Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Καλή χρονιά, απ τη Μαρία

Θα σας πω μια πραγματική ιστορία που εύκολα διαπιστώνεται αφού γράφω με το όνομά μου. Δυο στενά κάτω από το σπίτι μου, στο άλλο στενό μένει ένα ζευγάρι. Οπως είναι φυσικό στην εποχή που ζούμε δεν τους ήξερα καλά. Για κάποιο καιρό έβλεπα τον κύριο μόνο τουΗ σύζυγος πουθενά.. Κάποια στιγμή τον ρώτησα”Έπαθε εγκεφαλικό μου απάντησε έχει παράλυτο το ένα χέρι και το ενα πόδι. Ήταν καλοκαίρι λίγες μέρες πριν την ονομαστική μου εορτή.
“Θα με τιμούσατε αν ερχόσασταν μαζί της στο σπίτι μου για ένα κρασάκι”.
Μα.. Δεν έχει μα..Θα έρθω εγώ τότε απάντησα. Πως την είδα μην ρωτάς ακόμα δεν ξέρω..
Τελικά ήρθαν. Η γυναίκα γύρω στα 55 σε άσχημη κατάσταση. Βάλαμε μουσική. ήταν η οικογένειά μου, ο Γιώργος και κάποιοι καλοί φίλοι.
Την έπιασα “κυρία Βάσω χορέψτε μαζί μου” Όπως ήταν φυσικό , αρνήθηκε και με κοίταξε σαν τρελή.Ελάτε θα σας κρατάω. Την κρατούσα εξ ολοκλήρου πάνω μου. “Μην φοβάστε έχετε και άλλο χέρι και άλλο πόδι, χορέψτε με αυτά” Η γυναίκα μετα απόλίγο πήρε θάρρος. Στηρίχτηκε στο καλό της πόδι και έκανε κινήσεις.. Το χάρηκε. Φεύγοντας με αγκάλιασε και με φίλησε. Ευχαριστώ παιδί μου είπε. Τώρα ποιός έκλαιγε περισσότερο; Μάρθα Βούρτση και Βάλε τρέλλα σας λέω.
Τώρα αυτή η γυναίκα πήρε θάρρος. Περπατά κουτσαίνοντας μόνο λίγο και ακόμα έρχετε σπίτι..Δεν υπάρχουν μόνο αχάριστοι άνθρωποι. Υπάρχει ευγένεια ψυχής ακόμη.. ΄Κρατάμε λοιπόν τους “καλούς” για εμάς και αφήνουμε του άλλους στα Goodys. ;Όσο για την παιδεία, ας κάνουμε ότι μπορεί ο καθένας γιατί αν περιμένουμε από τους άλλους σωθήκαμε.


Υ.Γ. Ένα σχόλιο στον Allu Fun Marx απ τη Μαρία...δεν την ξέρω, μάλλον δεν την ήξερα...από σήμερα την ξέρω...στη γεια σου Μαριώ :)

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Τελικά...

...για πείτε με είναι για δεν είναι ανοιχτά αύριο τα μαγαζιά;
Γιατί μέχουν περισσέψει τρία ευρώ απ το δεκαπενθήμερο και θέλω να πάρω κάτι...κάτι ρε παιδί δεν ξέρω τι ...μα κάτι να συνεισφέρω κι εγώ...να βοηθήσω τη χώρα να σηκωθεί να ορθοποδήσει

Αχ βρε γελάσαμε και σήμερις :))))))))))))))

Το άλλο με τον Τοτό θα σας το πω αύριο...όλο και κάτι, μπορεί να ανακοινωθεί από χείλια υπεύθυνα

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

Χρόνια πολλά

...και θα πρόσθετα και ψώνια καλά!!!!
Ευχή του ευφάνταστου δημάρχου μας που έδωκε δωρεάν πάρκινγκ στους δημότες της πόλης...αρκεί να προσκόμιζαν το κάτι τις τους...μια αποδειξούλα μωρέ...τι ν μια αποδειξούλα των 50 τουλάχιστον ευρώ...ρε τι έχουμε πάθει, αδέρφιαααααα ακόμα και το πνεύμα για να σε βρει ευρώ ζητάει, μες στο χορό και το πνεύμα στο χορό τον πηδηχτό και μεις οι καραμητραίοι που είπαμε να το βρουμε τζαμπαντάν, άδουμε αναντάν μπαμπαντάν...ψάχνοντας

Πνεύμα πνεύμα που είσαι πνεύμα
πνεύμα πνεύμα που θα σε βρω;
Πνευμα πνεύμα κάνε ένα νευμα
πνεύμα πνεύμα να σε χαρώ

Και το πνεύμα που χει πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ τελευταία απαντά απαξιωτικά

Άιντε ρε καραμήτρο που με θες και πνεύμα δωρεάν

και άδει κι αυτό

αστο άστο βρε συ ρουλίτα άστο άστο του χρόνου αλλιώς
του χρόνου θαρθω να σε βρώ κάνε κουμάντο μον τα ευρω
για να σε βρω για να σε βρω το πνευμα εγώ το λαμπερό


Οπότε εμείς οι καραμητραίοι αδέρφια γιοκ πνεύμα φέτο...αλλά πίσω έχει ο καραμήτρος την ουρά ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ εμείς

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΡΑΣΙΑ ΑΔΕΡΦΙΑΑΑΑΑ, ΕΜΕΊς!!!

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

προκύρηξη για τους γονείς μου

Ξέρω ότι σας χρωστάω πολλά. Με γεννήσατε, με ταίσατε, με ποτίσατε, με αναθρέψατε. Με αγαπήσατε κιόλας. Ετσι λέτε τουλάχιστον. Γιατί τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.

Με φέρατε σ’ένα κόσμο όπου είσασταν αναγκασμένοι κάθε μέρα να με παρατάτε και να τρέχετε για δουλειές. Με φέρατε εδώ και μετά ψάχνατε που να με παρκάρετε. Με πήγατε στο σχολείο κι επειδή δε σας έφτανε αυτό με τρέχετε σ’ένα σωρό φροντιστήρια και μαθήματα και μου φυτέψατε το άγχος για το αβέβαιο μέλλον μου. Αφού ήταν τόσο αβέβαιο το μέλλον μου, αφού ακόμα κι αυτό τον πλανήτη τον έχετε κάνει επικίνδυνο γιατί με φέρατε εδώ; Ποιά είναι η ζωή μου εμένα; Οι δύο ώρες τηλεόραση και games την ημέρα;

Θέλω να γνωρίσω τον κόσμο, να ανοίξω φτερά να πετάξω και να τα δώ όλα σε μιά στιγμή. Θέλω να βγώ έξω, να γνωρίσω τους άλλους, να παίξω να διασκεδάσω, να νοιώσω χαρά και να μη με νοιάζει ότι αύριο θα πάω σχολείο αδιάβαστη. Θέλω να ονειρεύομαι ένα κόσμο που δεν θα ψάχνουν να με παρκάρουν, που δε θα έχουν πάντα δουλειά, που δε θα είναι επικίνδυνο να γνωρίσω ους άλλους, που δε θα με τρομάζει το μέλλον, που δε θα έχει αφεντικά και δούλους.


Βλέπω τη μιζέρια σας αλλά δεν έχω συνηθίσει σ’αυτήν και δεν θέλω να συνηθίσω. Δε θα σκύψω το κεφάλι επειδή το σκύψατε εσείς. Δε θέλω να γίνω ούτε δούλος ούτε αφεντικό κανενός, θέλω να με αφήσετε ήσυχη.

