Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Αμεα ποίηση

Μακρύς ο διάδρομος και γέμισε ως το ταβάνι με το δε θέλεις δε θέλεις δε θέλεις του. Αυτός να πισωπατά, σπρώχνοντας με τα χέρια του τον τρόμο του να ξεσκίσει το τεράστιο σάπιο στήθος της κι αυτή με τις παλάμες της ανοιχτές να εκλιπαρεί απ’ ότι ανθρωπιά της ξέφυγε με λήθη να το κάνει, παίρνοντας μαζί και τον καρκίνο της. Για πρώτη κι ίσως μοναδική στιγμή ανταμωμένοι με το ίδιο έντρομο χαμόγελο που παίρνει μπάλα τα πρόσωπα και κάνει τον αυτισμό να σε ξηλώνει, παύλα ποιητή δάσκαλε.

6 σχόλια:

agrampelli είπε...

Καλή βδομάδα!
:))
(μου αρέσει,χωρίς να ξέρω γιατί...)

roula karamitrou είπε...

Καλή βδομάδα αγράμπελλη :)

Ανώνυμος είπε...

Eμένα το κείμενο δε με προδιαθέτει και για πολύ καλή εβδομάδα.
(αλλά μήπως με προδιάθέτουν άλλα πράγματα;)

roula karamitrou είπε...

Πε βρε αλέξανδρε την ευχή και μπορεί να μην πέσει χάμου :)

Ανώνυμος είπε...

Kαλή χρονιά
λοιπόν.
Τα λέω απο τώρα για να προλάβω τυχόν απαισιόδοξες αναρτήσεις ως τότε καθώς και τους... γκαντέμηδες που θα ξεσαλώσουν πάλι!

roula karamitrou είπε...

Να ναι καλύτερη απ την τουτηνή αλέξανδρε :)