Για τίποτα λιγότερο
από ένα φωναχτό ζεϊμπέκικο
μην ζήσεις, κόρη
με χέρια τ'ουρανού να δέονται
σύννεφα να τρυγήσουνε
για δύο προσκεφάλι
και πόδια, φούρλα τη φούρλα
να σφουγγίζουνε από τη γης
αγκάλη
με πόνο για τα χρόνια
που δεν ήτανε
Για τίποτα λιγότερο
από ένα φωναχτό ζεϊμπέκικο
μην ζήσεις, κόρη
λόγο για ένα γάμο κόκκινο
τρίλια την τρίλια για ψαλμό
ατάκα και μονόπετρο
άγγιγμα και στεφάνι
Για τα νιόπαντρα :)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg){kind=small}
8 σχόλια:
Πολύ μερακλιδικο!!!
Με έφτιαξες....Ρουλάρα μερακλού...
:-)))
Αχ, βρε Ρουλιώ!
υγ. παρεμπιπτόντως, τα χρώματα του γάμου ήταν άσπρο-πράσινο :-P
:)
Βέβαια, αφού η νύφη δεν φόρεσε τις πολυαναμενόμενες κόκκινες γόβες, ο γάμος έγινε άσπρος - λαχανί!!!
ναι, καλά
Ο πιο όμορφος τύπος στο γάμο ήταν αυτός με τα άσπρα και την κόκκινη προπέλα, χο χο χο!
;)
Να σαι καλά Μαριώ!
Φιλιά βόρεια :)
Εγώ κόκκινο σπανιόλικο είδα, που λέει και το ζούδι. Μη με το χαλάς σε λέω, mamma μου :Ρ
Αθανασία ξέρω ότι συνεννογιόμαστε :)
Με τέτοιον παππά, κέρατο βερνικωμένο σάματις θα το χε χαμένο να φόραγε τις κόκκινες τις γόβες, Παύλο μου :)
Εξάλλου επανόρθωσε στο αφτερ το κορτσούδι μας!
Νατασσάκι μας έτσι!!!
Βάλε σε μια τάξη τα πράματα,γιατί κουσουρλού η ρούλα...αλλά αχρωματοψία δεν έχει...ακόμα :)
Πού είσαι θαλασσοκόριτσο τώρα που προς στιγμήν τα κουτσοβολέψαμε κι απαντάμε;)
Ρουλιώ μου εσύ... Θενκς :)
Καλόπαιδο εσύ μου το μαθες το φωναχτό ζεϊμπέκικο :)
Δημοσίευση σχολίου