Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Μπα και συχάσουνε οι νιοριπές

Έλα ομορφιά και θα σε πω ακόμη μια
ροδιά σελάχια και μεδούσες ναν μαβιές
λευτερωμένα απ' ορμήνιες
θα σου τα’ ανοίξω να τα θες
καθοδηγούμενα από μνήμες
μιας φύσης μάνας πουτανής
που τζάμπα θα σου δίνεται
σαν ξέσκεπος θα την επιεις
με ακριβές σταλιές ψυχής
ξύδι να στάζουνε, λαθιές
με αντιγύρισμα θωπιές
να μου ζηλεύεις
τα χείλια σα φουσκώνουνε
σε κύμα π’ αναδεύεις

Έλα και θα σου έμπω ακόμη μια
να σε μαζέψω σα παιδί μ’ ανατριχίλα
μπας και ακούσουνε στην αντηλιά
πως ξέβρασες και σήμερα κοχύλια

Έλα τη νύχτα τους αρμούς ν’ ανασκαλίσεις
και θα μ’αφήσω μισοχαϊδευτή
ματιά, μικρού σπουργίτη μαζωχτή
απ' το στεκούμενο να δραπετεύει ενοχική
νερό που έκλεβε της βρύσης

Δεν υπάρχουν σχόλια: