Μωρουδιακή αποθυμιά

Για δυο μονάχα
μόνο δυο
στιγμούλες φτερωτές
από μια μονάχα
μόνο μια
μωρουδιακή αποθυμιά


σκόρπισε η υπομονή
χέρια να θυσιάζει
σε στέρφας πόλης το κορμί
που την αυγή εξουσιάζει

εσκύλιασέ μου τόνειρο
κι εκδίκηση ζητάει
σ’ότι απ των ανθρώπων
τόσονα στη θάλασσα μιλάει


Μα λίγεψάν μας τα νερά
απόνερα ξεβράζουν
κιοτήδων σπόρο μουχλιακό
που έλλογα σπαράζουν


Κουλουριαστήκαν τα μωρά
τρώνε απ το γέννημά τους
κι η αποθυμιά αγριεύτηκε
απ το περίσσεμά της
κινά και πνίγει τ’άλογο
στο μυριανάθεμά της


για δυο μονάχα
μόνο δυο γαλήνης
υποψίες
από μια μονάχα
μόνο μια
πατρίδας εξορία