Κι ο ουρανός θ’ άκούσει

Τραγούδι όσα μου φοβάμαι
με τρένα πλοία φορτηγά να τα κοιμάμαι
παρέες αχτίδες με μια μπουρού ελπίδες
Τραγούδι όσα μου θυμάμαι


χαμόγελο της γύφτισσας με τα λειψά τα δόντια
που ζητιανεύει βύζαγμα στιγμής στα φώτα της αναμονής
κάτω απ τον τρύπιο ουρανό που άλλο δε μας βρέχει
μον’ καίει μας τις μουσικές σ’ ένα ποτάμι έχειν

κτήματα απ του παιδιού μας τις ανάσες
‘κει που χωράφια του ‘πρεπαν νιοέλληνες ραγιάδες
χώμα φωνάζει η μπουρού κι ο ουρανός θ’ακούσει
πεφτάστερη θα ρίξει λάσπη του να τον εξαναχτίσει



Υ.Γ Ξέρω ξέρω επαναλαμβάνομαι :)
Μα ρίξτε το και σεις σωστό και δαγκωτό
να σταματήσω!!!