Αμεα ποίηση

Μακρύς ο διάδρομος και γέμισε ως το ταβάνι με το δε θέλεις δε θέλεις δε θέλεις του. Αυτός να πισωπατά, σπρώχνοντας με τα χέρια του τον τρόμο του να ξεσκίσει το τεράστιο σάπιο στήθος της κι αυτή με τις παλάμες της ανοιχτές να εκλιπαρεί απ’ ότι ανθρωπιά της ξέφυγε με λήθη να το κάνει, παίρνοντας μαζί και τον καρκίνο της. Για πρώτη κι ίσως μοναδική στιγμή ανταμωμένοι με το ίδιο έντρομο χαμόγελο που παίρνει μπάλα τα πρόσωπα και κάνει τον αυτισμό να σε ξηλώνει, παύλα ποιητή δάσκαλε.