Αυτά τα μαντρόσκυλα με τη στολή που σας τρομάζουν δεν τα φοβάμαι. Εσείς βλέπετε σ’αυτά κάποια τάξη κι ασφάλεια. Εμένα πάψτε να με κοροϊδεύετε γιατί βλέπω καλά ότι αυτή η τάξη είναι υποκρισία όσο για την ασφάλεια, οι ίδιοι είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος.

Είναι τα σύμβολα της εξουσίας. Της δικής σας, των δασκάλων, των πολιτικών, των μεγάλων που ζούν έτσι. Εσείς μάθατε να ζείτε έτσι εγώ όχι. Αν θέλουν να τα βάλουν μαζί μου αλίμονό τους. Δεν έχουν καμία ελπίδα και να το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Είμαι οργισμένη κι επικίνδυνη. Και είμαστε πολλές και πολλοί, είμαστε παντού, είμαστε ακόμα και μέσα στα σπίτια των φονιάδων. Δεν μπορούν να κρυφτούν από μας όπου κι αν σταθούν. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμείς θα μείνουμε όρθιοι, όχι εκείνοι.

Μη μου θυμώνετε, αυτό που με μάθατε κάνω. Μου είπατε ότι η εξέγερση είναι μπάχαλο και καταστροφή. Τώρα που εξεγείρομαι μπάχαλο και καταστροφή θα πάρετε.

Σας αγαπάω. Με το δικό μου τρόπο αλλά σας αγαπάω.

Εχω όμως να φτιάξω το δικό μου κόσμο για να ζήσω τη δική μου ζωή ελεύθερη και για να το κάνω αυτό πρέπει να καταστρέψω το δικό σας κόσμο. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα. Για να το πω με δικές σας λέξεις: αυτή είναι η δουλειά μου.


Αναδημοσίευση απ το Συντονιστικό Σχολείων Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος

Υ.Γ. Που θα μου πας ρε κόσμε...θα σε ξεμάθω εγώ, αργά ή γρήγορα έλεγε μια ψυχή...όχι πολύ καιρό πριν

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Και είπε ταφεντικό

« Η έννοια αυτοπροσδιορισμός είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να αναφερθεί σε ανήλικα παιδιά, σε άτομα με νοητική ή νευροψυχική αναπηρία και γενικότερα σε άτομα που δεν έχουν ολοκληρωμένη προσωπικότητα και δεν είναι υπεύθυνα για τις πράξεις τους»

και σου πα…μη βρε, μη… μη λες έτσι για θα μας πάρουν με τις ντομάτες σε λέω… έλα να σου πω να σου ξηγήσω, έλα…μη φοβάσαι βρε…χαλάρωσε τη γραβάτα σου …όι τόνειρο…δε θα σου ξηγήσω τόνειρο… αυτό το κρατάς εσύ, ακόμα…γιατί αυτά, που λέει κι η λυγερή δεν μπορούν να βγουν στο δρόμο να σας χαλάσουν τη ζαχαρένια…ακόμα αφεντικό…το δικαίωμα στόνειρο να σου ξηγήσω:

Δεν είναι μωρέ κάτι
Δεν αναφέρεται σε κάποιους και κάποιους όχι
Δεν είναι φρούτο που ωριμάζει μόναχο κάπου έξω απ το δέντρο και στις 12 και ένα… μόλις κλείσεις τα 18 …φλαπ σου ρχεται στο πιάτο…αλήθεια αφεντικό τη γραβάτα σου… μόνος σου τη διάλεξες;

Εντάψει λοιπόν με τα δεν…γκέγκε τι δεν είναι;

Τώρα τι είναι με βούλες και σφραγίδες που σαρέσουν…ερευνητικά δεδομένα απ τα εξωτερικά, που χουν μεγάλες βιβλιοθήκες και πανεπιστήμια…που τα προσέχουν και τους δίνουν και κανά δυο παράδες για να χουν ερευνητικά δεδομένα. Έλα μωρέ μην τσιτώνεις για καλό στα λέω… για θα πας σε κανά συνέδριο και θα σε ρωτήσουν τι θες να φας και θα ψάχνεις τη γυναίκα σου να σου θυμίσει τι σαρέσει

Θέλω και μπορώ το λοιπόν είναι αφεντικό ο αυτοπροσδιορισμός, πράξη είναι

Να προτιμάω
Να επιλέγω
Που και με ποιον θέλω να ζήσω
Τι δουλειά θέλω να κάνω
Ποιοι είναι οι προσωπικοί μου στόχοι
Πώς θα τους επιτύχω

Και το θέλω του καθενού, με δεδομένο ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ισότιμοι άσχετα με τη δύναμή μας...εκτός αν άλλαξε τίποτε και δεν πήρα χαμπάρι γίνεται σεβαστό από όλους τους άλλους ισότιμους,ως η καλύτερη επιλογή που μπορεί να κάνει ο καθένας μας τη δεδομένη στιγμή...γιατί που ξέρεις ρε αφεντικό τι ναι το καλύτερο για μένα, τώρα ε...το σωστό να το λέμε ρε αφεντικό...αλλιώς θα μας κάτσει στο λαιμό ρε παιδί

Και έλα και πες με ρε αφεντικό τι συνθήκες φτιάξαμε...εσύ που τα σχεδίασες κι εγώ που σε ανέχτηκα...για να μπορεί το παιδί μας αυτό που ναι στο δρόμο να διαλέξει τι δουλειά θα κάνει γιατί τη γουστάρει με 35 % ανεργία τώρα στους νέους...άσε ρόιδο τα κάναμε οι πολιτισμένοι


Ρε τον αυτοπροσδιορισμό...που λες...και νομοθετικά κατοχυρωμένος, δικαίωμα νομοθετικά κατοχυρωμένο στα εξωτερικά από το 90…έκπληξη! για όλους…ναι ναι όλους τους ανθρώπους με αναπηρία ακόμα κι αυτούς με τις βαριές πολλαπλές αναπηρίες…ναι βρε μπορούν οι άνθρωποι μπορούν να πουν τι θέλουν και τι δε θέλουν κι ας μη μιλάνε...με το χαμόγελό τους θα στο πουν, ακόμα κι αυτοί,χαμογελάνε όταν τους προσφέρεις κάτι που τους αρέσει …το πολύ το κύριε ελέησον το θυμάσαι βρε…πόσο μάλλον το άι σιχτίρι!


