Με γυναικών φωνές, που γίνονται ταμπούρλα

Με λύσσα το κεφάλι μου θα ξύσω
να μην μπορέσω άλλο να σιγήσω
για το κορμί που δεν ξεχνά να ζητιανεύει
για την καρδιά που δεν αντέχει να κιοτεύει

θα ζωγραφίσω με παλιάτσους τρυφερούς
γι’αυτό το στοίβαγμα σε κήπους μισερούς
άπλυτα και πλυμένα χρόνια, μι’ αγκαλιά
που με κερνάει στον ύπνο μου θηλιά

όλα τα θέλω μου, μυρίζουνε θυμό
μιας εφηβείας δεύτερης ρυθμό
που ψάχνει της φωνής το μονοπάτι
να απαλύνει της ψυχής το άχτι

θα πλύνω την ψυχή μου με τραγούδια
σε γυναικών φωνές που γίνονται ταμπούρλα
κι αρχαίους στήνουνε χορούς, μνήμης μοιραίας
για ναυαγούς στα κύματα μιας πανωραίας


Χρόνια μας πολλά κόρεεεεες :)