Πχίου πχίου

Έξι εκείνος, πέντε εγώ
σκούπας ξύλα τ’ άλογά μας
μαύρα εκείνος, άσπρα εγώ
αεί νικηφορής στο πάλεμά μας

πχίου-πχίου μου έριξε
πχίου-πχίου με γκρέμισε
πχίου-πχίου το γκντουπ φριχτό
πχίου-πχίου το γκντουπ για δυο
πχίου-πχίου ταίρι μου συ με σκότωνες γι αυτό

περάσανε τα χρόνια κι οι τρόποι άλλαξαν
τον έλεγα δικό μου σαν μεγάλωσα
γελούσε κι έλεγε θυμήσου
τότε που έπαιζα μαζί σου

πχίου-πχίου σου έριξα
πχίου-πχίου σε γκρέμισα
πχίου-πχίου το γκντουπ φριχτό
πχίου-πχίου το γκντουπ για δυο
πχίου-πχίου ταίρι μου συ σε σκότωνα γι αυτό


μουσική ακουγόταν
άνδρες γυναίκες τραγουδούσαν
μόνο για μένα οι καμπάνες χτυπούσαν

έφυγε πια να πάει μακριά
γιατί δικό του δεν έχω να λέω
κάποιες ημέρες,ακόμα συχνά
και τώρα,μωρό μου,μας κλαίω

δεν ένευσέ μου, ένα γεια
δεν χάρισέ μου, μια ψευτιά


πχίου-πχίου μου έριξε
πχίου-πχίου με γκρέμισε
πχίου-πχίου το γκντουπ φριχτό
πχίου-πχίου το γκντουπ εγώ
πχίου-πχίου κοιτάζοντας με σκότωσε
το βλέμμα του,που έσταζε στο πλάι
πχίου-πχίου αδειάζοντας με σκότωσε
το βλέμμα του,που απόμεινε στο πλάι