Και μην ψάχνεις βρε τη φρουτιέρα…το παμε δεν είναι φρούτο

Αποτέλεσμα είναι εμπειρίας και μάθησης

Αρκεί να επιτρέψεις ώρες πτήσης

Για μάθηση και εξάσκηση και λάθη...και να σαι κει όχι για να κουνήσεις το δάχτυλο, αλλά για να βοηθήσεις να σηκωθούν και να ανσχεδιάσουν
Καινα προσφέρεις δυνατότητες για συμμετοχή στη ζωή, στη μια τη δικιά μας και στην άλλη τη μια…την κοινή
Και να παρέχεις υποστήριξη και προσαρμογές σαυτούς που τις χρειάζονται


Ε…στα πα στα πα μάθε τους να ζητάνε τι θέλουν την ώρα που το θέλουν κι άκου τους και γίνε πρότυπο και ζήτα τους και συ αυτό που θέλεις κι όχι τι δεν θέλεις να κάνουν... μη μου ξύνεσαι τώρα, στα πα κι έκανες τον Κινέζο…σιγά μην βγουν στο δρόμο οι χαλβάδες είπες , ταποβλακωμένα που όλη μέρα μπροστά σ΄έναν υπολογιστή είναι…και βγήκαν…γιατί αποκλίνουν απ την κεφάλα σου, ε;

Έλα, έλα υπάρχει χρόνος, μον βιάσου… ευκαιρία είναι…βρήκες ρε παιδί μου, μα…πάρταλλιώς και συ, γίνεται…άντε μπορεί να μάθεις και συ να επιλέγεις… τι θα υπογράψεις και τι όχι ας πούμε...μα να σε παένει το μολύβι σου όπου θέλει...δεν το θεωρώ καθόλου σωστό...ευκαιρία είν τώρα να μάθεις...να γίνεις υπεύθυνος για τις πράξεις σου…ευκαιρία είναι σου λέω


Μόνο θύμισε και στον άλλονα η μόνη αναπηρία στη ζωή δεν είναι η κακή στάση ζωής…νέκρα είναι η κακή στάση ζωής

Η αναπηρία υπάρχει σε ανθρώπους, που τους υποσχεθήκαμε ισοτιμία και μπορεί να γίνει λιγότερη ή περισσότερη ανάλογα με το πόσο ανάπηρη είναι κείνη…η μία… η κοινή, που λέγαμε, που χουμε φτιάξει για μας και τα παιδιά μας

Α… να μην ξεχάσω…τα φιλιά μου στη σύζυγο…και νωρίς στο σπίτι ,ναι...σοβαρότις...δε θέλω αποκλίσεις, ε;

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Κουφό είναι το παιδί

Προσπαθώ μέρες μέρες να θυμηθώ να θυμηθώ πώς ήταν και δεν δε μπορώ το μυαλό μου δεν απαντά , δε θυμάται …θέλω να θυμηθώ να πω για όλες τις χαμένες ευκαιρίες…γιατί, γιατί τόσο παιδεμός ρε μάνα τόσα γιατί ναταφήσαμε χωρίς απάντηση γιατί επαναλαμβανόμενα… ποιος ρωτούσε τότε… και συ ναπαντάς και να προσπαθείς να εξηγήσεις ξανά και ξανά με την πλάτη γυρισμένη στο νεροχύτη… γιατί μαμά τι μου πες πριν δε θυμάμαι… και συ ξανά λόγους λόγους πολλούς, στην αρχή με υπομονή και μετά ανυπόμονα, μα κατάλαβε επιτέλους έτσι κι έτσι έχουν τα πράγματα και γω κουφή να μην ακούω…άλλος ρωτούσε και σάλλον απαντούσες ρε μάνα… και στο τέλος με θυμό με οργή μα επιτέλους κατά πρόσωπο…χίλιες φορές στο είπα θα καταλάβεις θα μεγαλώσεις θα παντρευτείς θα κάνεις παιδιά και θα καταλάβεις…θα με καταλάβεις, θα σου περάσει, δεν έχει γιατί έτσι είναι…έτσι τα βρήκαμε έτσι τα συνεχίζουμε…πορευόμαστε …κι εγώ ξανά γιατί δε μου πες…και στο τέλος πια δε θυμόμουνα, όπως και τώρα δε θυμάμαι αν σε ρώτησα…δε μπορεί αν σε είχα ρωτήσει θα μου δινες απάντηση…δεν μπορεί δεν ήσουν κουφή…μα ποιον ρωτούσα και γω και ποιος απαντούσε… στην αρχή ο νεροχύτης και τα χόρτα μέσα στη γούρνα και λίγο λίγο η πλάτη και μισογυρισμένο το πρόσωπο και τέλος ο θυμός, ο θυμός απαντούσε που ξεχείλιζε …γιατί έτσι είναι …κι ο φόβος έπαιρνε τα λερωμένα ταπλυτα και στο δωμάτιο του, στο καλάθι του κι αυτά να μυρίζουν, όλα τα γιατί ταναπάντητα να μυρίζουν και τα παράθυρα ανοιχτά στο δωμάτιο μόνιμα ανοιχτά να φύγει η μπόχα και να κρυώνω, πολύ να κρυώνω και γιατί πάλι το βράδυ, γιατί δε μου πες, δε θυμάμαι γιατί κρυώνω πες μου εξηγείσαι μου…και σκεπάσου μου λεγες κουβέρτες κι άλλες κιάλλες μου βαζες και μου κλεινες τα παράθυρα και τα στόρια να μη μπάζει και βάλε και το κεφάλι σου μέσα στην κουβέρτα μου λεγες και θα ζεσταθείς …και μύριζε μύριζε…γιατί ρε μάνα μυρίζει γιατί βρωμάει εδώ μέσα κάθε μέρα καθαρίζεις και πλένεις και λαμποκοπάνε όλα μα γιατί μυρίζει μάνα…τα λερωμένα μου μάνα το καλάθι μου…πότε… σε ρώτησα δεν θυμάμαι… πότε θα τα πλύνουμε να μη μυρίζει… ξέχασα να σε ρωτήσω μάνα για το καλάθι μου… πότε…γιατί δεν το πλένουμε…αυριο θα σε ρωτήσω …ξανά στο νεροχύτη…κι άρχισες νανησυχείς τρομοκρατήθηκες…κουφό είναι είπες το παιδί…στο γιατρό πρέπει να το δει γιατρός… του απαντάω και δεν ακούει και με ρωτάει ξανά και ξανά…γιατί, γιατί με ρωτάει …κι άρχισες να με τρέχεις ακουογράμματα εξετάσεις…όλα εντάξει… και ξανάρχισες να εξηγείς περισσότερο όλο και πιο αναλυτικά και θυμωμένα…και κει στο σχολείο το ξεκαθάρισες ακούει, ακούει μα δεν καταλαβαίνει και πήραν σειρά οι αναπτυξιολόγοι κι οι ψυχολόγοι και δεν καταλαβαίνει αποφάνθηκαν…μαθησιακές δυσκολίες σοβαρές…γιατί…γιατί ρε μάνα δε ρωτούσε το μυαλό τότε…γιατί ρε μάνα τις αφήσαμε αναπάντητες τις καρδιές μας δεν τις μάθαμε νακούν και βουβές τώρα βουβές δε μιλάνε…κραυγές μόνο… κραυγάζουν κρύες…θα σε μάθω καρδιά μου θα σε μάθω έστω τώρα…να γράφεις θα σε μάθω…και θα σε ρωτήσω μάνα πάλι θα σε ρωτήσω γιατί , γιατί…γιατί δεν ήξερες να μαγαπάς…ξέροντας πώς ποτέ δε θα μου περάσει, ποτέ δε θα καταλάβω

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Παιδί στον πάγο

Νοτιάς χαρμάνης
φυσιέται και ξεφυσά
μόνο νταβανά


Δήθεν αέρας
πνίγεται και πνίγει μας
στο δεν μπορώ του

καρδιά δίχρονου
σκαμμένη με ρυτίδες
πενηντάχρονου

κόκκινες, ροζέ
γαλαζοπράσινούλες
φτου σας τσίρκουλα!


Βαρβαρίζει! Δες!
Σαβανώνει! Άκουσε!
Παραχώνει το!

