Μπα και συχάσουνε οι νιοριπές

Έλα ομορφιά και θα σε πω ακόμη μια
ροδιά σελάχια και μεδούσες ναν μαβιές
λευτερωμένα απ' ορμήνιες
θα σου τα’ ανοίξω να τα θες
καθοδηγούμενα από μνήμες
μιας φύσης μάνας πουτανής
που τζάμπα θα σου δίνεται
σαν ξέσκεπος θα την επιεις
με ακριβές σταλιές ψυχής
ξύδι να στάζουνε, λαθιές
με αντιγύρισμα θωπιές
να μου ζηλεύεις
τα χείλια σα φουσκώνουνε
σε κύμα π’ αναδεύεις

Έλα και θα σου έμπω ακόμη μια
να σε μαζέψω σα παιδί μ’ ανατριχίλα
μπας και ακούσουνε στην αντηλιά
πως ξέβρασες και σήμερα κοχύλια

Έλα τη νύχτα τους αρμούς ν’ ανασκαλίσεις
και θα μ’αφήσω μισοχαϊδευτή
ματιά, μικρού σπουργίτη μαζωχτή
απ' το στεκούμενο να δραπετεύει ενοχική
νερό που έκλεβε της βρύσης