Αλμπάνισσα

Είστε υπερβολική κυρία μου…ακούς εκεί ένας προς έναν διδασκαλία για πέντε ώρες την ημέρα που τοδατε γραμμένο κυρία μου παρουσιάστε τη θεωρητική του στήριξη, παρακαλώ…δώστε μας βιβλιογραφία, αδόκιμη είστε…και με την εξάρτηση τι θα κάνετε…το παιδί πρέπει να ενταχτεί μες στον κύκλο των συνομηλίκων του κι όχι να εξαρτηθεί από έναν ενήλικο…τι σκοπό έχετε, δεν είστε μητέρα του…τι θέλετε να τον ξαναυιοθετείσετε;

Το κατάπια τότε, για κείνον μόνο, συνειδητά γιατί ήθελα τη γαμωέγκρισή της δε μενοιαζε που μειπε αλμπάνισσα ήξερα πως τούτο το παιδί δε χωράει στα βιβλία τους στα κουτάκια τους, κραυγάζει τη μανά του ψάχνει δε θέλει δασκάλα…κι ήξερα πως δε θέλω να τον υιοθετήσω, δεν ταντέχω τα παιδιά μετά το μεσημέρι…μόνο το ρόλο θάπαιζα, θέατρο για έναν… μάνα και δασκάλα μαζί κιαυτός θα σκηνοθετούσε την ανάγκη του, και το δεν μπορω του, το φοβάμαι του, την καταστροφή του… το χειμώνα του θα παίζαμε… ελπίζοντας στην άνοιξη του.
Μόνο τη γαμωέγκρισή της ζητιάνευα τη βούλα της, πώς δεν είναι τρελλός, πώς είναι μέσα στον κύκλο αν και ακροβατεί στην περιφέρεια, μα είναι μέσα ακόμα.Και την πήρα, της το έκλεψα το ναι της, πατώντας στην ανοιχτή πληγή τη δικιά της και δικιά μου, την από τότε, που μας πετάει ακόμα… ξαφνικά και μένα και κείνη στην περιφέρεια, μαζί του.

Κοιτάξτε κυρία μου… μου χε πει… το παιδί παρουσιάζει μια ψυχοπάθεια, διακατέχεται από παράλογες σκέψεις, για παράδειγμα μεταφράζει όλα τα βλέμματα συνομηλίκων και ενηλίκων, εσείς το πατε, ως απειλή κι επιτείθεται, λεκτικά ή βιαιοπραγώντας... αυτή τη συμπεριφορά, το σχολείο δεν μπορεί να την ανεχτεί.
Μαζί σας είμαι…της είπα, όντως δεν μπορεί και δεν πρέπει, αλλά παράλογη δεν είναι η σκέψη του… η αλήθεια του είναι...πώς να σας το πω...πώς είναι για μένα θα σας πω...κι ίσως γίνω πιο κατανοητή.... κι εμένα με παιδεύουν του δρόμου τα βλέμματα,ακόμα, σαράντα ούσα… κάποιες φορές μου είναι ακόμα δύσκολο να νιώσω πως οι άλλοι στο δρόμο κοιτούν εμένα κι όχι τα κιλά μου, βέβαια δεν τους πλακώνω στο ξύλο…αλλά ομολογώ πως πολλές φορές θα το θελα…
Ξεροκατάπιε η ψυχογιατρέσσα, καμποσούτσικο ευρύεδρη, γαρ κι ανασηκώθηκε στην καρέκλα της, ψιλοτραβώντας την μπλόυζα της να κρυφτεί η κοιλιά και το βυζί…αχ μωρέ συναδέλφισσα, κρυμμένοι πόνοι είμαστε, ντυμένοι ντεμέκ ενηλικίωση…σκέψη η αλήθεια του καθενού για τον άλλο, σκέψη παράλογη…μέχρις ότου γίνει νιώση κι απ το κεφάλι κατεβεί αδακά στο στήθος… κι ενώσει, έστω λίγο, τον καθένα με τον άλλο.

Εκεί στο λίγο τσακώνεις και τη βούλα!

Εντάξει κυρία μου…μου είπε, θα σας στείλω τη βεβαίωση για παράλληλη στήριξη του παιδιού από δάσκαλο ειδικής αγωγής…δεν νομίζω ότι θα σας δώσουν την έγκριση απ την υπηρεσία…είναι μεγάλη πολυτέλεια αυτό που ζητάτε…αλλά αφού επιμένετε…

Χίλια ευχαριστώ και να ξέρετε πολλοί θα σας ευγνομωνούν σε κάποια χρόνια…ειλικρινά πιστεύω ότι η χώρα μας θα χάσει, αν χαθεί αυτό το παιδί…

Πώς δε μου φερε το πρες παπιέ, που στριφογύριζε νευρικά στο χέρι της, στην γκλάβα μου, δεν ξέρω…ήθελα όμως μια θριαμβευτική έξοδο απ το γραφείο της…όχι ότι δεν το πίστευα αυτό που της είπα…αλλά ήξερα…ήταν πολύ για κείνην