παιδί στον πάγο

ξεστολίστε, ρε
ξεκαβαλίστε τη λογική σας

παιδί στον πάγο

δεν ειν Χριστούγεννα φέτο
θέατρο είναι και σεις κομπάρσοι
της ζωής σας

ανθρώποι ρε
πότε θα γίνετε ανθρώποι

κάλπηδες είστε
χαρτιά σφραγίδες
και πτυχία βρώμικα


ανθρώποι ρε
πότε θα γίνετε ανθρώποι
το ψωμί να ξαναμοιράσετε

παιδί στον πάγο

στην καρδιά σας
μέσα σας

κάπου εκεί, κάτω απ το πορτοφόλι σας

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Θυμάμαι, θυμάμαι τώρα

Όχι, όχι δεν μπορώ… δεν μπορώ τώρα, πρώτα να καθαρίσω πρέπει να συμμαζευτώ να ψάξω… να τη βρω πρώτα . Θυμάμαι κάπου την έχω βάλει κάπου την είχα κρύψει… μη μου μιλάς τώρα, να ψάξω πρέπει …στα ρούχα στο δωμάτιο θα ναι κάτω απ τη στοίβα τις μπλούζες, ναι εδώ κάπου κίτρινη, κόκκινη, γαλάζια, ναι κάτω απ τη γαλά… όχι δεν είναι δε θυμάμαι…θυμήσου, θυμήσου…πρέπει να… αφού το χες, πάντα τα κατάφερνες στον αχταρμά…τι έπαθες τώρα…στα παπούτσια στο ντουλάπι με τα παπούτσια… πώς μωρέ το ξέχασα ναι στα παπούτσια …άσε με σου είπα δεν μπορώ να σακούσω τώρα, πρέπει να συμμαζευτώ πρώτα… μποτάκια , ίσια καλά χαμνά που στο καλό πούντη, που την επαράχωσα …α στο κουτί με τα καινούρια… ναι…άνοιξε γαμημένο μη με παιδεύεις και συ…ούτε, ούτε δώ…ναι μωρέ… τι χαζή που μαι στης δουλειάς τα χαρτιά στο γραφείο κάτω απ τους λογαριασμούς εκεί, εκεί την έβαλα να μην τη ξεχάσω να τη βλέπω κάθε μέρα να τη θυμάμαι…άσε με μωρέ, σου πα άσε με να ψάξω να τη βρω …δεν είναι… δεν είναι γαμώτο την έχασα που, που…που σε καταχώνιασα μίλα μου, πες μου από κάπου με βλέπεις το ξέρω, πες μου δε θα σε ξανακρύψω… μόνο κάνε μου ένα σήμα, πες μου δεν αντέχω άλλο… ναι, ναι α… το θυμήθηκα θα σε βρω σου είπα… θυμάμαι, θυμάμαι τώρα… στο πατάρι στο κουτί με τα χριστουγεννιάτικα να μην σκονίζεσαι σε τύλιξα καλά, μαζί με τα λαμπάκια μη και μου σπάσεις, ανάμεσα στα κλαδιά του δέντρου πρέπει να σέβαλα… βόηθα μωρέ κι εσύ βόηθα, αφού βλέπεις ότι σε ψάχνω τώρα…λαμπάκια γιρλάντες κάπου εδώ κλαδιά κι άλλα κλαδιά…που σαι μωρέ, μίλα μου…χιόνι… α ναι μες στη σακούλα με το χιόνι άσπρη, μπουζάτη να σαι να σε… όχι, όχι… ούτε, ούτε…μου φυγες μωρέ, μου φυγες… αφού σου πα περίμενε θα σε ψάξω δε …θα θυμάμαι σου πα…να ντυθώ πρέπει να βγω… τα παπούτσια μου… θα βγω σου λέω… μια βόλτα άσε με πρέπει να βγω…δεν είναι αργά, δεν είναι… κάπου δω γύρω θα ναι, να βγω πρέπει… να τη βρω, να τη βρω… τη ζωή μου να βρω μια βόλτα να κάνω… κάπου δω έξω θα ναι…δε μπορεί…της το χα υποσχεθεί…πως θα την ψάξω…δεν μπορεί να μου φυγε…δεν είναι…αργά δεν είναι

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Ανέκδοτο

Ήταν το λοιπόν ένας βουλευτής απ την παλιά Ελλάδα που αφού χρημάτισε ταπεινός υπηρέτης του τόπου του για τρεις τέσσερεις τετραετίες τον βρήκε η αρρώστεια και τα γεράματα. Εκεί στο κρεββάτι του ...λίγο πριν φώναξε τα παιδιά του, δυο κόρες κι έναν γιο για να τους μοιράσει το βιος του.
Σεσένα κόρη μου λέει της μιας όλα τα χωράφια και της πλαγιάς και τα καμπίσια
Σεσένα κόρη μου λέει της έττερης όλα τακίνητα, σπίτια και μαγαζά
Ο γιος άλλαξε σαράντα χρώματα, όσα και τα φίδια που τον ζώσανε
Εμένα πατέρα ψέλλισε;
Σεσένα γιε μου το καλύτερο...δέκα χιλιάδες βόδια!

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Ω… μοντιέ, παρεξήγηση!

Εδώ είμαι, καριόληδες αδακά στο σβέρκο σας τώρα, με το χνώτο μου να μυρίζει φοβισμένη ζωή τώρα και θάνατο καριόληδες σιδερωμένοι…ζωντάνεψα, ξέφυγα απ τη γαμωκαμπύλη σας, εκειά κάτω αριστερά μου πατε είν η θέση σου από γεννησημιού και μύριζε πείνα εκειά κάτω και κλάμμα μωρού που του τάξατε θάνατο, «κανονικής κατανομής», εσείς…και δεν έφτανε η μυρωδιά μας, σε σας, οι πλάτες σας γυρισμένες και να κοιτάτε μπροστά, σίγουρα μπροστά… στη θέση σας και σεις… απέναντι, κάτω και σεις, μα δεξιά, στην καλή μεριά, μες στακριβά σας ταρώματα…πού να μυρίσει η πείνα; Μόνο το κλάμμα των μωρών μας, σας έφτανε κάποτε κάποτε… κι ω μοντιέ, παρεξήγηση… αναφωνούσατε συντεριμμένοι, που σας χαλούσε το τσάι…ω μοντιέ, μωρέ καριόληδες δεν τον ελέτε το θεό που σας ακούει…παρεξήγηση… το δικό σας θεό… σαν τα μούτρα σας, φτιασιδωμένος…παρεξήγηση κι αυτός.
Φοβάστε σεις ρε κουφάλες τις μύγες, φοβάστε ότι θα ναι κάποια στιγμή πιο δυνατές απ τα χέρια σας και δε θα μπορείτε…δύναμη δε θα χετε να τις διώξετε απ τα μούτρα σας και θα παρακαλάτε το θεό να τις πάρει και κείνος θα ναι με τις μύγες…ω μοντιέ…παρεξήγηση,καρνάβαλος…ω μοντιέ…παρεξήγηση, καρνάβαλοι!
Φοβάστε ρε σεις τη ζωή τη φοβάστε…φοβάστε ότι θα χει βαρύνει μια μέρα τόσο πολύ που δε θα την αντέχετε κι ημόνη επιθυμία θα ναι ναπαλλαγείτε …την παρεξήγηση δεν θαντέχετε…παρεξήγηση…δε μπορεί…δε μπορεί αυτή την αθλιότητα να την ονοματίζουμε ζωή, θάνατος είναι … εβδομήντα χρόνια χωρίς ελπίδα είναι πολλά…άνθρωπος χωρίς ελπίδα δε μπορεί, χωρίς ελπίδα για δίκαιο…παρεξήγηση…δεν μπορεί να υπάρχει…νακούει να μιλάει να βλέπει να μυρίζει να αισθάνεται να περιμένει να εξηγήσετε γιατί μπορεί και να έπρεπε να πεθάνει ένα παιδί 15 χρονών…παρεξήγηση πεθαμένοι είμαστε…ζωντανοί νεκροί…μον να πονάει μπορεί, για την παρεξήγηση… και να μην την αντέχει και να μην την ανέχεται
Κρυφτείτε γαμημένοι κρυφτείτε τώρα, σφαλίστε αεροδρόμια, ξενοδοχεία, εστιατόρια, θέατρα…ω μοντιέ…κρυφτείτε σταυτοκίνητα στις βιτρίνες σας στα σπίτια σας, στο βιος σας…δε μπορεί τόσο μοχθήσατε για να το φτίάξετε…δε μπορεί θα βοηθήσει το βιος σας θα βοηθήσει να λυθεί η παρεξήγηση… δε θα σας περιμένω άλλο,το μωρό μου νακούσετε…εδώ μαι τώρα αδακά στο σβέρκο σας πείνα δε θα μυρίζω, φόβο τώρα, το φόβο σας θα ντυθώ και θα τάξω στα δικά σας παιδιά… φοβισμένη ζωή και θάνατο από παρεξήγηση.

