Ροζ απολυτέ

Άκου με δάσκαλε
και ίσως σ’απαντήσω
με κεια τη ροζ απολυτέ
κορούλα ευτυχία μας ξυπνήσω


πε πως σου κάθεται μετ’από δρόμο
σαργούδι αγιορείτικο, ένα και μόνο
με μαύρο σήμαδο στη μύτη
καθαρισμένο σ’από σπίτι


και κει που ρέει κράσος ξανθωπός
κι αρμύρα μπούκα στη μπουκιά, γιατρός
λες και νογάει η κυρα αύρα την κλεψιά
πετιέται μόρτης γάταρος σωστός
που ξέρει πώς μπουκιά πεσμένη
σημαίνει πλάκα λαδωμένη
συνεπαγόμενη το ειωθός
θα σου ξηγήσω μόνος


τρώει που λες, θέλει δε θε, σα γόνος
μι’ αφεντικό, μια δάχτυλα κελάρει
να που όντως πειναλέος, όμως
του πέφτει μια, σα να ρετάρει
έτοιμος είναι για αλέ
μα λέει ο σιτιστής, για δε
σου φεξε κι ας λεν λυπητερή
πολλές βολές τα μπάλωσε η καψερή
τ’ αφεντικό πλερώνεται
ως νεωτέρας, η λαδιά σου αθωώνεται
και πάει αμείλιχτη η ροζ απολυτέ


με δεύτερο ενσταντανέ
παπιοτσούρμο κουνιστό
του μαγερειού αγαπητό
την άμμο να κεντάει
μ’ αχνάρι που γελάει


τη μαίρη πόπινς πα στην άμμο να σκορπάει
με θέλω μύρια να τη σαβουρντάει
αχ κατά που μαιρούλα μου πααίνω
καν’ ομπρελίτσα μου να μη λαθαίνω
για κοίτα που με το τρεχιό μαθαίνω
κουάκ και που ναι το φαί
κουάκ μου λείπει και δροσί
και δε το εκεί ένα παιδί
κουάκ σα μένα πορπατεί


κι έν’ άλλο ασυνήθαγο
παπουτσωμένο, δεν κοτάει
τέτοι’ άμμο μπερδεψιάρικη
και θάλασσα κλαψιάρικη
πώς θέτε να κοιτάει

μ’ αστέρια να της τάζουν
και φώτα τις ευχές ν’ αρπάζουν
μόν’ άμμο διηγητή και θάλασσα τραγουδιστή
αντέχει ετούτο το παιδί



με του μπαμπά του τη φωνή
βαστώντας στου μπαμπά το χέρι
που ανακούρκουδα του τα υμνεί
σα να ταν άμμος μα και θάλασσα αστέρι


και όλα αυτά σε μία νύχτα ανακωχής
απ ‘ την αλάνα την εφηβική που με καλεί
καρέ καρέ να μου φωνάζουν το τραγούδι
να μας θυμίσω λύτρωσης στιγμές ζωής


και όλα αυτά σε μία νύχτα ανακωχής
για χάρη των δικών μας κοριτσιών της κυριακής
ναι δάσκαλε… μας έχουνε εκ γενετής


και όλα αυτά σε μία νύχτα ανακωχής
για κεια που ασπροντύνει δεσποσύνη
που ζήτησε σινέ πριβέ… το ροζ απολυτέ
με μιαν αειθαλή μαρκίζα να καλλιγραφεί
ωσότου ολαίματη η προσμονή ξαναφανεί
για κείνη, που μες στα φυλλοκάρδια θα κρυφτεί