέβεις προτεραιότητα.
Τρέχει μες στο δανεικό της αμάξι με δανεικά κουράγια απ τα ραδιόφωνα, που εύχονται καλή ευκολία παίζοντας τραγούδια που φωνάζουν το… δεν πάει άλλο. Κι όμως πάει, αρκεί να ξέρεις… να τη διεκδικήσεις. Πάει με φάσκελα με βρισιές με σφήνες με τις μπουνιές, μα όμως πάει. Πάει αρκεί να μην τραγουδάς. Αρκεί να κοιτάς μόνο το φανάρι περιμένοντας ν ανάψει το πράσινο. Πάει αρκεί να μην κοιτάς δεξιά αριστερά, τους άλλους. Αρκεί να κοιτάς μόνο μπροστά, ψάχνοντας για το κενό στην ουρά και για την κατάλληλη ευκαιρία για να το τσακώσεις. Πάει αρκεί ναντέχεις το γκρίζο. Αρκεί να μη σε πιάνει η πόρτα του λεωφορείου.Πάει αρκεί να σ έχει δει ο εισπράκτορας.
Μα χώσου και συ ευλογημένη, βγάλε το νυφικό και χώσου. Δε θαρθει, σέστησε ο Θερμαϊκός, δεν υπάρχει, τον ακύρωσαν οι εισπράκτορες
Κατά που να θυμώσω δεν ξέρω, με μένα που σε χω τόσο ανάγκη και δε σε διεκδίκησα, με σένα που ακύρωσες το όμορφο, για με σένα που χρόνια τώρα μου λες πως λάθος βλεπω.


Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Δεκαοχτούρα στο μπαλκόνι μου

θα σε αδειάσω
για να μπορώ να σε βρω
χαμογελαστή
τώρα που με ψάχνεις

θα σε αδειάσω
μάνα με λυγμό βουβό
θα ξημερώσω

για όλα τα πριν
που μου τσιγκουνεύτηκες
που δε γυρίζουν

που παραμύθια
δε μου πες να κοιμηθώ
πιστεύω να χω

πες μου τώρα πες
πως είναι παραμύθι
το δε γυρίζουν
πως είναι παραμύθι
η ανάγκη μου
πως είναι παραμύθι
πως θα πεθάνεις

δεκαοχτούρα
στο μπαλκόνι μου, έλα
ξεγέλασέ με


μυρωδιά φέρε
από την καλημέρα
γελαστού παιδιού

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Με μυρωδιά εκείνης

η μάνα σου με έστειλε
και μου πε πως σου το χρωστα
βροχή να γίνω μου πεμψε
να μέχεις να με τραγουδάς

σταυτί σου μου πε να κλειστώ
να σε γλυκοχαϊδεύω
στο φως σου μου πε να κρυφτώ
για σένα να χορεύω

τραγούδι σα γουργουρητό
να μη φοβάσαι μοναχό
να χεις τις νύχτες φυλαχτό
με μυρωδιά εκείνης


κάθε σταλίτσα μου ανάσα
στο χώμα τούτο απού πατάς
κάθε σταγόνα μου λουλούδι
να το χεις να μοσχοβολάς


μα κι η βροντή μου κάλεσμα
για μια αγκαλιά πνιχτή
χέρι σου τείνει, μάτια μου,
έλα μου, μη και κρυφτείς

η μάνα σου με έστειλε
και μου πε πως σου το χρωστά
βροχή να γίνω μου πεμψε
να μέχεις να με τραγουδάς

σταυτί σου μου πε να κλειστώ
να σε γλυκοχαϊδεύω
στο φως σου μου πε να κρυφτώ
για σένα να χορεύω

τραγούδι σα γουργουρητό
να μη φοβάσαι μοναχό
τις νύχτες να χεις φυλαχτό
με μυρωδιά εκείνης

Για ύπνο

παιδούδι αρμό
μη και πατήσεις, μόνο
το άσπρο κοίτα

μπαμπακότουφες
του ουρανού χιονάτες
ύπνο κεράστε

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008

Παιχνίδι παλιό

Κάθετη πτώση
από πιλότος, ράκος
μικρέ ελέφα


χώρο που πιάνεις!
βαρύς και σκονισμένος
κιαληθωρίζεις!


ήρθ’ η ώρα σου
θαγοράσουμε άλλη
χαριτωμένιά

κιόραλη αυτιά
υπομονή και θα ρθει
η σκουπιδιάρα

εκτός,εκτός αν
ταφεντικό γουστάρει
γατιά με χίλια

φωλιά ‘μα κάνουν
το μαλακό σκουπίδι
και γουργουρίζουν

χρήσιμος γίνε
παλιό παιχνίδι κι ίσως
τη σκαπουλάρεις

πίσω στη μάντρα
στα ξυλάδικα, Ντάμπο
αναλώσιμος



Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Ξεκλείδωσέ την, αν σε κόφτει...αμπώς!