Έτσι για ναρθουμε στα ίσα μας…όλοι ζωντανοί νεκροί…όλοι αποκλεισμένοι, εγώ απαπελπισία και σεις από φόβο…κι εβδομήντα χρόνια φοβισμένα είναι πολλά όσο και να σιδερωθείτε…όλοι στη σειρά τώρα, στην απόκλιση απ την ανθρωπιά... όλοι μαζί ναποκλίνουμε αποκλεισμένοι απ τονειρο…δε μπορεί θα το χατε και σεις κάποτε…αλλά μετά παρεξήγηση…το κάνατε δικό σας…βιο σας

Κι όσο για σας εκεια πάνω στα ψηλά που σας βάλανε, στο κέντρο να παριστάνετε το μέσο όρο…καημένοι καταρέετε κι από ψηλά είναι χειρότερα…ω μοντιέ…παρεξήγηση…δε σας ειδοποίησαν ότι μπορεί και να πρεπε να πέσετε…παρεξήγηση… προσοχή μην και χτυπήσετε


ΓΚΝΤΟΥΠ!
Κι έπεσα και σκόρπισα...σαν, αυτό το σαν Δεκέμβρη που λίγο πριν τα σαν Χριστούγεννά του ανέχεται φόνους... σαν, από ανθρώπους...σαν που δεν αποκλίνουν, προστατευμένοι απ το βιος τους...σαν σκόρπια εγώ, σαν αποκλεισμένη, σαν ζωντανή, σαν να κλαίω, σαν να φωνάζω, σαν να καταλαβαίνω, σαν να μυρίζω, σαν να αισθάνομαι πώς δεν υπήρξα ποτέ...εκεί στο βάθρο μου...στο μέσο όρο.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Ο ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΤΩΡΙΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

«...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους, ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

.

Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται ν' αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.



Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ' «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν ...ανακαλύπτονται.



Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ.»




Άρθρο του Μάνου Χατζιδάκι για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986….

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Το Τέταρτο".


Αναδημοσίευση απ τη διέξοδο

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Ποιος σέκλεψε λιγότερο

βρίσε μας γαμώτο μόνο για βρισίδια και φτυσιές είμαστε...ψέματα είμαστε, αφού τώρα χέρι δεν μπορούμε να δώσουμε...ψέμματα είμαστε κλώτσα μας σαν τις καρέκλες και τα τραπέζια είμαστε...εκεί μαζί με την παγωνιά και τη φωτιά...εκεί αναγνώστες του πόνου σου,παρατηρητές της θλίψης σου,αναλυτές της οργής σου αμμέτοχοι, ακούμε την κραυγή σου, ψεύτικα...κλώτσα μας σου λέω, μπας και πονέσουμε...ψέμματα είμαστε αλλιώς...κλώτσα μας μπας και βγάλουμε αχ και σε φτάσουμε, σαγγίξουμε...φτύσε μας μπας και ντραπούμε και θρηνήσουμε...μπας και ξεβολευτούμε απ το εκεί και γονατίσουμε εδώ μαζίσου

Κι ήρθε η κλωτσιά
Και μεις τώρα, καταγραφείς του θανάτου σου,προσπαθούμε ναποδείξουμε, ποιος έκλεψε λιγότερο την ελπίδα σου

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Καταιγισμός γλαστρών και άλλων αντικειμένων από μπαλκόνια, χτες βράδυ.

Με γλάστρες και άλλα αντικείμενα, πολλοί κάτοικοι των Εξαρχείων υποχρέωσαν χτες βράδυ την αλητεία των ανθρωποειδών να αποχωρήσει από πολλά σημεία της συνοικίας. Πνιγμάνοι επί δυο μέρες στα χημικά, μέσα στα ίδια τους τα σπίτια, οι κάτοικοι εξεγέρθηκαν. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα ακούγονταν από ανθρώπους κάθε ηλικίας:

"Έξω αλήτες απ' τη γειτονιά μας!", "Εξω φονιάδες!", "Δρόμο κοπρόσκυλα!" κ.ά.

Οι φονιάδες τα μάζευαν και έφευγαν, χωρίς να τολμήσουν να απαντήσουν. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό δείγμα για το πως θα γλυτώσουν τα Εξάρχεια απ' την πανούκλα.


.....................................................................................


Οτι εχει προκαλεσει τρομερη εντυπωση αλλα και φόβο η αντιδραση των κατοικων των εκεί περιοχών καθώς τους πετούσαν απο τα μπαλκόνια γλάστρες , τασάκια και τους καταβρεχαν με λαστιχα.

Νομίζω το mega το έλεγε...


.....................................................................................

και βγαινει ενας απο μπαλκονι και μας φωναζει να προσεχουμε το αμαξι του....
και το φοβερο μια γιαγια καμια 70αρια χρονων του απαντα απο το απεναντι μπαλκονι "εδω σκοτωσαν ενα παιδακι και εσυ λες για το αμαξι σου" . Καμια 10αρια ατομα που ημασταν κατω μειναμε κοκκαλο...

Μετα η γιαγια κατεβηκε μας εφερε νερο ξεκλειδωσε τη πολυκατοικια και μας ειπε αν χρειαστει να κρυφτουμε να παμε σπιτι της....

Αυτο τα λεει ολα....

.....................................................................................




http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=935325

…..μεμονωμένο περιστατικό νούμερο 81…..

μερικά μόνο από τα σοβαρότερα περιστατικά που έγιναν την τελευταία 12ετία…


20/1/96, σε "σκούπα" στη Σκάλα Ωρωπού, ο αστυνόμος Διονύσης Καρακαϊδός σκοτώνει Αλβανό μετανάστη.

6/4/96, ο 25χρονος Αποστόλης Κεραμιδάς δολοφονείται από τον αστυνόμο Σάββα Αγαπίου στη Νίκαια.

14/6/96 Ο αγροφύλακας Αθανάσιος Μάτος δολοφονεί τον 20χρονο Φαντίλ Ναμπούζι, για δύο καρπούζια.

5/6/96, ο αστυφύλακας Ηρακλής Νικολακόπουλος σκοτώνει τον Γιώργο Φραγκογιάννη.

