Προσκλητήριο

Κεφάλι… παρών… μπροστά και παράλληλα, εκτός να προχωρεί
γερμένο μ’ όλες τις γυναίκες του σογιού στο πλάι αριστερά
που ψώνια κουβαλούσαν με ώμους άντρες… παρόντες εδώ…
με το μπολερό να υποστηρίζει, κληρονομώντας ευχή για ένα φύσηγμα
στο ίσο της σαπουνόφουσκας, λουλούδι ανασασμού να γλιστράει στην κούρμπα
κλέβοντας τη ματιά σου για λίγο απ τα στήθια… παρόντα, εδώ…
μαζί με την ασπρόμαυρη φωτογραφία τσαλακωμένη, απ’ αγκαλιά κλεφτή στη βρύση
γωνιά και θυμησιά στη ρώγα μου με το βλάμη κόκκινο από ντροπή
για τ’ άδεια χέρια… εδώ κι αυτά…
που παλεύουν με το τραπεζομάντηλο ν’ αρθρώσει πόνο αμήχανων δαχτύλων
με νύχια μαλακά, ανάγκη γεμάτα
σύντροφοι των ποδιών… πρησμένα και πονούντα… εδώ…
να ψάχνουν την τραβέρσα της καρέκλας σου, γι’ αποσταμό και να γκρεμίζονται ξανά και ξανά στο μωσαϊκο
δυο χειλιών σκασμένων… δεδομένα αδακά…
που ρετάρουν για νερό και λέξη για κεια τα μπούτια τα σταυρωμένα…εδώ…και το μουνί…εδώ…
ν’αχνίζουν ιδρώτα
για ποίηση να τα χωρέσει σε δυο μάτια…εδώ γαμώτο, εδώ…κοίτα με την κραγμένα διαθέσιμη