Έχω μια κλειδαριά που έχει 40 αριθμούς από το 0-39 και λειτουργεί με συνδυασμό τριών

αριθμών.Για να ξεκλειδώσει πρέπει να ξεκινήσω από το 0, να γυρίσω δεξιά στον πρώτο

αριθμό, μετά αριστερά στο δεύτερο και τέλος δεξιά στον τρίτο.Για να θυμάμαιτους

αριθμούςμου, έχω γράψει πίσω απ' την κλειδαριά τον εξής μυστικό κανόνα:123+2235+249 δηλ.:

α)οπρώτος αριθμός είναι μονοψήφιος (1) και διαιρείται με τους αριθμούς 2 και 3

β)ο δεύτερος αριθμός είναι διψήφιος (2) και διαιρείται με τους αριθμούς 2,3 και5

γ)ο τρίτος αριθμός είναι διψήφιος (2) και διαιρείται με τους αριθμούς 4 και 9

Βρείτε τους 3 αριθμούς που ανοίγουν την κλειδαριά μου

Πλαίσιο: Παιδιά έκτης δημοτικού, μέσα Οκτώβρη διδάσκονται τα κριτήρια διαιρετότητας για το 2,3,4,5,9, 25,10,100,1.000

Εκδοχή πρώτη: Αφού τα παιδιά τσακώσουν το θεωρητικό κομμάτι κάνοντας καμιά δεκαριά εφαρμογές λύνουν 3 ασκήσεις λιγουλάκι πιο σύνθετες απ τσι εφαρμογές και μετά λύνουν αλλά 3 προβληματα, ένα εκ των οποίων είναι το προηγούμενο ευφάνταστο και αφού τελειώσουν... κάνουν και μια δραστηριότητα με προεκτάσεις... κατασκευάζουν σε ομάδες από έναν πίνακα που να έχει έναν κριτήριο διαιρετότητας διατυπωμένο με δικά τους λόγια, το οποίο να συνοδεύεται από μια εικονογράφηση που να το επεξηγεί . Α....και...αναρτούν τους πίνακες στην τάξη τους...σε 45 ΛΕΠΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΡΚΕΙ Η ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΩΡΑ!!!!........ήήήή..........................................................

Εκδοχή δεύτερη: Ο αδύναμος κρίκος απεργεί και μετά την πορεία σκέφτεται τι σκατά θα κάνει με τούτο το μάθημα!!!

Εκδοχή τρίτη. Ο αδύναμος κρίκος δεν απεργεί και σας στέλνει πακέτο... με ασκήσεις και προβλήματα να τα λύσετε στο σπίτι...άντε τη δραστηριότητα με τις προεκτάσεις δε θα σας τη στείλει, μη σας βάλει και σε έξοδα ναγοράσετε και χαρτόνια

Καλή ευκολία, βρε :)



Υ. Γ. Οι μαθητές της έκτης τάξης αφιερώνουν στα σχολειά τους, στους δασκάλους τους και στη συγγραφική ομάδα του καινούριου τους βιβλίου


Καντίρ αγά


κάποτε εφτά
σήμερα, ούτε ένα
δεν παλεύεται

Ξινή μυρωδιά

φτέρη του δρόμου
στη στροφή ακυρώνεις
το μη παρέκει

μου τείνεις τώρα
παιδιά ροδιάς στη χούφτα
πονάει γιαβρί

ξινή μυρωδιά
όπως κάθε που χαλά
άσπρο γιασεμί

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Γαβροντολμαδάκια

Και είπε ο Μπάμπης ο σουγιάς

Το λοιπόν αδέρφια προχτέ πήγα στο Βόλο να οργανώσω τα παόκια εκεί και κάναμε τη σύσκεψη σένα τσιπουράδικο και κει που μιλάγαμε σκάει μεζές απίστευτος…γαβροντολμαδάκι, ναι, ναι γάβρος τυλιγμένος σε αμπελόφυλλο σε λέω με το κρεμμυδάκι και τη ντοματούλα του…ωχ το πρώτο γκολάκι…την πιπερίτσα του…ωχ και το δεύτερο και μπόλικο λεμονάκι …ωχ πως τσούζει μην τα ρωτάς σε λέω…και με ήρθε ιδέα να το ρίξουμε σύνθημα το γαβροντολμαδάκι, να μυρίσει η Τούμπα μεζέ να λαλήσουν τα γαβράκια.