23/6/96, Ο Αναρχικός Χριστόφορος Μαρίνος, δολοφονείται από τις ειδικές δυνάμεις στην καμπίνα 53 του πλοίου "Πήγασος"

10/11/96, ο αστυνόμος της τροχαίας Δημ. Τρίμης σε μπλόκο έξω από τη Λειβαδιά σκοτώνει τον τσιγγάνο μικροπωλητή Τάσο Μουράτη που βρισκόταν ακινητοποιημένος στο έδαφος.

8/2/97, ο 19χρονος Εριόν χάνει τη ζωή του όταν «εξοστρακίστηκε» η σφαίρα από το όπλο του Μιλτιάδη Ανδρεόπουλου, των μεταβατικών αποσπασμάτων της αστυνομίας.

15/4/97, ο αστυνόμος Στέργιος Ταγάρας δολοφονεί δύο Αλβανούς στην Καστοριά.

25/5/97, ο 28χρονος Φίλιππος Παπαδόπουλος «γαζώνεται» κυριολεκτικά από τις σφαίρες των λιμενοφυλάκων που τον καταδιώκουν γιατί πήρε για βόλτα ένα εγκαταλελειμμένο σκάφος.

3/8/97, ο 26χρονος Ηλίας Μέξης δολοφονείται από τον αστυνόμο Τσαγκράκο, γιατί οδηγούσε ανάποδα σε μονόδρομο στη Νίκαια.

18/3/98, ο 29χρονος αγρότης Ιωάννης Κεχαιτης δολοφονείται στην Καστοριά «κατά λάθος» από μεθοριακή περίπολο της ΕΛΑΣ.

2/4/98, νεκρός από σφαίρες αστυνομικού στη Θεσσαλονίκη ο 29χρονος τσιγγάνος Άγγελος Τζελάλ.

27/5/98, ο 30χρονος Ευστράτιος Κυρέλης δολοφονείται στην Ξάνθη, από αστυνομική περίπολο.

5/6/98, ο 28χρονος Μπόκαρι Μπάχο πέφτει νεκρός από «τα εκφοβιστικά πυρά» μεθοριακής περιπόλου.

Οκτώβριος '98, πεθαίνει στα κρατητήρια του Μελιγαλά ο Πολωνός Σμπόμπεκ Μιέσιτς, καθώς η αστυνομία παρά τη ρητή εντολή της γιατρού αρνήθηκε να τον μεταφέρει σε νοσοκομείο.

23/10/98 ο 17χρονος Σέρβος μαθητής Μάρκο Μπουλάτοβιτς πυροβολείται στην καρδιά από τον αστυνόμο Βαντούλη γιατί θεωρήθηκε "ύποπτος για κλοπή".

27//1/99, ο αστυνόμος Κ. Ταολτσίδης δολοφονεί τον 23χρονο Γ. Μιγκίπη στη Θεσσαλονίκη.

13/3/99, στην Κοζάνη ο αστυφύλακας Αθανάσιος Καναβάς σκοτώνει τον Αλβανό Αρμπέν Βεζί.

16/7/99, ο Αλβανός Αρμπέν Σούφα δολοφονείται από την αστυνομία στη Φλώρινα.

16/1/00 Ο 24χρονος τσιγγάνος Θ. Βασιλόπουλος δολοφονείται από αστυνομικό στον Ασπρόπυργο.

19/1/00, ο 20χρονος Ρουμάνος Βασίλιε Ιόν δολοφονείται από αστυνομικούς στην πλατεία Βάθης.

22/2/00, ο Ρουμάνος Νικολάι Γκορέα δολοφονείται από αστυνομικό στην Πετρούπολη.

25/3/00, ο 17χρονος Νίκος Λεωνίδης, πρόσφυγας από τη τον ασφαλίτη Ατματζίδη στη Θεσσαλονίκη.

20/2/01, ο 23χρονος Μιχ. Κιβωτός πεθαίνει στις φυλακές Κορυδαλλού, έπασχε από καρδιά και μεσογειακή αναιμία αλλά οι εκκλήσεις του για μεταφορά σε νοσοκομείο αγνοήθηκαν.

24/10/01, ο αστυνομικός Γ. Τυλιανάκης δολοφονεί στο Ζεφύρι τον 21χρονο τσιγγάνο Μαρίνο Χριστόπουλο.

21/11/01, ο αστυφύλακας Γιάννης Ριζόπουλος δολοφονεί στην πλατεία Αμερικής τον 20χρονο Σέντακ Σελνίκου μετανάστη από την Αλβανία.

1/12/01, Συνοριοφύλακες πυροβολούν εναντίον δύο νεαρών Αλβανών σε παραμεθόριο χωριό της Θεσπρωτίας, ο ένας πέφτει νεκρός.

23/9/03 ο 18χρονος Αλβανός Βούλνετ Μπίτιτσι τραυματίζεται θανάσιμα από Έλληνα συνοροφύλακα όταν προσπάθησε να διασχίσει τα ελληνοαλβανικά σύνορα και τράπηκε σε φυγή.

7/5/03 "Μυστηριώδης" θάνατος του 25χρονου Αριστείδη Νεοφώτιστου στο αστυνομικό τμήμα της Νέας Φιλαδέλφειας. Το παιδί πήγε για εξακρίβωση και βγήκε σακατεμένο και νεκρό.

24/9/03 Συνοριοφύλακες που καταδίωκαν μετανάστες που είχαν περάσει τα σύνορα στην Ιεραπηγή Καστοριάς, πυροβολούν και σκοτώνουν 18χρονο Αλβανό.

9/12/03 Νεκρός από σφαίρες ειδικών φρουρών, ο 22χρονος Ηρακλής Μαραγκάκης. επειδή το αυτοκίνητο οπού επέβαινε δεν σταμάτησε σε μπλόκο των (Τ.Α.Ε) στην περιοχή Ανωγείων Ρεθύμνου.

13/1/04 O 42χρονος Μοχάμετ Χαμούτ πεθαίνει από “παθολογικά αίτια” ενώ κρατούνταν από την Αστυνομία Ρεθύμνου, με εμφανή τα σημάδια κακοποίησης και ξυλοδαρμού σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση.

13/3/04 πέθανε στα κρατητήρια του αστυνομικού τμήματος Βύρωνα όπου εκρατείτο για να απελαθεί o τριανταεξάχρονος Πολωνός Γιαντέους Κότσεβα.

21/12/04 Σε φρικτά βασανιστήρια (ξεγύμνωμα, φάλαγγα, εικονικές εκτελέσεις και άγριο ξύλο) υπέβαλε τουλάχιστον 40 Αφγανούς μετανάστες ομάδα αστυνομικών και ειδικών φρουρών - περίπου 15 – του Αστυνομικού Τμήματος του Αγίου Παντελεήμονα.

17/11/2006 . ο κύπριος φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου ξυλοκοπείται ανηλεώς από 8 αστυνομικούς με πολιτικά άνευ αιτίας. Η αστυνομία αναφέρει ότι «έπεσε και χτύπησε σε ζαρντινιέρα». Για κακή τους τύχη η κάμερα της τιβι έχει καταγράψει όλο το περιστατικό.



ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

16/11/1980 Νεκροί οι Σταματίνα Κανελλοπούλου και Ιάκωβος Κουμής από ξυλοδαρμό των ΜΑΤ κατά την διάρκεια της πορείας του πολυτεχνείου

17/11/1985. Νεκρός από πισώπλατο πυροβολισμό ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας αθωώθηκε για « δολοφονία μεν αλλά εν βρασμώ ψυχής δε»


.....................................................................................



Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε

πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,

γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.

Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.

Στο μυαλό είναι ο Στόχος

το νου σου ε;

Κατερίνα Γώγου



http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=935560

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Μαρτυρία 7/12

Κατέβηκαν πεζοί απ τη Ζωοδόχου πηγής τη μεσολογγίου, δυο αστυνομικοί ήταν.
Πυροβόλησε ο ένας τρεις φορές
Φωνάζουν τα παιδιά τον χτύπησες, έπεσε κάτω και σηκωθήκαν και φύγανε
Δεν υπήρχαν μολότοφ, ούτε επίθεση, μόνο λεκτικοί διαπληκτισμοί, το λένε οι αυτόπες μάρτυρες ήταν πολλοί.
Εμένα με ειδοποίησαν, ήμουν στο Βύρωνα κοντά και πήγα
Ήταν πεθαμένο όταν τον είδα τον άγγιξα ήταν μικρούλι...δεν έχει γένια...είχε τραύμα στην αριστερή θωρακική χώρα...

Δημοσιογράφος: Όχι στην κοιλιά;

Όχι Όχι τι μου λέτε τώρα, στο στήθος στην καρδιά...αφού φωνάζαν τα παιδιά δεν έχει σφυγμό...και φύγανε...φύγαν οι αλήτες


http://www.megatv.com/summaries.asp?catid=14539&subid=2&tag=11465&pubid=1041255


Τι λέει το web για τη δολοφονία του δεκαεξάχρονου

http://www.insideabox.gr/police-shoot-dead-teenager-griots/

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Orhan Veli Kanık

Ο Σαμπρί, ο μηχανικός

Μαζί με τον Σαμπρί το μηχανικό
πάντα τη νύχτα
και πάντα στα σοκάκια
και πάντα μεθυσμένοι μιλάμε.
Αυτός κάθε φορά
"Άργησα...για το σπίτι" λέει
και κάθε φορά
κρατάει στο χέρι του δυο οκάδες ψωμί



(Mehmet Ali Sel, Kasım 1937 / Varlik 15.1.1938)

Montör Sabri
Orhan Veli Kanık




Γαρύφαλλο


Δίκαιο έχετε, πιθανόν να μην είναι τόσο ωραία
η τέχνη της υπερβολής,
όσο ο θάνατος δέκα χιλιάδων ατόμων στη Βαρσοβία
και να μη μοιάζει μια μηχανοκίνητη ήπειρος
σένα γαρύφαλλο απ τα χείλια μιας αγαπημένης



Eylül 1939 / Varlık, 15.10.1939)

Karanfil
Orhan Veli Kanık




Πουλί και σύννεφο


Ε...θείε, με τα πουλιά!
Εμείς έχουμε και πουλί και δέντρο
εσύ μόνο σύννεφο δος μας
για εκατό παράδες



Oktay Rıfat-Orhan Veli
Varlık,15.3.1940


Kuş ve bulut
Orhan Veli Kanık

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης...πάντα

Φεύγω το μεσημέρι...Αθήνα μωρό μου, μια μούτζα σόλους τους και δέβα χαθ, άι πάγαινε απάδά να δεις άμα έρχομαι...ε μέσκασαν πια...φεύγω σε λέω, Μακρόπουλο θα μαι το βράδυ...θαρθεις να σε πάρω, όμορφη;

Άντε με το καλό καμάρι μου...που θα πας, είπες;

Στο Μακρόπουλο, καρντιά μου, θα ρθεις, πες με

Όι μωρε Λευκή...μακάρι να μπορούσα, ωραία είν η Αθήνα για εκδρομή...αλλά ρε Λευκή μη λες έτσι,θα μας κοροϊδεύουν οι Αθηναίοι...στο Μαρκόπουλο θα πας,όι στο Μακρόπουλο

Άιντε άιντε, μωρέ ξανθιά...ποιο Μαρκόπουλο και ποια Μεσόγεια θα πάω...άκου βρε να μαθαίνεις, εκεί ψηλά στον Υμηττό που δε σας το πανε το μυστικό...

...(πέφτει το άσμα κι η Λευκή άδει)...ΕΊΜΑΙ ΣΕ ΚΑΤΆΣΤΑΣΗ ΕΚΤΆΚΤΟΥ ΑΝΆΓΚΗΣ σε λέω βρεεεεε...άκου Μαρκόπουλο, που θα με κοροϊδευουν κιόλας...που ζεις ωρέ ξανθούλαααα;

Να μου το φιλήσεις Λευκή το παλουκάρι...μην και το ξεχάσεις, πολύ θα στενοχωρηθώ, μωρέ,που δε θα το δω...κι είναι και πονεμένο κι έκτακτο...αχουτό, ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ,μακούγεται να το προσέχεις

Περσινός ο διάλογος...και που τον εθυμήθηκα θα με πείτε...μα συναντηθήκαμε...όι στο μαγαζί,μη βαρούτε βρε, δεν πήγα...όι,όι δε με βρήκε στο δρόμο,ούτε αναφώνησε γεια σου βρε ρουλιώ,με τις ωραίες ιστορίες σου...για την ακρίβεια δε συναντηθήκαμε εγώ κι αυτός...μα το μάγουλό μου με τον προφύλακτήρα του. Ναι, ναι, βρε εγώ κάτω απ το πεζοδρόμιο,πεζή, τελευταία απο μια ουρά καμιά πενηνταριά ανθρώπων κι αυτός πάνω στο πεζοδρόμιο και μέσα στη τζιπάρα του ε...δεν είμαι και πρώτο μπόι...εντάξει, εντάξει τα μάτια μου με τα φώτα του τα μεγάλα ναναβοσβήνουν...σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης...πάντα αυτό το παλουκάρι, μέναν παρκαδόρο μπροστά να προσπαθεί να μας πείσει ναραιώνουμε τα μυγάκια, γιατί ο κουραδοπρίγκιψ ΒΙΑΖΕΤΑΙ και δε μπορεί να περιμένει

Άιντε κυρία μου, μου πε ο παρκαδόρος να φύγει ο κύριος Μακρόπουλος...κάντε πιο σύντομα,κάντε πιο σύντομα όλοι σας, θέλει να φύγει ο άνθρωπος.
Και κοίταξε η ξανθούλα πάνω απ το γυαλί, ανασηκώνοντας το φρύδι...υπομονή να του πείτε να κάνει , όπως όλοι μας...

...Και ναι...δεν τον έπιασε κρίση...ω, ναι ΠΕΡΙΜΕΝΕ

Κέρασμα στην Κλελια :)

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Η παλιά μου γυναίκα

Γιατί άραγε, ξέρεις;
Κάθε βράδυ που μπαίνεις στα όνειρά μου
ανταμώνω το διάολο, κάθε βράδυ;
Γιατί άραγε, ξέρεις;
Σ’αγαπάω ακόμα, παλιά μου γυναίκα.
Αχ, και να ξερες τι γυναίκα είσαι!


