Θα σκάσω, μα το θεό θα σκάσω γιατί κι αύριο θα ναι το ίδιο, το ίδιο το προσκλητήριο θα κληθούν όλα, όλα τα κομμάτια...
αστράγαλοί παρόντες, πονάνε
γόνατα εδώ κι αυτά και πονάνε
μέση αδακά, αδακά και πονάει κι αυτή
ώμοι, ώμοι είπα κιχ...ώμοι θα σας βγάλω στην αναφορά παρουσιάστε είπα, παρόντες αφεντικό παρόντες και πονούντες κι οι ώμοι...
έμεινε τίπουτις άλλλο που να μην αναφέρθηκε, σαν κάτι να κινήθηκε...
ισύ εκινήθης νέος εκινήθης, και γιατί εκινήθεις, έχς τίπουτα ναναφέρεις κι εκινήθεις ωρέ ψάρακα...
κιχ... ου νέους... άκουσε τη φωνή και κρύφτηκε, τι να πει ου δούλιος μια ζωή πονεμένος και κιχ...
καλά που ναι κι οι αστράγαλοι κι η μέση κι ώμοι οι πουνεμένοι και δεν ακουγόνταν ου νέους στην αναφορά

Άχ, ρε Λαυρέντη και πως γίνεται καμάρι μου να πεθάνεις μια φορά καλύτερα απ την πρώτη... δε γένιται Λαυρέντη ή πεθαίνεις ή δεν πεθαίνεις καμάρι μου και μεις οι παλιοί στρατιώτες αντέχουμε, γαμώ την πουτάνα μου δεν πεθαίνουμε, γιαλαντζί κι ο θανατός μας γιαλαντζί, αντέχουμε Λαυρέντη, αντέχουμε να πονάμε, συνηθίσαμε!