Νοτιάς χαρμάνης
φυσιέται και ξεφυσά
μόνο νταβανά
Δήθεν αέρας
πνίγεται και πνίγει μας
στο δεν μπορώ του
καρδιά δίχρονου
σκαμμένη με ρυτίδες
πενηντάχρονου
κόκκινες, ροζέ
γαλαζοπράσινούλες
φτου σας τσίρκουλα!
Βαρβαρίζει! Δες!
Σαβανώνει! Άκουσε!
Παραχώνει το!
παιδί στον πάγο
ξεστολίστε, ρε
ξεκαβαλίστε τη λογική σας
παιδί στον πάγο
δεν ειν Χριστούγεννα φέτο
θέατρο είναι και σεις κομπάρσοι
της ζωής σας
ανθρώποι ρε
πότε θα γίνετε ανθρώποι
κάλπηδες είστε
χαρτιά σφραγίδες
και πτυχία βρώμικα
ανθρώποι ρε
πότε θα γίνετε ανθρώποι
το ψωμί να ξαναμοιράσετε
παιδί στον πάγο
στην καρδιά σας
μέσα σας
κάπου εκεί, κάτω απ το πορτοφόλι σας
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg){kind=small}
7 σχόλια:
:'(
τέτοιο πένθος δεν τελειώνει ποτέ.
Ομως εμεις παραμένουμε συγκλονισμένοι
κι οι νεοι μας θα παραμένουν Οργισμένοι
καιη φωτιά θα σιγοκαιει
και το μικρο παιδι θα κλαιει ...
Σ'αυτόν τον ατελειωτο Χειμώνα
σ'αυτήν την Χωρα- σαν Νεκρού εικόνα -
Στην μονάξιά που ολους τωρα μας παγώνει
σ'αυτό που τωρα μεσα μας
Θυμώνει
Σ'αυτή την χωρα που -πααρολα αυτά την αγαπουμε
Να ξερουνε ! πως δεν τους συγχωρουμε
ποιος έχει όρεξη για γιορτές;
πίκρα μαύρη
μαύρο
αδύνατο
μαύρο
ξανά...
να χαρούμε
Πότε???
Ποτέ!!!!!
:-((((((
όχι, δεν είναι Χριστούγεννα τούτα
για κανένα...
γμτ!
Αχ βρε Ρουλιώ μου!
Γεια σας συνκολυμβητές :(
Οργή και θλίψη συνεχίζουν να εναλλάσσονται και θα συνεχίσουν...δύσκολα τα λόγια μα τα δικά σας ολονών με βοηθούν να μην αισθάνομαι κλεισμένη στο καβούκι μου...ίσως το μοίρασμα αυτών που αισθανόμαστε να ναι αρχή για να συνεχίσουμε, αλλιώτικα.
Δημοσίευση σχολίου