Αμεα ποίηση

Μακρύς ο διάδρομος και γέμισε ως το ταβάνι με το δε θέλεις δε θέλεις δε θέλεις του. Αυτός να πισωπατά, σπρώχνοντας με τα χέρια του τον τρόμο του να ξεσκίσει το τεράστιο σάπιο στήθος της κι αυτή με τις παλάμες της ανοιχτές να εκλιπαρεί απ’ ότι ανθρωπιά της ξέφυγε με λήθη να το κάνει, παίρνοντας μαζί και τον καρκίνο της. Για πρώτη κι ίσως μοναδική στιγμή ανταμωμένοι με το ίδιο έντρομο χαμόγελο που παίρνει μπάλα τα πρόσωπα και κάνει τον αυτισμό να σε ξηλώνει, παύλα ποιητή δάσκαλε.

Άκαυτος

το πρόβλημά είναι πώς δε σου μυρίζω ρε παιδί δε σου μυρίζω καμένο μόνο σαν σου φτύσω τα σημάδια μου στα μούτρα σου έρχεσαι όπως σου 'παν κάνουν τα ανθρωπόσκυλα όταν τους έχουν κόψει τη γλώσσα...να τα γλύψεις... κι ενώ καίγονται τα χέρια μου γλύφεις τα πόδια μου που καίγονταν όταν έγλυφες τα μαλλιά μου που καίγονταν όταν έγλυφες τα δάχτυλά μου που καίγονταν όταν έγλυφες τα νώτα μου που κάηκαν όταν με πήρε παραμάζωμα ο γκρεμός να σώσω το παραμύθι μου που μου το κλώτσησες. Φύγε φλόγες γλύφεις καίγομαι , φύγε κι άκαυτος θα πας απ την τσίκνα μαζί με τα υπερφίαλά μας ξόανα και το Μεβλανά στο βάζο , πυρίμαχο τσιτατοφόρο νερωνάκιο

Όσο να ‘ρθεις

Τόσο μακριά όσο κοντά ήταν πάντα εκείνη και τόσα λόγια όσα ποτέ δεν του ‘πε.
Παλεύομαι την τρύπα στο ζιπούνι του να ράψω να γυρίσω θυμό κι ευγνωμοσύνη
ξέφτια να μην αφήσουν, γρέκι να στρώσουν, φουσκωμένο μπουμπούκι σφιχτό αποδοχής να μπορέσω να μας κεντήσω μ’ίδρο μ’ αγκαλιασμένη μ’ αγάπη μ’ να σκάσει στο γιακά της ζακέτας μου χαμαμιού μυρωδιά στα δάχτυλά μου, θεια Παραμυθιά στα ρουθούνια μου όσο να ΄ρθεις να με βοηθήσεις να τη βγάλω

Να ράφτει λίθινα

Με ήλιο ν’ αρχινά κι ακορντεόν απ’ τα στενά
κι ένα δυο τρία φόδρινα μαξιλαρούδια στρογγυλά
χέρι δεξί χέρι ζερβί να ράφτει αλήθινα για να φανεί
γυαλιστερό πολύχρωμο παλιατσοκουκλί

Και πέντε έξι εφτά οχτώ
πόδια να σου φτιάσω προσπαθώ
να κουδουνίζουνε ν ακολουθώ
ένα δυο τρία άνεμο σαν κυνηγάς
πέντε έξι έφτά οχτώ
στη θάλασσα μου σαν βουτώ

Κι ένα δυο τρία πάλι απ την αρχή
πολύχρωμό σου κατρακύλι μου κρατώ
για κυριακάτικο αχτιδοκυνηγητό
νεραυλακιάς αντιγραφτό
και αστραπόβροντου κρυφτό

Και πέντε έξι εφτά οχτώ άμα ζαβώσει ο καιρός
κι όλους τους δράκους ζαλωθεί ο ουρανός
τα μάτια σου όλα στο μαθιό που ‘χει απάγκιο το τειχιό
κουτσοπερίστερο στοιχειό μην τύχει και το παρακούσεις
ένα δυο τρία απ την αρχή χέρι δεξί χέρι ζερβί
να ράφτει λίθινα να καμωθεί την πέτρα τη λειψή
να ράφτει λίθινα να μην κρυφτεί
γυαλιστερό πολύχρωμο παλιατσοκουκλί

