Και το μικρό καράβι τ’αταξίδευτο

Μάτια που τα χει πάρει το ποδοβολητό της πόλης φαλάγγι και τρέχουνε να ξεφύγουν από ευθείες και σταυροδρόμια κουκούλι να ‘βρουν, με μόνο σύμμαχο μαντήλι στο λαιμό κι απ’ το κουλέ καφέ ως τη θάλασσα όλα τα καρφιά για τα δόντια τους με τα κουτσαβάκια τα μαστόρια απ’ τον καφενέ να κρατάνε τσίλιες… και με το κατεβαίνει… να μην αφήνουν δέντρο για δέντρο και κολόνα για κολόνα να καρφώνουν να χειροκροτάν και να γελάνε περήφανοι που την εκάνουνε ζάφτι τη ζωή. Κι όταν κανενού τύχαινε να φανεί ο γιος του να του ζητήσει μια δραχμή…ψαχνόταν… δήθεν κάτι μπορεί να χε στην τσέπη του εκτός απ τα καρφιά, ψαχνόταν με πλάτη στο τσίρκο μέχρι να χαθεί απ’ τα μάτια του, κουκίδα μπλε μες στα γέλια και τις φωνές και το μικρό καράβι τ’αταξίδευτο, χωρίς κουλούρι για την εκδρομή