Όσο παιδί σου πρέπει

Μη μονάχη μου τώρα
πατέρα θένε
τα κρινάκια της ροδόπης
πατέρα γέρνουν
ντυμένα αγριόκουρκοι ξεδοντιασμένοι
δεν εφτάνω
πατέρα ξένε
λειβαδίτη
να κουδουνίζει για ποδηλατάδα
στο έμπα τους δάσους της Χαϊντούς
ακούτε ποιητά;
Είστε ακόμην εκεί;
Ακούτε γαμιόλη μετά από τρεις κούπες βίσκυ
και μια νερό μ’έξη μιράντα παπάρα; Για όσα
είναι φυσικώς αδύνατα και προσωπικώς φαντασιόπληκτα;
Ακούτε πολλάκις τη νύχτα εφιάλτη;
Να κερδίζεις μόναχη όσο παιδί σου πρέπει;