Σαν να είχε βγει από τη θάλασσα, μόλις… έτσι μου φάνηκε… τα μαλλιά της, τα χείλια της, αρμύρα μου μύριζαν, ως το πρωί… τα στήθια της… κύμα, που ανεβοκατέβαινε.
Φτωχιά ήταν, το ξέρω…-νισάφι, όμως…με την κουβέντα για τη φτώχεια-...του έρωτα, τραγούδια θαλασσινά, μου σιγομουρμούρισε… στ’ αυτί μου. Στα χρόνια που πέρασαν, άραγε ποιος ξέρει, πόσα είχε δει και πόσα είχε μάθει πιασμένη, λαιμό με λαιμό, με τη θάλασσα… στα δίχτυα, να μπαλώνει, να καλάρει, να μαζεύει, να δένει αγκίστρια στη μπετονιά, να βγάζει δολώματα, να καθαρίζει το καΐκι.
Ένιωσα τ’ αγκάθια των ψαριών, όταν τα χέρια της ακούμπησαν στα δικά μου
Είδα, εκείνη τη νύχτα…στα μάτια της, είδα τη μέρα… πόσο όμορφα γεννιέται στην ανοιχτή θάλασσα!
Τα μαλλιά της μου έμαθαν το κύμα… ως το πρωί μπαινόβγαιναν, μες τα όνειρά μου
Προσπάθεια απόδοσης
Deniz kιzι
Orhan Veli Kanik
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg){kind=small}
4 σχόλια:
ρουλιω μ απο που το κατέεις το τουρκικο και το μιλείς?
Το ψιλόκατέω Μίμη :)
ιδιαίτερα, εντατικά και πολύχρονα...κι ακόμα δεν το μαθα
Δεν "κατέω" Ρούλα, πόσο πιστή είναι η απόδοση, εμένα με παρέσυρε πάντως. Με ταξίδεψε στην αλμύρα της. Στα κύματα των μαλλιών της!
Να σαι καλά, βρε Γιώργη :)
Πάντα με τον καλό το λόγο...και χουβαρνταλίδικα!
Σευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου