Τόσο μακριά όσο κοντά ήταν πάντα εκείνη και τόσα λόγια όσα ποτέ δεν του ‘πε.
Παλεύομαι την τρύπα στο ζιπούνι του να ράψω να γυρίσω θυμό κι ευγνωμοσύνη
ξέφτια να μην αφήσουν, γρέκι να στρώσουν, φουσκωμένο μπουμπούκι σφιχτό αποδοχής να μπορέσω να μας κεντήσω μ’ίδρο μ’ αγκαλιασμένη μ’ αγάπη μ’ να σκάσει στο γιακά της ζακέτας μου χαμαμιού μυρωδιά στα δάχτυλά μου, θεια Παραμυθιά στα ρουθούνια μου όσο να ΄ρθεις να με βοηθήσεις να τη βγάλω
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg){kind=small}
4 σχόλια:
γράφεις περίεργα όμορφα
και προσπαθώ τη σωστή κατεύθυνση
εξήγησης
αν εξηγείται ο ποιητικός λόγος
μου αρέσει
Κωνσταντίνε καλώς ήρθες :)
Αυτό το γράφεις περίεργα όμορφα μαρέσει και με τιμάει, να σαι καλά
Κι αν τυχόν έχεις την υπομονή να ξαναπεράσεις δες το έτσι με αλλαγή σειράς σε κάθε παύλα θα ταν πιο κατανοητό;
Τόσο μακριά όσο κοντά ήταν πάντα εκείνη και τόσα λόγια όσα ποτέ δεν του ‘πε/
Παλεύομαι την τρύπα στο ζιπούνι του να ράψω να γυρίσω θυμό κι ευγνωμοσύνη/
ξέφτια να μην αφήσουν, γρέκι να στρώσουν,/
φουσκωμένο μπουμπούκι σφιχτό αποδοχής να μπορέσω να μας κεντήσω/
μ’ίδρο μ’ αγκαλιασμένη μ’ αγάπη μ’ να σκάσει στο γιακά της ζακέτας μου/
χαμαμιού μυρωδιά στα δάχτυλά μου, θεια Παραμυθιά στα ρουθούνια μου/
όσο να ΄ρθεις να με βοηθήσεις να τη βγάλω
ναι
μα γιατί γιατί να εμπιστευτείς τη γνώμη μου;
επειδή ταΐζω από τη χούφτα μου το μικρό τσιον τσιον;
*η πορσελάνινη κυρία είναι εύθραστη!
Και γιατί να μην την εμπιστευθώ βρε Κωνσταντίνε από τι απειλούμαι;
για ποια πορσελάνινη κυρία λες;
Δημοσίευση σχολίου