Ταμπακχανέ μπιτί...τέλος

Νε γκιντίορσουν τσαμπούκ τσαμπουκ, ταμπακχανέ μποκ γκετιστερτζέζμ;
Στους σκατάδες απευθύνονταν η ερώτηση
Μποκτσού, σκατάς, επάγγελμα, δουλειά ήταν χρήσιμη τότε, με απόλυτο μότο της ένα…
ΤΑΧΥΤΗΤΑ
Έπρεπε τα σκατά να παραδοθούν αμέσως όσο ήταν φρέσκα ζεστά ακόμα να παραδοθούν στα ταμπάκικα για να βάλουν τα τομάρια οι μαστόροι στα σκατά πρώτα να μαλακώσουν και μετά να τα ρίξουν στο νερό, ήθελε τρόπο το μαλάκωμα του τομαριού απανέκαθεν και μαστοριά
Όλη η περιοχή βρώμαγε σκατίλα και τομαρίλα δίπλα στον μπουκλουτζά ήτανε τα ταμπάκικα, πάντα σε νερό σιμά και τρέχαν οι σκατάδες με δυο κουβάδες σιδερένιους ο καθένας φρέσο σκατί και παρέδιδαν και πίσω ξανά τρεχάτοι για το επόμενο φόρτωμα.
Πάει ο μπουκλουτζάς πάεσαν και τα ταμπάκικα κι έμεινε μόνο η ερώτηση για τους σκατάδες τους βιαστικούς τους γρήγορους τους σίγουρους κι η σκατίλα κι η τομαρίλα τους, καθώς τρέχουν ναδειάσουν στου πουλύ του νιρό τώρα, του λίγου του μπαζώσαμε. Τους βλέπεις απ τον καθρέφτη να τρέχουν κατά πάνω σου. Δε σε βλέπουν. Δεν υπάρχεις. Δεν υπάρχουν πια Ζασταβα δεν ήταν συμφέρουσα η παραγωγή τους δε βγαίνουν πια, έκλεισε το εργοστάσιο, έχει χρόνια... δε θυμάμαι πια πόσα, εσύ πως ξέμεινες πως κυκλοφορείς ακόμα, είσαι και παππούς πανάθεμά σε ,δε θέλω να σε βλέπω, να σε θυμάμαι δε θέλω... πάγαινε σε κανά γιατρό να σε δει που μου θες και θάλασσα…κοίτα τονε κοίτατόνε που κουβαλάει και τα παιδιά με τη σκοτώστρα κι έχει και την κυρά δίπλα εκδρομή ρε παππού εκδρομή μου θες στα γεράματα, στο γιατρό ρε,που θα μπλεχτείς και στα πόδια μας…έχουμε και δουλειές ρε παππού, σκατά έχουμε να παραδώσουμε θα σε φάω φωνάζουν και θα σε φτύσω στο χώμα θα σε θάψω, αργέ που θες με το Ζασταβα να κάνεις και μπάνιο, άι στην άκρη φύγε απ το δρόμο μου φύγε έχω να παραδώσω σκατά μιας χρονιάς, ξέρει πόσα σκατά έφαγα για να την πάρω την αυτοκινητάρα μου, να πάρω μια αυτοκινητάρα να με ακούει ρε αδερφέ να χω κάποιον να με ακούει να του λέω φάτον να και να σε τρώει ρε παλιοζάσταβα, αλλά που να ξέρεις εσύ καημένε από ταχύτητα τι ηδονή είναι να προσπερνάς να τους ταϊζεις τη σκόνη σου να σε κυρίαρχος ,νικητής κροκόδειλος, να σαι, εσύ δεν υπάρχεις πια

Που θε λα παένεις ωρέ γρήγορε, τι τρέχεις να προλάβεις, σκατά στα ταμπάκικα βιάζεσαι να παραδώσεις, κλείσανε ρε παλουκάρι τα ταμπάκικα, φερμέ φαλιμέντο πως το λένε, τώρα τα σκατά σου που θα ταποθέσεις μωρέ και δεν είν και φρέσκα παλιά είναι και πέτρωσαν πάνω σου ένα με το τομάρι σου γίνανε, ούτε η θάλασσα μπορεί να τα πάρει πια

Καλό δεκαπενταύγουστο, αδέρφια!






Στέρεο Νόβα : Το ταξίδι της φάλαινας

Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα
κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα
απ' το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή
ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή
ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας
έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας
οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί
κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή
μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή
μα είναι ζωή αυτή;
όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες
οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες
και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες
έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά
κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά
και κανείς δε διακινδυνεύει
η αγάπη μάς διαφεύγει
κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις
χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες

Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα
ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα
πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σα μια στύση που πέφτει
ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση
με κάνουν ν' απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα
γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα
σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ' την τηλεόραση
κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση
κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη
καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη
καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους
περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους
σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης
κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι' αυτή τη δικαίωση
το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα
πιο γυμνασμένους
να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες

Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει
ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα
κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει
όταν τ' αεροπλάνα πετάνε
η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε
είναι τρομέρο το θέαμα
η αίσθηση αυτή ότι πετάς
δεν έχω άλλη εκλογή
ένα κίτρινο ταξί περιμένει
φυσάει, θα χειμωνιάσει
δύο ώρες και ξημερώνει
συννεφιασμένη Κυριακή
πρώτη μέρα του χειμώνα
σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα
απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω
ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω
να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο
να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο
κουλουριασμένοι σα μπάλα να εκτοξευθούμε
μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...