Eskı karım
Orhan Veli Kanık

Αλμπάνισσα

Είστε υπερβολική κυρία μου…ακούς εκεί ένας προς έναν διδασκαλία για πέντε ώρες την ημέρα που τοδατε γραμμένο κυρία μου παρουσιάστε τη θεωρητική του στήριξη, παρακαλώ…δώστε μας βιβλιογραφία, αδόκιμη είστε…και με την εξάρτηση τι θα κάνετε…το παιδί πρέπει να ενταχτεί μες στον κύκλο των συνομηλίκων του κι όχι να εξαρτηθεί από έναν ενήλικο…τι σκοπό έχετε, δεν είστε μητέρα του…τι θέλετε να τον ξαναυιοθετείσετε;

Το κατάπια τότε, για κείνον μόνο, συνειδητά γιατί ήθελα τη γαμωέγκρισή της δε μενοιαζε που μειπε αλμπάνισσα ήξερα πως τούτο το παιδί δε χωράει στα βιβλία τους στα κουτάκια τους, κραυγάζει τη μανά του ψάχνει δε θέλει δασκάλα…κι ήξερα πως δε θέλω να τον υιοθετήσω, δεν ταντέχω τα παιδιά μετά το μεσημέρι…μόνο το ρόλο θάπαιζα, θέατρο για έναν… μάνα και δασκάλα μαζί κιαυτός θα σκηνοθετούσε την ανάγκη του, και το δεν μπορω του, το φοβάμαι του, την καταστροφή του… το χειμώνα του θα παίζαμε… ελπίζοντας στην άνοιξη του.
Μόνο τη γαμωέγκρισή της ζητιάνευα τη βούλα της, πώς δεν είναι τρελλός, πώς είναι μέσα στον κύκλο αν και ακροβατεί στην περιφέρεια, μα είναι μέσα ακόμα.Και την πήρα, της το έκλεψα το ναι της, πατώντας στην ανοιχτή πληγή τη δικιά της και δικιά μου, την από τότε, που μας πετάει ακόμα… ξαφνικά και μένα και κείνη στην περιφέρεια, μαζί του.

Κοιτάξτε κυρία μου… μου χε πει… το παιδί παρουσιάζει μια ψυχοπάθεια, διακατέχεται από παράλογες σκέψεις, για παράδειγμα μεταφράζει όλα τα βλέμματα συνομηλίκων και ενηλίκων, εσείς το πατε, ως απειλή κι επιτείθεται, λεκτικά ή βιαιοπραγώντας... αυτή τη συμπεριφορά, το σχολείο δεν μπορεί να την ανεχτεί.
Μαζί σας είμαι…της είπα, όντως δεν μπορεί και δεν πρέπει, αλλά παράλογη δεν είναι η σκέψη του… η αλήθεια του είναι...πώς να σας το πω...πώς είναι για μένα θα σας πω...κι ίσως γίνω πιο κατανοητή.... κι εμένα με παιδεύουν του δρόμου τα βλέμματα,ακόμα, σαράντα ούσα… κάποιες φορές μου είναι ακόμα δύσκολο να νιώσω πως οι άλλοι στο δρόμο κοιτούν εμένα κι όχι τα κιλά μου, βέβαια δεν τους πλακώνω στο ξύλο…αλλά ομολογώ πως πολλές φορές θα το θελα…
Ξεροκατάπιε η ψυχογιατρέσσα, καμποσούτσικο ευρύεδρη, γαρ κι ανασηκώθηκε στην καρέκλα της, ψιλοτραβώντας την μπλόυζα της να κρυφτεί η κοιλιά και το βυζί…αχ μωρέ συναδέλφισσα, κρυμμένοι πόνοι είμαστε, ντυμένοι ντεμέκ ενηλικίωση…σκέψη η αλήθεια του καθενού για τον άλλο, σκέψη παράλογη…μέχρις ότου γίνει νιώση κι απ το κεφάλι κατεβεί αδακά στο στήθος… κι ενώσει, έστω λίγο, τον καθένα με τον άλλο.

Εκεί στο λίγο τσακώνεις και τη βούλα!

Εντάξει κυρία μου…μου είπε, θα σας στείλω τη βεβαίωση για παράλληλη στήριξη του παιδιού από δάσκαλο ειδικής αγωγής…δεν νομίζω ότι θα σας δώσουν την έγκριση απ την υπηρεσία…είναι μεγάλη πολυτέλεια αυτό που ζητάτε…αλλά αφού επιμένετε…

Χίλια ευχαριστώ και να ξέρετε πολλοί θα σας ευγνομωνούν σε κάποια χρόνια…ειλικρινά πιστεύω ότι η χώρα μας θα χάσει, αν χαθεί αυτό το παιδί…

Πώς δε μου φερε το πρες παπιέ, που στριφογύριζε νευρικά στο χέρι της, στην γκλάβα μου, δεν ξέρω…ήθελα όμως μια θριαμβευτική έξοδο απ το γραφείο της…όχι ότι δεν το πίστευα αυτό που της είπα…αλλά ήξερα…ήταν πολύ για κείνην

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Η Γενιά των «420 και κάτι ψιλά» Ευρώ

Ποια 700 ευρώ ρε παίδες;! 700 ευρώ είναι παράδεισος! Με το ζόρι πιάνουν τα 500 ευρώ στην πιάτσα! Και γαμώ τη μου! Σταματήστε πιά να μας αποκαλείτε με τέτοιο χαρακτηρισμό! Βρείτε κάτι άλλο. Αποκαλέστε μας η γενιά των απελπισμένων, των χαμένων, των θυμάτων, των νέο-προεπαναστατικών (ελπιδοφόρο αυτό), κάτι άλλο τέλος πάντων!



Γενιά των 700 ευρώ στα μούτρα σας!



Έγραψε ο ναυτίλος του διαδικτύου, συνκολυμβητές, ιστορίες καθημερινής αθλιότητας που ζει ο ίδιος κι οι λοιποί απελπισμένοι της γενιάς του...της γενιάς των νεο-προεπαναστατικών...πάτε να διαβάστε όχι για τον ναυτίλο... για τα παιδιά σας

Ψωμί

Στην άκρη της γλώσσας μου τόνομα ενός παλιού φίλου
τα σύννεφα που κουβαλάνε μορφές ξεχασμένες
ένας ουρανός στην απεραντοσύνη του μπαίνει στην ψυχή μου
η γεύση, κάθε που ξαπλώνει κανείς ανάσκελα, μες στα χορτάρια

Στη χούφτα μου η ζεστασιά του ψωμιού, που έχω ακούσει
βουτάει πάνω μου σαν όμορφη φθινοπωρινή ανάμνηση
σαυτά τα κάτασπρα τα πεντακάθαρα σύννεφα.
Σκέφτομαι τραγουδώντας ένα παιδικό σκοπό

Ekmek
Orhan Veli Kanık

Συγγνώμη μαρουδίτσα

Μία ή άλλη κι όποιος ανθέξει, βρε μανταμίτσα
μου πες μια νύχτα με μπόλικο καπνό
Μία ή άλλη δεν ειν για χόρταση βρε μαρουδίτσα
άνοιξη πάντα δεν την αντέχει ούτε κι αυτός

Κι αυτός ο κούκος που την εφέρνει
όταν δεν είναι μοναχός
Είναι κι ο τζίτζικας που περιμένει
μέσα στα πεύκα σκεφτικός

Μα και o άρκων που κουρασμένος
άλλο νανεβεί κι μπορεί
σπηλιά που ψάχνει να θυμηθεί
πως θα ναι πάλι απ την αρχή

Κι είμαι και γω που άλλο δε θέλω
πια το φθινόπωρο αυτό
για θα κρυώσει για θα ζεστάνει
αναποφάσιστο γραφτό