Διαβασματοτέρας

Έλεγε όλες εκείνες τις ευφάνταστες ιστορίες που σκαρφίζονται οι υποστράτηγοί του δημίου για γραμματάκια που χάνονται σε δασάκια, σκοντάφτουν σε πετραδάκια μ’ ακούν κάποτε τα πουλάκια και βρίσκουν πάλι το δρομάκι που έχασαν.

Όλες ήταν σαν παραμυθάκια μικρούλες τρυφερούρες όλες πίτα στα υποκοριστικά να χαλαρώσει ο κατάδικος να ξεχάσει το σχέδιο απόδρασης και να συναντηθεί με τον ένα τον μεγάλο τον τεράστιο τον ανυπόφορο δήμιο που αμέσως πετούσε από πάνω του φυλλαράκια λουλουδάκια και πουλάκια και στόχευε στο λαιμό δένοντάς τον κόμπο… κι ώμοι , μάτια, φρύδια, άκρες απ τα χείλια του κατάδικου, αυτόματα να σέρνουν πορεία προς το πάτωμα κι ένα ξέπνοο δεν ξέρω να κατρακυλάει απελπισμένο στο χαρτί.

Μια τέτοια είχαν πει για το έψιλον που μόλις άκουσε το τραγούδι ενός τρυποκάρυδου βρήκε τον φίλο του το γιώτα κι απ τον ενθουσιασμό τους φώναζαν και τα δυο ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι βρεθήκαμε!!!

Ο κατάδικος την άκουσε γέλασε ρώτησε για τον τρυποκάρυδο τα δέντρα αν ήταν πυκνά κι αν άφηναν τον ήλιο να μπαίνει στο δάσος, για τα φύλλα αν γλυστρούσαν,τα άλλα ζώα του δάσους…. αν είχε ποτάμι εκεί κοντά, αν είχε βίδρες το ποτάμι…είπε και μια ιστορία που είχε δει στην τηλεόραση γιαυτές και τις μουσούδες τους…ξεκίνησε να λέει και για ένα παιδικό που έδειξε μετά το ντοκυμαντέρ για τις βίδρες…κουβέντα για το έψιλον και το γιώτα…άκου ονόματα για φίλους…ο δήμιος κατέτρωγε το λαιμό του υποστράτηγου…

Λαιμός να ταν κι ότι νάταν…προτιμούσε βέβαια λαιμό τρυφερουδίου, αλλά στην ανάγκη…
Πήρε το σοβαρό του ο υποστράτηγος ... έβγαλε τα κρυφά όπλα απ το θηκάρι, χρόνος, βόλτα στο πάρκο μετά, αυτοκόλλητα…μάζεψε τα πεσμένα ο κατάδικος απ το χαρτί και κρατώντας τα σφιχτά στη χούφτα του…βρέ…βρε…βρέ…χε διάβασε… δηλαδή έβρεχε είπε κοιτώντας με παράκληση για έλεος τον υποστράτηγο.

Αυτός αμίλητος ξαναέδειξε …χει… και είπε βρε…σωστά, μούγκα και δείκτης αμίληκτος στο παρεάκι του δάσους…χει
Ναι είπε ο κατάδικος βρε…χε… δηλαδή έβρεχε σου λέω εκείνη τη μέρα
Ξανά ο δείκτης του υποστράτηγου…χει
Σκουντιά ο κατάδικος να χωρέσουν οι αλυσίδες του και βρε…χε… δηλαδή έβρεχε και ξανά με σκουληκοσούρσιμο στην καρέκλα και βρε…χε… δηλαδή…δάκρυ έβρεχε και κόκκινο μάγουλο και βρε…χε… δηλαδή σκουπίζω τα μάτια και βρε…χει… αχτίδα , μαζί με τη χούφτα ανοιχτή τώρα να χτυπάει ρυθμικά …χει… χει…χει… βρε…χει… βρε…χει…δεν είπες θα φωνάζουν όταν βρεθούν ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι δεν είπες βρε…χει…χει…δεν φωνάζουν αυτά…τίποτα δε λένε…δε λένε ιιιιιιιιιιιι βρε…χει…κι όλα τα πεσμένα φρύδια, μάτια, άκρες απ τα χείλια να τσαλαπατιούνται πάνω στο βρε…χει για να φωνάξει ιιιιιιιιιιιιιιιιιι βρε...χιιιιιιιιιιιιιιιιιι