Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Παιδί στον πάγο

Νοτιάς χαρμάνης
φυσιέται και ξεφυσά
μόνο νταβανά


Δήθεν αέρας
πνίγεται και πνίγει μας
στο δεν μπορώ του

καρδιά δίχρονου
σκαμμένη με ρυτίδες
πενηντάχρονου

κόκκινες, ροζέ
γαλαζοπράσινούλες
φτου σας τσίρκουλα!


Βαρβαρίζει! Δες!
Σαβανώνει! Άκουσε!
Παραχώνει το!

παιδί στον πάγο

ξεστολίστε, ρε
ξεκαβαλίστε τη λογική σας

παιδί στον πάγο

δεν ειν Χριστούγεννα φέτο
θέατρο είναι και σεις κομπάρσοι
της ζωής σας

ανθρώποι ρε
πότε θα γίνετε ανθρώποι

κάλπηδες είστε
χαρτιά σφραγίδες
και πτυχία βρώμικα


ανθρώποι ρε
πότε θα γίνετε ανθρώποι
το ψωμί να ξαναμοιράσετε

παιδί στον πάγο

στην καρδιά σας
μέσα σας

κάπου εκεί, κάτω απ το πορτοφόλι σας

7 σχόλια:

aa-duck είπε...

:'(
τέτοιο πένθος δεν τελειώνει ποτέ.

Νοσφεράτος είπε...

Ομως εμεις παραμένουμε συγκλονισμένοι

κι οι νεοι μας θα παραμένουν Οργισμένοι

καιη φωτιά θα σιγοκαιει

και το μικρο παιδι θα κλαιει ...

Σ'αυτόν τον ατελειωτο Χειμώνα

σ'αυτήν την Χωρα- σαν Νεκρού εικόνα -

Στην μονάξιά που ολους τωρα μας παγώνει

σ'αυτό που τωρα μεσα μας
Θυμώνει

Σ'αυτή την χωρα που -πααρολα αυτά την αγαπουμε
Να ξερουνε ! πως δεν τους συγχωρουμε

Coco είπε...

ποιος έχει όρεξη για γιορτές;
πίκρα μαύρη

Φαίδρα Φις είπε...

μαύρο
αδύνατο
μαύρο
ξανά...

να χαρούμε

aKanonisti είπε...

Πότε???
Ποτέ!!!!!
:-((((((

νατασσΆκι είπε...

όχι, δεν είναι Χριστούγεννα τούτα
για κανένα...
γμτ!

Αχ βρε Ρουλιώ μου!

roula karamitrou είπε...

Γεια σας συνκολυμβητές :(
Οργή και θλίψη συνεχίζουν να εναλλάσσονται και θα συνεχίσουν...δύσκολα τα λόγια μα τα δικά σας ολονών με βοηθούν να μην αισθάνομαι κλεισμένη στο καβούκι μου...ίσως το μοίρασμα αυτών που αισθανόμαστε να ναι αρχή για να συνεχίσουμε, αλλιώτικα.