Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Δεν την παλεύω κατάλαβες;
Δεν την παλεύω μονάχη τη ζωή.
Την καθημερινότητα δεν την παλεύω
Ώμο θέλω νακουμπήσω
Χέρι να κρατήσω
Χέρι μωρέ τι σου ζήτησα;
Χέρι δανεικό για λίγο, μέχρι να σηκωθώ να περάσω
Και συ κοίταξες υπό γωνίαν
Δανεικά δε σου ζήτησα μωρέ
Χέρι δανεικό σου ζήτησα
Χέρι χέρι δως μου
Ναντέξω
Να ξέρω ότι είμαστε δυο
Δυο τουλάχιστον
Και θα τη μοιραστούμε
Την πίκρα
Το δάκρυ
Ταναφιλητό
Θα το μοιραστούμε
Έστω για μια στιγμή, μαζί
Για τη μέρα που πέρασε
Χωρίς δάκρυ
Χωρίς πόνο χωρίς χέρι για τη Μαρία που φυγε
Για τη ζωή που την προδώσαμε
Μαζί
Με λόγια
Με υποσχέσεις
Πως θα την τιμήσουμε
Θυμάσαι μωρέ
Θυμάσαι τι τραγουδάγαμε
Τι ελπίζαμε
Σε τι πίναμε;

7 σχόλια:

Δήμητρα είπε...

Tην προδώσαμε Ρουλίτα...Κάθε μέρα την προδίδουμε...Καλό της ταξίδι...

roula karamitrou είπε...

Κι όσο σκέφτομαι ρε μητρέλιμ ότι θα πάρει σβάρνα τα κανάλια κι ο΄λίγος ο μικρός ο μικρούτσικος κατασυγκινημένος...τόσο φουρκίζομαι
Το πλήρωσε το τίμημα, όσο άντεξε η Μαρία ακέριο

island είπε...

Καλόπαιδο σου τείνω χέρι. Το πιάνεις; Είναι λίγο λειψό αλλά δεν ξέρω αν ασου κάνει. Εδώ είναι όμως.

Μου άρεσε πάρα πολύ το παραλλήρημα... Πάρα πολύ

νατασσΆκι είπε...

να σου πω...
έχω τεντωθεί, τόσες μέρες τώρα
(είσαι και μακρυά, κι εγώ μια στάλα, πού να φτάσω)

και -τραγουδάω καλά, αφού..- έλα να τραγουδήσουμε ξανά, παρέα

Εδώ είμαστε, ναι;

Φιλί Ρουλιώ

roula karamitrou είπε...

Καριστωωωωω παίδες :)

Cle Petridou είπε...

http://giatinarleta.blogspot.com/2006/09/blog-post_115867151841826274.html

Εδώ λοιπόν θα βρεις τη Τσιμεντούπολη.

Καλό της ταξίδι, έγώ θυμάμαι "το παιδί από την Κρήτη που το λέγανε Κοσμά..."

Μοναδική κι εύθραυστη

roula karamitrou είπε...

Ναι μωρέ μοναδική κι εύθραυστη...αν και φοβάμαι μην την παραφράζουμε, με δικά μας μέτρα και για μένα πάντως έτσι ήταν όπως το λες clelia μοναδική κι εύθραυστη
Φχαριστωωωωω για την αλάνααααα :)