Βροχή αλλούτερη

Για φαντάσου τώρα , λέει…όλα τα θλιμμένα παιδιά να κυκλοφορούσαν μένα μπαλόνι κίτρινο, δεμένο στο χέρι. Και να τα ξεχώριζες…




Όχι, όχι μόνο τα θλιμμένα, αλλά και τα θυμωμένα, τα μπουχτισμένα, τα απογοητευμένα, τα φοβισμένα, τα ντροπιασμένα…




Όλα, όλα τα παιδιά που δεν είναι χαρούμενα να κυκλοφορούσαν μένα κίτρινο μπαλόνι στο χέρι δεμένο και να τα βλεπες, να τα τσάκωνες με τη μία… και να κανες κάτι…




Κάτι ρε αδερφέ αστείο, περίεργο…




Να ας πούμε να βάλεις πολύ αέρα στα μάγουλά σου και να κάνεις σαν να είσαι έτοιμος να σκάσεις…



Να αλληθωρίσεις τα μάτια σου…



Να τους βγάλεις τη γλώσσα…



Να κάνεις ότι κοιτάς δεξιά αριστερά σα χαμένος και να τρακάρεις σ’ένα δέντρο



Να κολλήσεις τη μούρη σου στο τζάμι του αυτοκινήτου και να σε δει το παιδί, που περιμένει και να γελάσει…



Κάτι, κάτι να κάνεις…ένα κόλπο, ένα ανέκδοτο να πεις, μια χαζή ιστορία, ένα τραγούδι…κάτι να κάνεις …κάτι... να χαμογελάσουν τα παιδιά.


Και τότε φαντάσου να γίνεται… ΜΑΓΙΚΟ…



Κι όλα τα μπαλόνια απ τα χέρια των παιδιών να χαμογελάνε και να λύνονται και ν’ αρχίσουν ν’ ανεβαίνουν στον ουρανό…ψηλά και πιο ψηλά κι όλο πιο ψηλά.



Κι όσο ανεβαίνουν… να χαμογελάνε πιο πολύ και ν’αρχίζουν τα μπαλόνια να βγάζουν πέταλα και φύλλα και να γίνονται χαμογελαστές μαργαρίτες



Κι όταν φτάσουν ψηλά, ψηλά, ψηλά να κρύβονται μες στα σύννεφα να μην τα βλέπεις…μα να ξέρεις ότι υπάρχουν…είναι εκεί και περιμένουν



Περιμένουν ήσυχα, υπομονετικά, χωρίς να κουράζονται, χωρίς να φοβούνται, χωρίς να θυμώνουν, χωρίς να ντρέπονται, χωρίς να αγωνιούν…γιατί ξέρουν ότι θαρθούν κι άλλες χαμογελαστές μαργαρίτες κι άλλα λουλουδάτα χαμόγελα παιδιών



Που θα τις στέλνουμε συνέχεια όλοι μας… που θα βλέπουμε, θα βλέπουμε τα μπαλόνια τα κίτρινα και δε θ’αφήνουμε, δε θα μας γλιτώνει κανένα παιδί…θα τα τσακώνουμε… όλα τα παιδιά, τα αγέλαστα



Και για φαντάσου όλα τα λουλουδάτα χαμόγελα των παιδιών να κάθονται το ένα δίπλα στο άλλο κρυμμένα στα σύννεφα και να περιμένουν… και τ’άλλα… ν’ανέβουν και να μαζευτούν και να σταθούν μαζί, μαζί…μέχρι να σχηματίσουν το 2 και μετά το 0 και πάλι το 0 και τέλος το 9…


Και κάθε φορά που μαζεύονται…λέει… 2009 χαμογελαστές μαργαρίτες…να βρέχει…να βρέχει χαμόγελα…για φαντάσου να γινόμαστε παπιά από λουλουδάτα χαμόγελα παιδιών…



Και μόλις στεγνώνουμε ν’αρχίζουμε ξανά και ξανά… ατελείωτα να μαζεύουμε όλη τη χρονιά χαμόγελα παιδιών και να τα στέλνουμε στον ουρανό και να βρέχει να βρέχει όλη τη χρονιά συνέχεια…να βρέχει 2009 χαμόγελα, κάθε φορά…



Για φαντάσου…βροχή αλλούτερη σου λέω… βροχή από χαμογελαστές μαργαρίτες…φαντάσου πόσο αλλιώτικοι θα μασταν…για φαντάσου …αγνώριστοι θα γινόμασταν έτσι λούτσα… από τα λουλουδάτα παιδικά χαμόγελα


Υ.Γ. Φχαριστώ να πω , στον Allu fun Marx, στην Ελένη, στον MZ και στο ΝατασσΑκη που εδώ και μέρες δείχνουν το δρόμο :)