Το νου σου τρομοκρατημένε δήμιε

γύρισμά σου
όσο μόνο κλαψουρίζω
πάλι λέξεις μ’αρτήματα
κόθαρο νερό και ξύδι
γονατισμένη χριστιανούλα
που τείνει ξετσίπωτα νιμμένα χέρια
σέναν ουρανό, ηλί για πόσο ακόμα συγχωρό
του τόσου αίματος
που κι απόψε
στάζει απ τις βρύσες μας
σπαταλημένη ενοχή


τσάκισμα του νου σου
τρομοκρατημένε δήμιε
αλαφιασμένη σκατόμυγα το νου σου!
περι σού για λίγη ουσίτσα
δωράκι θειούλη στ’ανθρωποπάζαρο
φύλακας του κώλου σου να μαι
που χέζει της συνείδησής μας τα κουφάρια
βορρά σε μιαν εγκόσμιας ακαθαρσίας βοθροθάλασσα
τάφο βδελυρό της δολοφονημένης μας ντροπής

Το νου σου τρομοκρατημένε δήμιε
της ψυχής γυροβολιά σου
βουϊζω και γλείφω σε
λερώνομαι με ιδιοτέλεια γερασμένης τσατσάς
σε μπουρδέλο ξοφλημένο
αναμοχλεύοντας της νιας πουτάνας τους ριτζάδες
στη βρώμα να περσέψει
ωσότου κιαντέξουν κουμπίζουν μας τα σαθρά ντουβάρια
και μας χαλάσουν
γόνιμα γκρεμνίσματα να πετρώσουμε την υμέτερη θάλασσα