Συνάζουν μου το κύμα

Χείλια καμένα
π’ αρμύρα εκβιάζουν
από κάθιδρες σιωπές
σύγκορμα νοτισμένα μαξιλάρια
σ’ανέστια λυγμικά επεισόδια
καρέ καρέ να διαβρώνουν
καθ’οδόν την πανοπλία
της πληγιασμένης μαναντρούς μου
ορφανορκισμένης να σταλάξει
θάλασσα πνιγμένη στα παιδιά
που γουβώσανε σε γέλια τα κουρέλια τους...
...του θέρους μου γυρνάσι και μυριώνουνε το άδραγμα
συνάζουν μου το κύμα
σαν τότε αδημονούσι
για βυθό γιοματάρη
απύθμενο