Ακούτε τα πρώτα κι όποιος έχει κι άλλο ιδεάκι ας πει να γίνει παιχνίδι, νταβανάς ρε παιδί νανάψουν τα αίματα


Γάβροντολμαδάκι
θα σε φτιάξω ρε γαβράκι
θα σε κάνω στο ταψί
μες την τούμπα που γαμεί

γαβρο ντολ μα δά κι
γαβρο ντολ μα δά κι
τσουζει το γκο λά κι
σαν το λεμο νά κι


δε γαμείς που δε γαμείς
γάβρε κακομοίρη μου
μες την τούμπα σαν φανείς
ντολμαδάκι θα γενείς


γαμιέστε γαβράκια
ρουφήχτε τα γκολάκια
η τούμπα κερνάει
τα ντολμαδόγαβράκια

πωπωπω πωπωπω
τι τσιμπούκι ζηλευτό
ντολμαδάκι τυλιχτό
το γαβράκι το μικρό


η τούμπα τυλίγει
γαβρό σε φυλλαράκι
ρε Μπάμπη γαμάτο
το γαβροντολμαδάκι


Υ.Γ. Από τη Σαρκοζί για το Μαράκι το ακανόνιστο


Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

Κλαριντζής και κλαρινετίστας

Αμερική, Νέα Υόρκη δεκαετια του 30.
Τόνειρο έχει γίνει εφιάλτης κι ο Μπένυ Γκούντμαν προσπαθεί να διασκεδάσει ανθρώπους κι εντυπώσεις






Ένας κλαριντζής ο Βασίλης Σούκας, ξεκινάει απ την Ελλάδα... αυτός να θυμίσει... το ξεχασμένο τόνειρο.


Powered by eSnips.com




Σόλα τα τραπέζια έλληνες μετανάστες, άντρες...εκτός από ένα, όπου μια παρέα Αμερικανών πίνει ουίσκυ, κάνοντας φασαρία. Ένας τύπος, μόνος του, ζητάει απ το Σούκα ένα ηπειρώτικο μοιρολόι, αυτός ξεκινάει να παίζει...ο άνθρωπος αρχίζει και κλαίει και του κάνει νόημα να ρθει να παίξει κοντά του... και του δείχνει ταυτί του...η διπλανή παρέα των Αμερικάνων σταματά και παρακολουθεί.







"Σου λέω πρέπει να ρθεις να τον ακούσεις τον Ελληνα, παίζει κλαρίνο, αυτοσχεδιάζει, αλλά όχι σαν κι εμάς...τον άκουγε ο τύπος κι έκλαιγε, πρέπει να τον ακούσεις να μας πει...να μας δείξει, πως το κάνει. Μπορούμε να κάνουμε ωραία πράγματα μαυτόν τον Ελληνα να κάνουμε μουσικές ωραίες" είπε την επομένη στον Μπέννυ Γκούντμαν, ο συνεργάτης του





Το ίδιο βράδυ πήγαν στο μαγαζί, ο Σούκας είχε αρχίσει να παίζει. Στο διάλειμμα τον φώναξαν στο τραπέζι τους κι ο Γκούντμαν του ζήτησε να του δείξει, να του μάθει... πως παίζει το κλαρίνο, έτσι αλλιώτικα.

Τι να του πω, μωρέ τι να του μάθω... είπε στο γκαρσόνι που μετέφραζε. Άει πε του... το βάζεις στο στόμα, βάζεις και τα δάχτυλά σου τόνα δίπλα στάλλο... φυσάς και σιγά σιγά παίζεις...τι πως παίζεις, έτσι παίζεις να του πεις. Σιγά σιγά και θα μάθει.
Άει παγαίνω τώρα πε του κι ο ξανθός ο ζημιάρης είναι δω πάλε και ζητάει τα "κλάμματα" και τη "Μαριόλα" νακούσει. Πάω να του το λαλήσω του ανθρώπου σταυτί να το φχαριστηθεί. Άει και καλή ευκολία πε του μίστερ



Powered by eSnips.com



Υ.Γ.1 Το περιστατικό είχε δημοσιευθεί στο Δίφωνο...πότε...κάααποτε, σάμπως θυμάμαι...και σεις όλα να τα μαθαίνετε, πια!!

Υ.Γ.2 Τα "κλάμματα", όπου παίζει ο Σούκας, όντως και τη "Μαριόλα" κερνάει το Νατασσακι

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Υπογράφουμε!!!!

στης λυγερής

Επειδή

1.Διακόπτουν την επιχορήγηση των Μονάδων Ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης παιδιών και εφήβων

2.Διακόπτουν την επιχορήγηση 370 ξενώνων προστατευόμενης διαβίωσης ενηλίκων

3. Καθυστερούν εδώ και μια τετραετία την προμήθεια ειδικού ακτινοθεραπευτικού μηχανήματος για παιδιά με καρκίνο, στο Νοσοκομείο παίδων Αγία Σοφία...ΕΝΩ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΤΡΩΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΛΙΜΟΤΑΓΑΡΑ ΠΟΙΟς ΘΑ ΤΑ ΤΣΕΠΩΣΕΙ


Προχτέ διάβασα μια ευχή προς όλους μας από την Κρήτη

να μη δώσει ο Θεός να καταλάβεις πόσο δυνατός είσαι...

ΓΙΑΥΤΟ
ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ

ΣΤΗς ΛΥΓΕΡΉς