Χρόνια περιπαίζεις, με

Άρχισες τον πόλεμο πάλι
μ’αυτόν τον αναθεματισμένο
τον φαφλατονοτιά, τον χάλη

χρόνια περιπαίζεις, με
κι ακόμα σε πιστεύω
πώς, δεν είναι σαν και μένα

πώς, κρύβει πεταλούδες
μες στα σκουπίδια μας, που στροβιλίζει
κι ανεμοδέρνουν το μυαλό μου

πως, είναι αγερούδι θαρρετό
που μαθαίνει να φυσάει
αναμαλλιάζοντας κυρίες

χρόνια περιπαίζεις, με
κι ακόμα σε πιστεύω
πώς, δεν είναι βαρδάρης κουρασμένος

γεροπαλάβρας πότης
μόρτης ξεμωραμένος
που ξέρει πώς δε φελάει

κι αυτή την άνοιξη να ελπίζει

γι’ αυτό και ζωγραφίζει
στην εγνατία, χορευτό
και μες στο βήμα, κύμα

παρέα, με μι’ αλανιάρα λιακάδα
και μεζέ εμάς, τ’αμήχανα
ναυτάκια μαριονέτες