Θολωμένοι έκπληκτοι

στιγμές που ένα άλλο βγαίνει απ τα πετσιά σου
θολωμένο να κοιτάει έκπληκτο μόνον εσένα
στιγμές που τρόμο τον τρόμο για σένα, έναν άλλον λευτερώνεις
στιγμές που οι χοντρόπετσοι με μάτι θολωμένο έκπληκτοι κι αυτοί
παρακολουθούν τη φονική αναδίπλωση προσπαθώντας γι' αλλαγή
να καταλάβουν την τελευταία που τους σέντραρε
και ίσα που μπόρεσαν να πιαστούν απ τη γωνία της κορνίζας
του αγχωμένου πρίγκιπα κάδρου που μπαλατζάρωντας αντραλιασμένος
εκλιπαρεί το δουλικό του το καρφί να πάψει στον τοίχο το χαροτριβιό
και το γελοίο φάλτσο του τραγούδι για την τελευταία, την τελευταία, την τελευταία
έστω στιγμή, έστω για λίγο, έστω πρωταγωνιστής και να αποσώνει... το δράμα που ξάφνου κοκκινίζει στο ημίφως με ολίγο από μορικόνε ν'αχνοκούγεται, αρκετό... γκούχου, γκούχου... είπαμε αρκετό ρεγουλάρισε το μηχάνημα θα πνιχτούμε αλμπάνη...από άσπρο καπνό εν είδει γκρεμίσματος και φωνή αξούριστου παλαιόθεν κοπουκίου με κιλά έκο κι ένα μαυροπήτειο πουρίδιο σβησμένο,εκκοσμόν το μουτράκιον του να μασουλάει τη λύση...τοίχος γκαρντάσια δι όνλι εντττ λόνλι σολούσιον, λούσιον, λούσιον, λούσιον...θα μπορούσε να ναι και φαρσοκωμωδία τρόμου σε καρτούν, θα μπορούσε και να χει κάπως γέλιο αν η χαρβαλομούρη μου δεν μου βογγούσε χαιρετίματα στ άνάμεσα ξυπνήματα που σάρωσαν τους χρόνους