Κόρη κίτρινη

Σε ζήλευω κόρη κίτρινη, πως κολυμπάς θλιμμένη.
στα κακοκαίρια της καρδιάς αιώνια ερωμένη
χωρίς μιλιά, χωρίς ματιά, χωρίς θυμό και πόνο
πανώρια ασυννέφιαστη στου ουρανού το δρόμο

Πάρε τα μάτια μου και κρύψε συ τη θλίψη
Πάρε το στόμα μου και σκίσε την κραυγή
Πάρε τα χέρια μου να μη ζητούν αγκάλη
Πάρε τα πόδια μου που ‘ναι ταγμένα στη φυγή

Και δως μου κόρη λύτρωση, δως μου γαλήνη
να σωπάσω, του μυαλού μου τη φουρτούνα
να μη φθονά σαν σε κοιτά, πάλλιντα λούνα

Πάρε και κείνα τα κραγιόνια μου τα παιδικά
που να χαμογελάς σε είχαν ζωγραφίσει
για τ’άφταστα τ’ανθρώπινα
τα μισερά τα πάθη

κοντά μου κλάψε κόρη τ’ ουρανού χλωμή
τη σκοτεινή μου την πλευρά,
να με δεχτώ μικρή θολή και φοβισμένη
με τις γωνιές μου φιλιωμένη
άλλο να μη με μάχομαι, θέλοντας να σου μοιάσω