σε μας δικά, τους βατραχούς του βάλτου

Άιντε και ξάσου θολωμένη μοναξιά
πατρίδα διάλεε μεριά ν’αφήεις
πνιχτά στην άμμονε κεριά
μονοιάσματα μιλήματα με τους αποθαμένους
μα αδακά εκειές που λιώσαντε σταξιές,
αγιοκεριού που φώταε στον πλάστη
χαλάσματα στο μαλακό της απαλάμης
σε μας δικά,τους βατραχούς του βάλτου

αδακά που κάνανε χωριό
λάμιες ζαριές μ’ αγγελικές πετριές
λάσπη να μας εφτιάσουνε, βουρλιά
παιδιά που φτούνε μοίρα
σ’αέρανε και σε φωτιά, γιαβριά
σπορά σε γλιτωμό απ το βάλτο

Άιντε και φύσαγε και κάψε μοναξιά
τόπο ν ’ανοίξεις μου για ταίρι
να επανωτίζει βελονιά με δυων,
θεών και δαίμονων αντέρι