2 και 80 με τα μάτια χαμηλωμένα

Δικασμένοι από φτιαξιά για φυλακή ολόκληρη και αποδράσεις μισές, μαχαίρι φίλε
που διψάει μασάτι να γλύψει, τι τα θες γλιτωμό δεν έχουμε απ το κόκκινο φεγγάρι
που κυλάει στα σκέλια μου σταγόνα σταγόνα σαν μήλο το κρασί θα κυνηγάμε, για μιαν αδραξιά κατιφεδένιου πένθους απόδραση, για τη χαμένη ευκαιρία, πολιτισμένα τώρα, φανερά στον πάγκο του ψιλικατζίδικου 2 και 80 μόνο να μου ζητάς με τα μάτια χαμηλωμένα και ‘γω να σε συμπαθώ ακόμα που ψάχνεις εφημερίδα να μου τυλίξεις το λυγμό και σακουλάκι να τον κουβαλήσω, όχι, όχι τώρα, ξέρω έχω καιρό να σ’ακούσω να μου λες πόσο παιδεύτηκες, θα ξανάρθω άλλοτε, πρέπει να βάλω καζάνι σήμερα να βράσω το, να το ξανακάνω άσπρο να μην το ντρέπεσαι που τ’ άφησες οι εφιάλτες σου να το μακελέψουν κι ακόμα το βλέπεις κρεμασμένο στα συρματοπλέγματα ανάμεσα στα φτηνά στραβοπατημένα σου παπούτσια, άλλοτε μόλις μας ξαναφτιάξω άσπρο το φεγγάρι θα ‘ρθω να μπορέσω ν’ ακούσω πόσο, πόσο καημένε μου παιδεύτηκες σε κείνο το φανταρικό στη Λήμνο

Και το μικρό καράβι τ’αταξίδευτο

Μάτια που τα χει πάρει το ποδοβολητό της πόλης φαλάγγι και τρέχουνε να ξεφύγουν από ευθείες και σταυροδρόμια κουκούλι να ‘βρουν, με μόνο σύμμαχο μαντήλι στο λαιμό κι απ’ το κουλέ καφέ ως τη θάλασσα όλα τα καρφιά για τα δόντια τους με τα κουτσαβάκια τα μαστόρια απ’ τον καφενέ να κρατάνε τσίλιες… και με το κατεβαίνει… να μην αφήνουν δέντρο για δέντρο και κολόνα για κολόνα να καρφώνουν να χειροκροτάν και να γελάνε περήφανοι που την εκάνουνε ζάφτι τη ζωή. Κι όταν κανενού τύχαινε να φανεί ο γιος του να του ζητήσει μια δραχμή…ψαχνόταν… δήθεν κάτι μπορεί να χε στην τσέπη του εκτός απ τα καρφιά, ψαχνόταν με πλάτη στο τσίρκο μέχρι να χαθεί απ’ τα μάτια του, κουκίδα μπλε μες στα γέλια και τις φωνές και το μικρό καράβι τ’αταξίδευτο, χωρίς κουλούρι για την εκδρομή

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Γρηγορόπουλος (ο Gregory μας)

απ τον έφηβο




"Πλησιάζει η ημέρα που κλείνει ένα χρόνο απο τη δολοφονία του από την ελληνική αστυνομία, την ώρα που διασκέδαζε στα Εξάρχεια, του συμμαθητή μου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Σας παρακαλώ όλους σας

αν γράψετε κάτι για αυτόν, οτιδήποτε,

ή μιλήσετε με την παρέα σας για αυτόν,

να γνωρίζετε οτι το όνομά του ήταν

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Γρηγορόπουλος και όχι Αλέξης Γρηγορόπουλος.



ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ τον φωνάζανε οι φίλοι του, η μητέρα του, οι συγγενείς του. Οι συμμαθητές του αν δεν τον φωνάζαμε Gregory, παραφράζοντας το επώνυμό του, πάντα ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ τον φωνάζαμε. Κανένας, μα κανένας, δεν τον αποκαλούσε, ποτέ, Αλέξη.

Μόνο μετά τον θάνατό του κάποιοι δημοσιογράφοι που δεν κάνουν καλά την δουλειά τους και μας παραπληροφορούν καθημερινά και κάποιοι πολιτικοί που ποτέ δεν είναι καλά ενημερωμένοι και συνήθως παίρνουν αποφάσεις μέσα στην άγνοιά τους, κατάφεραν τελικά να του αλλάξουν το όνομα. Μην τους αφήσετε να σας κάνουν, για μια ακόμη φορά, ο,τι αυτοί θέλουν.



ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΟΛΟΥΣ, ΟΣΟΥΣ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ :



- Αν μιλήσετε με τους φίλους σας για αυτόν, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ να τον προσφωνήσετε.

- Αν κάποιος από την παρέα σας τον ονομάζει με άλλο όνομα, διορθώστε τον, πες τε του οτι το σωστό είναι ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.

- Αν κάποιος δημοσιογράφος τον προσφωνεί αλλιώς, στείλτε του e-mail και πες τε του ότι κάνει λάθος και ότι το σωστό είναι ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.

- Αν ακούσετε κάποιο πολιτικό σε κάποιο μέσο να τον προσφωνεί αλλιώς, τηλεφωνήστε στο μέσο και πείτε ότι ο φιλοξενούμενός τους κάνει λάθος και ότι το σωστό είναι ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.

Αυτό που του έχει μείνει πλέον είναι η μνήμη των κοντινών του στο ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ που είναι ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ, ας μην αφήσουμε να του το πάρουν και αυτό!!!"





Ευχαριστώ



Έφηβος